Wypłynęłam w rejs. Rozpoczął się on już od pierwszych stron i bardzo nie chciałam, żeby dobiegł końca. Przeraźliwie boję się wody, a jednak podczas pływania niebieską łódką czułam się bezpieczna. Spacerowałam po Jastarni, słuchałam szumu fal i odgłosów mew, otrzepywałam stopy z ciepłego piasku, podziwiałam wschody i zachody słońca. Słuchałam jak Zygi śpiewa i gra na gitarze. Podziwiałam, jak ten niepewny siebie chłopak całkowicie zatraca się w muzyce, jak w ten sposób pokazuje najgłębiej skrywane emocje. Obserwowałam Julię, jak poprzez machnięcia pędzlem na płótnie oddaje siebie. Ta dwójka to niezwykle wrażliwe, artystyczne dusze. Łączy ich przyjaźń, ale również niełatwe rodzinne stosunki. Zarówno Julia, jak i Zygi, skrywają w sobie wiele ran, blizn, bólu. Mimo swojego młodego wieku przeszli wiele, co nie pozostawiło ich bez echa.

Autorka stworzyła coś niesamowitego. Ten piękny język, ta nadmorska atmosfera, ci wyjątkowi bohaterowie... Przepadłam. Z jednej strony zostałam czule otulona, napełniona słońcem, ciepłem, nadzieją i miłością. Z drugiej strony moje serce zostało złamane, a w oczach lśniły łzy. Bo życie czasem jest bardzo niesprawiedliwe, a ci dobrzy, wartościowi ludzie, cierpią najmocniej.

Polecam. Po prostu, z całego mojego serca wypełnionego jednocześnie bólem i miłością, polecam. To wartościowa, wspaniała, autentyczna i niesamowita historia. Chciałabym, żeby jak najwięcej osób wybrało się w rejs niebieską łódką, bo to naprawdę cudowne doświadczenie.

Wypłynęłam w rejs. Rozpoczął się on już od pierwszych stron i bardzo nie chciałam, żeby dobiegł końca. Przeraźliwie boję się wody, a jednak podczas pływania niebieską łódką czułam się bezpieczna. Spacerowałam po Jastarni, słuchałam szumu fal i odgłosów mew, otrzepywałam stopy z ciepłego piasku, podziwiałam wschody i zachody słońca. Słuchałam jak Zygi śpiewa i gra na...