Jeśli ktoś się spodziewa wycieczki po Petersburgu rodem jak z idyllicznej pocztówki, z jego białymi nocami, podniesionymi mostami i monumentalnymi zabytkami to nie znajdzie tego w „Petersburg Noir”. W zbiorze tych opowiadań czytelnik trafi zupełnie gdzie indziej – na małe, duszne komisariaty, do kostnicy, do melin, piwnic, ruder, na ciemne i cuchnące uliczki czy do portowych, odpychających zaułków. Wszystko w przesyconym wilgocią Petersburgu, którego niebo praktycznie ciągle zasnuwają szare, gęste chmury, który jest tak odległy od wyobrażeń o tej Wenecji Północy.

Na zbiór składa się 14 opowiadań o przeróżnym poziomie czy stylistyce. Od kompletnie rozczarowujących jak „Angleterre” czy „Obudź się, zanim umrzesz”, przez całkiem udane, aczkolwiek albo niedopracowane albo pozostawiające niedosyt jak „Godzina wiedźm” (dość brutalna), „Ośla skórka” (przygnębiające i odrażające równocześnie) czy „Upiór Opery na zawsze” (ciekawy materiał na dłuższą opowieść) po naprawdę świetne jak „Dzień próby” (groteskowe, absurdalne, pełne czarnego humoru), „Krople cudzej krwi” (o zazdrości, szukaniu inspiracji), „Paranoja” (hipnotyczne, wciągające), „Włochata sutra”, Dziadek do orzechów” (mocne, klimatyczne, surrealistyczne pomieszane z groteską, nie powstydziłby się ich sam Stephen King) czy moje ulubione z całego zbioru czyli „Pijana przystań” – historia z pogranicza jawy i snu, niepokojąca, gdzie niczego nie można być pewnym jak się okazuje na jego końcu.

Podsumowując – bardzo udany zbiór. Pomimo kilku mielizn trzyma wysoki poziom.

Jeśli ktoś się spodziewa wycieczki po Petersburgu rodem jak z idyllicznej pocztówki, z jego białymi nocami, podniesionymi mostami i monumentalnymi zabytkami to nie znajdzie tego w „Petersburg Noir”. W zbiorze tych opowiadań czytelnik trafi zupełnie gdzie indziej – na małe, duszne komisariaty, do kostnicy, do melin, piwnic, ruder, na ciemne i cuchnące uliczki czy do...