Największą przyjemność, gdy już jakaś książka wpadnie mi w ręce, sprawia mi stawanie się świadkiem, częścią opowieści, istotą podążającą w ślad za jej bohaterami. Im wcześniej, tym lepiej. Im mocniej, tym szybciej. Aż niespodziewanie opowieść staje się już tylko historią, miłym wspomnieniem, zakłócanym jedynie przez niedosyt, że jak to, że już, że kiedy dalej...
Franciszek M. Piątkowski zrobił coś, co wydawało się niemożliwe. Że adwokat Marek Lichocki jest gościem przez duże G, to już wiadomo. Że jest Powiernikiem i Widzącym, też nie stanowi tajemnicy. Ale, że mając te wszystkie nadludzkie moce, zgromadzone przez dwie powieści i kilkanaście opowiadań (tych jeszcze nie czytałem, jednak tak to sobie wyobrażam), potrafi jeszcze coś z siebie wykrzesać, jeszcze coś z siebie dać nie tylko ludzkości, ale także mieszkańcom Nawii i Prawii, i pozostać przy tym człowiekiem, jest rzeczą wielką. I za to autorowi, ale także bohaterowi, bo przecież zdarza się, że wbrew założeniom postać podąża w zupełnie inną stronę niż pierwotnie wskazana, należą się wielkie brawa.
Świat dany nam przez Piątkowskiego zmierza ku zagładzie. A powstrzymać może już ją tylko Powiernik i Widzący w jednej osobie, czego za cholerę nie może zrozumieć dwóch wodników: Myślimir i Miłomysł. Scena intelektualnej potyczki między tą trójką, a może nawet piątką, jest cudowna. Mniej więcej w połowie opowieści daje tak potrzebny oddech i ukojenie, pozwala choć na chwilę zapomnieć m.in. o rzygających krwią księżach...
Galeria znanych już nam postaci nabiera coraz to nowych barw. Każdy jest w stanie zaskoczyć każdego. Każdy z czytelników znajdzie też coś dla siebie, bo jest o nieprzyjemnych konsekwencjach lekkiego choćby "skoku w bok", jest i o rybach, i o grzybach ;-)
Efektowna to opowieść. Krwista i soczysta. Mrożąca krew w żyłach i doprowadzająca ją do wrzenia. Biegniemy, gonimy właściwie do szczęśliwego końca. Ale czy na pewno szczęśliwego? Licho wie, co czai się za następnym rogiem...

Książkę przeczytałem dzięki Book Tour "Czytam dla przyjemności".

Największą przyjemność, gdy już jakaś książka wpadnie mi w ręce, sprawia mi stawanie się świadkiem, częścią opowieści, istotą podążającą w ślad za jej bohaterami. Im wcześniej, tym lepiej. Im mocniej, tym szybciej. Aż niespodziewanie opowieść staje się już tylko historią, miłym wspomnieniem, zakłócanym jedynie przez niedosyt, że jak to, że już, że kiedy dalej...
Franciszek...