Ostatni tom trylogii Wnuka-Lipińskiego jest spotkaniem ze wszystkimi bohaterami cyklu, mimo to, jest to najsłabsza część historii Apostezjonu. Zabrakło tu konsekwencji w kreowaniu postaci (tak jak w tomie drugim) a struktura czasu została zaburzona. Na przykład superinteligentny, empatyczny, dobrze wychowany Ira z tomu pierwszego, stał się wulgarnym gburem o niskiej kulturze osobistej, czego nie tłumaczy nawet operacja mózgu, bo w pierwszym tomie nie wykazywał tak głębokiej zmiany osobowości. Również czas biegnie dziwnym torem i raz zdaje się, że od wydarzeń z tomu drugiego dzieli nas kilka miesięcy, a innym razem wiele lat. Ten brak konsekwencjo jest irytujący i nie pozwala skupić się na fabule. Myślę, że zakończenie historii mogłoby być bardziej ciekawe, mimo to przyjemnie było się spotkać ze znanymi bohaterami i po raz ostatni wniknąć w świat Apostezjonu. Cała trylogia to sanowi podwaliny polskiej fantastyki socjalistycznej i po prostu trzeba ją znać, dlatego polecam ją wszystkim fanom tego gatunku.

Ostatni tom trylogii Wnuka-Lipińskiego jest spotkaniem ze wszystkimi bohaterami cyklu, mimo to, jest to najsłabsza część historii Apostezjonu. Zabrakło tu konsekwencji w kreowaniu postaci (tak jak w tomie drugim) a struktura czasu została zaburzona. Na przykład superinteligentny, empatyczny, dobrze wychowany Ira z tomu pierwszego, stał się wulgarnym gburem o niskiej...