Tomasz Burek pisze, że książka "sama się ułożyła" z jego różnorodnych szkiców. Bez wątpienia ułożyła się też z tytułowych "niewybaczalnych sentymentów", które autor pielęgnuje. A prowadzą one do literatury, która ma coś do powiedzenia o człowieku, świecie, kulturze i historii, broni powagi istnienia, odwołuje się do imponderabiliów moralnych i zmaga z polskim losem. Stąd zamiłowanie do Herberta, Herlinga-Grudzińskiego, Wierzyńskiego, Lechonia, Libery, stąd też wnikliwe analizowanie Miłosza. Polecałbym zwłaszcza szkice początkowe o micie i znaczeniu doświadczenia Powstania Styczniowego i Rewolucji 1905 r., dzięki którym pokonano polski wewnętrzny strach i poczucie rozbiorowej niemożności, strach będący "czwartą potęgą rozbiorową w Polsce". Istnieje on nadal. Kapitalne są analizy doświadczenia historii i pamięci u Miłosza, czy zderzanie przesłania "Ziemi obiecanej" i "Nocy i dni" z ich ekranizacjami. Zadziwia odkrywcze, antykomunistyczne czytanie "Dżumy" Camusa. Można by te przykłady mnożyć. Że Burek ma serce po prawej stronie - prawda. Prawda też, że zmaga się ze współczesną niepowagą, nihilizmem i bylejakością. I prawda, że za misję poczytuje sobie pielęgnowanie "pamięci ran". I nie są to slogany. Za jego wartościowaniami i predylekcjami stoi erudycja i doświadczenie, dlatego lektura jest zawsze wysokiego lotu intelektualną przygodą.

Tomasz Burek pisze, że książka "sama się ułożyła" z jego różnorodnych szkiców. Bez wątpienia ułożyła się też z tytułowych "niewybaczalnych sentymentów", które autor pielęgnuje. A prowadzą one do literatury, która ma coś do powiedzenia o człowieku, świecie, kulturze i historii, broni powagi istnienia, odwołuje się do imponderabiliów moralnych i zmaga z polskim losem. Stąd...