„Wiele napisano o miłości, która przeobraża się w nienawiść, o sercu stygnącym wraz z zanikiem uczucia. Zastanawiająca przemiana. Znacznie straszniejsza niż wszystko, o czym kiedykolwiek czytałem, straszniejsza niż cokolwiek, co potrafiłbym ująć w słowa”.

Pewnie większości z Was nie trzeba przedstawiać Jamesa Baldwina. Ja przyznam się szczerze, że kompletnie nie zwracałam uwagi na jego dorobek literacki do czasu aż gdzieś na zagranicznym bookstagramie wpadła mi w oko jego książka „Giovanni’s room”. Teraz już oczywiście nie pamiętam gdzie, ale byłam pod wielkim wrażeniem, ile osób pozytywnie wypowiadało się na jej temat. Kiedy więc Wydawnictwo Karakter ogłosiło, że opublikuje całą literacką spuściznę Baldwina, to ja już wiedziałam, że przyjdzie moment, w którym sięgnę po „Mojego Giovanniego” i nieśmiało powiem „sprawdzam”.
Powieść, o której mowa, to historia Davida, młodego Amerykanina mieszkającego w Paryżu, który emocjonalnie rozdarty miota się między miłością do kobiety – Helli, a miłością do mężczyzny – Giovanniego. Obserwujemy jego dylematy tożsamościowe, zmagania z samym sobą i własnymi uczuciami. Ale znajdziecie tu zacznie więcej niż tylko rozterki bohatera uwikłanego w miłosny trójkąt. Dlatego polecam, czytajcie Baldwina! A poza tym, co tu dużo mówić… Klimat magicznego Paryża, gwarne kawiarnie i nocne bary nad Sekwaną, no i te stoiska bukinistów, które marzy mi się kiedyś zobaczyć na własne oczy, również wpłynęły na czytelnicze zadowolenie. Tylko nie pomijajcie komentarza Andrzeja Selerowicza, bo warto poznać niezwykle ciekawą historię „Mojego Giovanniego” i tłumaczenia powieści na język polski.

„Wiele napisano o miłości, która przeobraża się w nienawiść, o sercu stygnącym wraz z zanikiem uczucia. Zastanawiająca przemiana. Znacznie straszniejsza niż wszystko, o czym kiedykolwiek czytałem, straszniejsza niż cokolwiek, co potrafiłbym ująć w słowa”.

Pewnie większości z Was nie trzeba przedstawiać Jamesa Baldwina. Ja przyznam się szczerze, że kompletnie nie zwracałam...