Tomasz Burek pisze, że książka "sama się ułożyła" z jego różnorodnych szkiców. Bez wątpienia ułożyła się też z tytułowych "niewybaczalnych sentymentów", które autor pielęgnuje. A prowadzą one do literatury, która ma coś do powiedzenia o człowieku, świecie, kulturze i historii, broni powagi istnienia, odwołuje się do imponderabiliów moralnych i zmaga z polskim losem. Stąd zamiłowanie do Herberta, Herlinga-Grudzińskiego, Wierzyńskiego, Lechonia, Libery, stąd też wnikliwe analizowanie Miłosza. Polecałbym zwłaszcza szkice początkowe o micie i znaczeniu doświadczenia Powstania Styczniowego i Rewolucji 1905 r., dzięki którym pokonano polski wewnętrzny strach i poczucie rozbiorowej niemożności, strach będący "czwartą potęgą rozbiorową w Polsce". Istnieje on nadal. Kapitalne są analizy doświadczenia historii i pamięci u Miłosza, czy zderzanie przesłania "Ziemi obiecanej" i "Nocy i dni" z ich ekranizacjami. Zadziwia odkrywcze, antykomunistyczne czytanie "Dżumy" Camusa. Można by te przykłady mnożyć. Że Burek ma serce po prawej stronie - prawda. Prawda też, że zmaga się ze współczesną niepowagą, nihilizmem i bylejakością. I prawda, że za misję poczytuje sobie pielęgnowanie "pamięci ran". I nie są to slogany. Za jego wartościowaniami i predylekcjami stoi erudycja i doświadczenie, dlatego lektura jest zawsze wysokiego lotu intelektualną przygodą.

Tomasz Burek pisze, że książka "sama się ułożyła" z jego różnorodnych szkiców. Bez wątpienia ułożyła się też z tytułowych "niewybaczalnych sentymentów", które autor pielęgnuje. A prowadzą one do literatury, która ma coś do powiedzenia o człowieku, świecie, kulturze i historii, broni powagi istnienia, odwołuje się do imponderabiliów moralnych i zmaga z polskim losem. Stąd...

Zbiór rozważań z pogranicza filozofii, krytyki literackiej czy egzegezy literatury. Niewątpliwie zaletą tej pozycji jest bogactwo językowe oraz niestandardowy kierunek przeprowadzanych analiz. Te krótkie eseje pozwoliły mi powrócić do lektur dawno przeczytanych jak i skusić na kilka nieznanych mi dotąd. Wartościowe są spostrzeżenia odnośnie spłycenia współczesnej literatury, która odeszła od filozofowania czy też głębszej analizy bądź krytyki. Niestety pozycja ta również ma ogromną wadę, która w jakimś stopniu utrudniała czytanie. Autor - przedstawiciel zmierzchu pokolenia Kolumbów, człowiek doświadczony i wykształcony ulega tu "mitomanii polskiej". Zbiór jego rozważań ukierunkowany jest na podkreślanie męczeństwa Polaków pod zaborami oraz w czasach PRL-u. Niestety autor dąży do podziału świata literackiego na czarno- biały gloryfikując czasem wprost autorów zbliżonych mu światopoglądowo. Odniosłem wrażenie , iż dla autora patriotyzm wiąże się z dźwiganiem narodowej traumy, uporczywym trwaniu w naszej przeszłości w celu jej ostatecznego rozliczenia- rozliczenia personalnego i dosłownego. Pojęcie pamięci, którym również autor się zajmuje, nacechowane jest emocjonalnym trwaniem w minionych krzywdach i cierpieniach. Szkoda, że autor nie potrafił się od tego odciąć, że nie dostrzega, iż kolejne pokolenia chcą pamiętać, ale nie chcą żyć "narodową i traumą", chcą iść do przodu budując to o co walczyli inni na swój młody i optymistyczny a nie męczeński sposób.

Zbiór rozważań z pogranicza filozofii, krytyki literackiej czy egzegezy literatury. Niewątpliwie zaletą tej pozycji jest bogactwo językowe oraz niestandardowy kierunek przeprowadzanych analiz. Te krótkie eseje pozwoliły mi powrócić do lektur dawno przeczytanych jak i skusić na kilka nieznanych mi dotąd. Wartościowe są spostrzeżenia odnośnie spłycenia współczesnej...