To nie jest łatwa w odbiorze lektura. Napisana pięknym, wręcz poetyckim językiem, jest pełna patosu i zamierzonej przesady. Każde zdanie jest małym dziełem sztuki. Z pewnością jest to gratka dla literackich estetów. Autorka wspaniale posługuje się ironią – mam wrażenie, że w „Orlandzie” trochę pokpiwa sobie z bohaterów romantycznych. Całość jest wyrażona ze smakiem i kunsztem literackim najwyżej jakości.

Tytułowy bohater pewnego dnia budzi się jako przedstawicielka przysłowiowej płci pięknej. Od tej pory już Orlanda, a nie jak dotąd Orlando, prowadzi dalej swoje pełne wątpliwości życie wiecznie niespełnionego artysty. Liczne dywagacje na temat różnic i podobieństw płci wspaniale wpisują się w obecne realia. Autorka przedstawia wiele ciekawych koncepcji – niektóre z nich są warte przemyślenia, inne, jako, że to utwór mocno ironiczny – są dosyć komiczne.

Walory artystyczne „Orlanda” przypadną do gustu każdemu miłośnikowi klasyki, jednak całość fabuły rozmywa się w ozdobnej formie.

To nie jest łatwa w odbiorze lektura. Napisana pięknym, wręcz poetyckim językiem, jest pełna patosu i zamierzonej przesady. Każde zdanie jest małym dziełem sztuki. Z pewnością jest to gratka dla literackich estetów. Autorka wspaniale posługuje się ironią – mam wrażenie, że w „Orlandzie” trochę pokpiwa sobie z bohaterów romantycznych. Całość jest wyrażona ze smakiem i...