Literatura w klimatach afrykańskich zawsze tchnie egzotyką wprawiającą w pierwszej chwili w wielki zachwyt będący efektem pewnego zaskoczenia. Zarówno stylistyką narracji, jak również rozłożeniem akcentów emocjonalnych, czy "przyprawami" w postaci smaku lokalnej magii, sztuczek szamanów, wierzeń ludowych, wreszcie tradycji przekazywanej z pokolenia na pokolenie. W miarę wnikania w głęb tej prozy docieramy wreszcie do tego, co można określić jako specyfika Afryki, zwłaszcza biorąc pod uwagę podejście do życia, jakże odmienne od tego, czego doświadczamy w Europie. Tytułowy Papryczka jest w pewnym sensie kwintesencją tego podejścia do doczesności, ale też metaforą - wszak "postanowił zostać postacią fikcyjną" - mentalności Kongijczyków (i nie tylko) kształtowanej przez wieki siłą tradycji i wierzeń lokalnych. Papryczkę zwanego też Mojżeszem poznajemy w sierocińcu, gdzie jego guru był duchowny chrześcijański Tata Mupelo, ale uzależnił się życiowo od świata opryszków Songi-Songi i Tala-Tala. W chwili, gdy duchowny budował jego świat w Kongu pojawił się komunizm przyniesiony przez towarzyszy z ZSRS i Kuby, co niewątpliwie wywarło wpływ na życiu tytułowego bohatera. Stracił z pola widzenia tatę Mupelo, ale zyskał przyjaźń i wielkie wsparcie od Mamy Fiat 500, zairskiej prostytutki i szefowej prostytutek, która jednak w pewnym momencie znika z jego życia, o co Papryczka podejrzewa potężnego Makelę (polityka - watażkę), którego postanawia zabić w przekonaniu, że tym sposobem uwalnia swych współplemieńców od niesprawiedliwości i tyranii. Z więzienia snuje swą opowieść, momentami nieco nużącą z uwagi na drobiazgowość i infantylność dialogów, lecz bez żalu do kogokolwiek, raczej z przekonaniem o nieuchronności losu każdemu pisanego po swojemu. Tego rodzaju literatura nie trafia na czoło list książkowych bestsellerów, ale ma zaletę dającą możliwość spojrzenia na życie i procesy społeczne (choćby podziały świadomie dokonywane przez polityków w myśl zasady "dziel i rządź")z perspektywy innej kultury i mentalności. Choćby z tego powodu warte polecenia.

Literatura w klimatach afrykańskich zawsze tchnie egzotyką wprawiającą w pierwszej chwili w wielki zachwyt będący efektem pewnego zaskoczenia. Zarówno stylistyką narracji, jak również rozłożeniem akcentów emocjonalnych, czy "przyprawami" w postaci smaku lokalnej magii, sztuczek szamanów, wierzeń ludowych, wreszcie tradycji przekazywanej z pokolenia na pokolenie. W miarę...