oś „pachnidła” to hipnotyzująca opowieść o życiu człowieka, którego wątpliwe moralnie postępowanie prowadzi otwartą grę z czytelnikiem. czytamy błądząc między odrazą i lękiem, jednocześnie czując się niejako zobowiązanymi do współczucia. uwiedzeni obrazowymi i niemal namacalnymi opisami zapachu zwiedzamy XVIII-wieczny paryż, poznajemy jego społeczne i obyczajowe tło. choć w tej historii głównym bohaterem z założenia jest pojedynczy człowiek, na pierwszy plan zdecydowanie wysuwa się właśnie zapach i wszystko, co z nim związane. postrzegając świat przedstawiony nie tylko przez dokładne opisy woni, ale też obserwacje dotyczące mocy zapachu - udział w tworzeniu wspomnień, podejmowaniu decyzji i konstruowaniu skojarzeń - ulegamy grze prowadzonej bezpośrednio z naszym sumieniem.

ta podzielona na zamknięte i spójne części opowieść to wyjątkowa refleksja nad egoizmem, na dodatek paradoksalnie połączonym z obsesyjną potrzebą dopasowania do otaczającego świata. „pachnidło” odczuwa się nieco jak baśń, a pomagają w tym również elementy fantastyki i alegorii, pozostające nie bez wpływu na poszczególne wątki. całość bezwzględnie uwodzi zasadą kontrastu piękna z brzydotą, zapachu ze smrodem, fascynacji z obrzydzeniem. i pod tym względem, także językowym, koresponduje według mnie z „lolitą” nabokova.

oś „pachnidła” to hipnotyzująca opowieść o życiu człowieka, którego wątpliwe moralnie postępowanie prowadzi otwartą grę z czytelnikiem. czytamy błądząc między odrazą i lękiem, jednocześnie czując się niejako zobowiązanymi do współczucia. uwiedzeni obrazowymi i niemal namacalnymi opisami zapachu zwiedzamy XVIII-wieczny paryż, poznajemy jego społeczne i obyczajowe tło. choć w...