Mimo że opowieść dotyczy dzieci książka nie należy do literatury dziecięcej, choć do takiej kategorii póki co została przypisana. Jest to obyczajówka z wątkami romansowymi, z okresu dwudziestolecia międzywojennego.
Bohater jest zbiorowy, w dużej części to właśnie dzieci. Jednak wszystko zapoczątkowuje profesor Martyn, który ma ideę stworzenia w górach domu dla dzieci pozostawionych samym sobie lub pochodzących z najuboższych środowisk. W miejscu tym wychowankowie otoczeni troską i opieką mają wyrastać na uczciwych ludzi, dbających o siebie i swoje otoczenie, i umiejących zapracować na swoje utrzymanie. Profesor chce ustrzec młode osoby przed niebezpieczeństwami ulicznego życia, wykorzystaniem i zdeprawowaniem. Wierzy, że dorastanie w atmosferze życzliwości, w zgodzie z naturą, w poczuciu obowiązku i szacunku do pracy da najlepsze rezultaty. Jednak nie wszystko układa się zgodnie z założeniami.
Czytanie tej książki było trochę jak oglądanie starodawnego, zakurzonego albumu: tu jakieś listy opisujące rozmaite zdarzenia i związane z nimi problemy, tam stare zdjęcia z występów w teatrze, z wspólnych prac w domu, w ogrodzie, widoki górskich krajobrazów... Historia odsłania się jakby w rytmie przerzucanych kolejnych stron, od sytuacji do sytuacji. Całość dalece odmienna od dzisiejszego spojrzenia na świat.

Mimo że opowieść dotyczy dzieci książka nie należy do literatury dziecięcej, choć do takiej kategorii póki co została przypisana. Jest to obyczajówka z wątkami romansowymi, z okresu dwudziestolecia międzywojennego.
Bohater jest zbiorowy, w dużej części to właśnie dzieci. Jednak wszystko zapoczątkowuje profesor Martyn, który ma ideę stworzenia w górach domu dla dzieci...