Nikt nie pisał pornografii tak, jak francuscy libertyni, a kto nie wierzy, niech sięgnie po tę uroczą książeczkę, jednocześnie pikantną i - nomen omen - trącącą myszką. Słowo "pornografia" jest tu zresztą użyte nieco na wyrost, bo w "Pamiętniku opata de Choisy..." niewiele jest dosłowności, więcej natomiast erotyki. I to erotyki dość szczególnego typu.
Tytułowy opat nie prowadzi życia osoby duchownej (nawet jeśli weźmiemy pod uwagę typowe rozrywki duchownego w libertyńskiej Francji), poza tym, że regularnie uczęszcza na msze - czasem dla zaznaczenia swojej skromności, a czasem dla olśniewania przepychem strojów. Opat bowiem ma taką słabość, że lubi przebierać się za kobietę i tak, jak początkowo jego męska tożsamość dominuje nawet w kunsztownym przebraniu (gorsety, halki, spódnice, suknie, pudrowane peruki, klejnoty, muszki), tak wraz z tokiem opowieści zmieniają się nawet zaimki osobowe i łatwo byłoby przyjąć, że mamy do czynienia z kobietą, gdyby nie to, że romanse opata z jego kolejnymi wychowanicami stają się, powiedzmy, bardziej męskie.
Pornografii, jak wspomniałam, jest tu raczej niewiele; podobnie nie można zbyt wiele napisać o samej fabule. Wizyty, przyjęcia, komplementy; stroje, uczesania i muszki; majątek, fascynacja kolejnymi panienkami, które dla zaspokojenia swoich kaprysów opat przebiera za chłopców i w żartobliwych ceremoniach ślubnych bierze za małżonków, a nad tym wszystkim flirty, romanse i niekończąca się pochwała erotycznej atrakcyjności pojmowanej niemal jako sens próżniaczego życia.
Cudownie gorsząca książeczka.

Nikt nie pisał pornografii tak, jak francuscy libertyni, a kto nie wierzy, niech sięgnie po tę uroczą książeczkę, jednocześnie pikantną i - nomen omen - trącącą myszką. Słowo "pornografia" jest tu zresztą użyte nieco na wyrost, bo w "Pamiętniku opata de Choisy..." niewiele jest dosłowności, więcej natomiast erotyki. I to erotyki dość szczególnego typu.
Tytułowy opat nie...