Dan Simmons to jeden z moich ulubionych pisarzy. Nie odważę się napisać, że zajmuje najwyższy stopień na podium – przecież tuż obok stoi David Mitchell – ale każda jego książka to wielkie wydarzenie w moim życiu. Nie tylko dlatego, że z wielką uwagą czekam na jakąkolwiek premierę. Przede wszystkim do pozycji napisanych przez Simmonsa podchodzę z ogromnym pietyzmem. Wszystkie tytuły są właściwie wyeksponowane na półkach, a za lekturę biorę się dopiero wtedy, gdy wiem, że nic mi nie będzie przeszkadzać. Pewnie dlatego wciąż sześć książek leży nieprzeczytanych…

Na „Pieśń bogini Kali” polowałem kilka ładnych lat, ale jakby bez przekonania. Po cichu liczyłem, że w końcu któreś wydawnictwo się nade mną zlituje i wyda powieściowy debiut Simmonsa w twardej oprawie i z ilustracjami. Jak zwykle niezawodne w tej sprawie okazało się Wydawnictwo Vesper, które raz jeszcze udowodniło, że czyta mi w myślach. Teraz czekam na kolejne jego książki. I doczekać się już nie mogę.

Głównym bohaterem „Pieśni bogini Kali” jest Robert Luczak, trochę dziennikarz, trochę poeta. Ciepłym latem 1977 roku dostaje on propozycję wylotu do Kalkuty, aby znaleźć M. Dasa – hinduskiego poetę, który przez prawie osiem lat uchodził za zaginionego. Luczak chce porozmawiać z cudownie odnalezionym i zapoznać się z jego najnowszymi wierszami. Dzięki temu nie tylko pomoże swojej karierze, ale i zarobi trochę grosza, gdyż otrzymane zlecenie jest naprawdę dobrze płatne. Tak więc razem z żoną i kilkumiesięczną córką wyrusza do Azji, aby zmierzyć się z tym, co zgotował mu los.

„Pieśń bogini Kali” to powieść nietypowa z kilku względów. Przede wszystkim od razu widać, że opis Indii i Kalkuty wynika z doświadczeń własnych Simmonsa. Na własnej skórze czujemy ten wszechobecny smród i brud, oczami wyobraźni dostrzegamy zatłoczone ulice, a specyficzny azjatycki mikroklimat wylewa się z każdej strony powieści. Jakby tego było mało, niebezpieczeństwo, jakie spada na rodzinę Luczaka, jak i samego głównego bohatera wcale nie jest mocno nierealne i wydumane. Robert jako osoba wychowana w kompletnie odmiennych realiach nie potrafi odnaleźć się w tak specyficznym miejscu, jak Indie, gdzie ludzie kierują się zgoła odmiennymi wartościami niż w Europie czy Ameryce.

Tym, co wyróżnia „Pieśń bogini Kali” na tle innych książek, jest również zakończenie. W ogóle od początku mamy przekonanie, że Simmons przygotował na czytelnika niejedną pułapkę, wynikającą nie tyle z naszych oczekiwań, ile z przyzwyczajeń. Hollywoodzki stereotyp pisania zgodnie z góry znanym schematem tutaj nie znajduje odzwierciedlenia, przez co ładunek emocjonalny mimo wszystko jest nieproporcjonalny do naszej końcowej reakcji – „przecież to nie może się tak skończyć”, „na pewno coś się jeszcze wydarzy”, „zaraz się okaże, że to był tylko sen”. Nie chce was martwić, ale innego zakończenia nie będzie.

„Pieśń bogini Kali” nie jest tak zachwycająca, jak „Hyperion” czy „Terror”, ale widać, że talent Simmonsa nie musiał długo się rozwijać. Już w swej pierwszej powieści wykazał się nie tylko ponadprzeciętną elokwencje, ale i pomysłem na zaskakiwanie czytelników czymś więcej niż tanimi sztuczkami. W efekcie dostajemy mroczną opowieść o smutku, stracie i zmaganiu się ze swoimi słabościami. Czekam na więcej, bo wciąż wiele książek Simmonsa czeka na wydanie w naszym języku.

Michał Wnuk