Autorka nie umie w język polski ;) Już na samym początku książki odstraszyły mnie bublowate zdania i błędy logiczne oraz gramatyczne. Przykłady z kilku pierwszych stron:
"...gdyby wraz z nią zapomniano również o Borze i jego mieszkańcach byłby najszczęśliwszym ze skrzatów. Niestety, ludzie bali się lasu, ale potrzebowali drewna - na domy, węgiel, łodzie." - Pierwsze zdanie jest tylko dla kontekstu, chociaż brak w nim przecinka. W następnym, skoro skrzata uszczęśliwiłoby, gdyby ludzie nie wchodzili do lasu, to powinno być: "Niestety, chociaż ludzie bali się lasu, to potrzebowali..." I od kiedy ludzie robią z drewna węgiel?? Pani Łukowska nie zna chyba słowa "opał", bo ja pierwsze słyszę, aby ludzie chodzili do lasu po drewno na węgiel.
"Choć od bardzo dawno mało kto ją odwiedzał..." - pomijając literówkę w "dawno", to jeszcze bezsensowne "mało kto" zamiast ktokolwiek.
To nie są błędy, za które można winić korektę. Osoba nie potrafiąca sprawnie posługiwać się własnym językiem nie jest godna miana pisarza. Nawet jeśli ta historia miała być ciekawa, to ja już po kilku stronach całkowicie straciłam ochotę na czytanie. Po prostu nie wierzę, że ktoś robiący tego typu błędy może napisać dobrą opowieść. Autorka powinna czym prędzej zapisać się na korki z polskiego

Autorka nie umie w język polski ;) Już na samym początku książki odstraszyły mnie bublowate zdania i błędy logiczne oraz gramatyczne. Przykłady z kilku pierwszych stron:
"...gdyby wraz z nią zapomniano również o Borze i jego mieszkańcach byłby najszczęśliwszym ze skrzatów. Niestety, ludzie bali się lasu, ale potrzebowali drewna - na domy, węgiel, łodzie." - Pierwsze zdanie...