Po zapoznaniu się z opisem i z opiniami innych czytelników spodziewałam się po tej powieści sporej dawki refleksji i jakiejś głębszej historii. Nie znalazłam ani jednego, ani drugiego. Twierdzenie, że jest to pełna napięcia opowieść o życiu i wewnętrznym dojrzewaniu bohatera, o jego stopniowym i długotrwałym dochodzeniu do obiektywnej oceny podjętych w młodości decyzji i tego, jak wpłynęły one na jego życie, do oceny, czy było warto - to twierdzenia mocno przesadzone.
Każdy z rozdziałów skromnie, wręcz ubogo, pobieżnie opowiada o kolejnych okresach życia Krzysztofa. Mamy tu kilka stron poświęconych jego pierwszej miłości - w zasadzie należy mówić o zaledwie kilku scenach z wakacyjnego spotkania, nawet nie o dniach związku, który musiał jednak trochę trwać i przed, i po tych scenach.
Mamy następnie garstkę suchych faktów z kolejnych kilkunastu (chyba, bo konkretow na ten temat brak w treści) lat życia. Żadnych głębszych refleksji, emocji, czy chociażby przeżyć, doświadczeń. Głównie nieudolnie odmalowane sceny z pracy wojskowych jednostek specjalnych - opisanej tak, jakby mowa była o zabawie małych chłopców w wojnę w pobliskim parku, zanim mama zawoła na kolację, a nie o odpowiedzialnych zadaniach armii dorosłych, świetnie wyszkolonych żołnierzy (jeśli ze względu na tajemnicę wojskową nie można o pewnych sprawach pisać rzetelnie i realistycznie, to nie powinno się zabierać za taki temat w ogóle). Nawet wspomniany w opisie Afganistan zdaje się być tylko chwytem marketingowym - w książce pojawia się raz, przelotnie, jako nic nie znaczące, mgliste wspomnienie bez najmniejszego echa.
Mamy tu jeszcze parę równie szczątkowo opisanych chwil z przypadkowo poznaną kobietą - jeszcze jeden moment życia Krzysztofa bliżej nieokreślony w czasie (choć wyraźnie oddalony od pierwszej miłości i od tego nieszczęsnego Afganistanu, to jednak zabrakło choćby słowa o wieku Krzysztofa czy jakiejś minimalnie zakrojonej ciągłości zdarzeń) i równie wypruty z jakichkolwiek emocji.
Następnie znów luka w czasie i przestrzeni życia Krzysztofa. I dopiero na koniec - wciąż nie wiedząc, ile lat minęło, w jakim wieku jest ten mężczyzna, jak naprawdę toczyły się jego losy - otrzymujemy wzmiankę o jego decyzji dotyczącej służby z armii, zdawkowo wyrażony żal na wspomnienie dawnych marzeń i pragnień, ledwie zarysowane rozczarowanie skutkami wyboru dokonanego w młodości. Bliżej tu wg mnie do wypalenia zawodowego, niż do rzeczywistej, głębszej refleksji nad własnym losem, nad ciągiem przyczynowo-skutkowym zdarzeń w nim zachodzących. Żadnych głębszych myśli. Niewiele uzasadnienia nagłej decyzji. Zero emocji.
Czyta się to wszystko bardzo szybko, bo też nie ma za bardzo nad czym się zastanawiać po drodze. Niestety, nie znalazłam w tej powieści niczego, co mogłoby mnie skłonić do polecenia jej lektury innym osobom. Na dodatek upstrzona jest błędami - od literówek, przez mieszanie formy żeńskiej i męskiej słów w jednym zdaniu wypowiadanym przez jedną osobę, po "Czeczenii w Afganistanie" (posiadam tylko wersję *mobi, nie mam porównania z wydaniem papierowym, lecz nie wydaje mi się, by te błędy wynikały wyłącznie z formatowania pliku).

Po zapoznaniu się z opisem i z opiniami innych czytelników spodziewałam się po tej powieści sporej dawki refleksji i jakiejś głębszej historii. Nie znalazłam ani jednego, ani drugiego. Twierdzenie, że jest to pełna napięcia opowieść o życiu i wewnętrznym dojrzewaniu bohatera, o jego stopniowym i długotrwałym dochodzeniu do obiektywnej oceny podjętych w młodości decyzji i...