Czytanie jako literatura piękna może łatwo zanudzić. Ot, snucie się artystowskiego młodego typka po kawiarniach i inteligenckie wynurzenia, łatwo wpadające w pozę. Natomiast jako źródło powiedzmy filozoficzne: to znacznie ciekawsze. Mdłości, mdłości, mdłości. Egzystencjalno-neurotyczne ataki, pesymizm, nihilizm. Można czytać to jako neurozę; głównie lęki, nieprzystosowanie, derealizm-nadrealizm, mizantropia, eskapizm itd., ale Sartre wychodzi z nich filozoficznymi wnioskami (więc neurotyczność to tylko warstwa wierzchnia). Pojawia się czasem krótka negatywna polemika z Kartezjuszem, Nietzschem, scholastyką (i innymi, ale te zapamiętałem). Ogólnie polecam to dziełko, ale tylko jeśli czytać jako filozoficzne mdłości lub czuje się chociaż ten specyficzno-pesymistyczny klimacik, w którym rzeczywistość jest absurdalna. Książka początkowo mnie głownie nudziła lub wkurzała, ale od połowy się rozkręca w mdłą stronę i mówi sporo prawdy (przynajmniej z pewnej, odpowiednie posępnej perspektywy, którą odczuwam od zawsze). Jako literatura piękna oceniłbym na 6/10, ale jako "filozofia mdłości" 9/10, więc wyjdzie 7-8/10. Polecam w podobnym klimacie "Człowiek, który śpi".

Czytanie jako literatura piękna może łatwo zanudzić. Ot, snucie się artystowskiego młodego typka po kawiarniach i inteligenckie wynurzenia, łatwo wpadające w pozę. Natomiast jako źródło powiedzmy filozoficzne: to znacznie ciekawsze. Mdłości, mdłości, mdłości. Egzystencjalno-neurotyczne ataki, pesymizm, nihilizm. Można czytać to jako neurozę; głównie lęki, nieprzystosowanie,...