Świetne felietony, napisane z werwą i humorem, niestety wciąż w dużej mierze aktualne. Serial "1670" byłby tu jak znalazł. Autor opisuje znane rzeczy na temat postszlacheckiej mentalności Polaków. Pisze o zawiści, kundlizmie (interesowności), płaszczeniu się przed możnymi, pogardzie wobec niżej usytuowanych, biurokracji, rzekomej czci dla kobiet. Za bardzo trafną uważam teorię o istnieniu u Polaków dwóch rodzajów myślenia, które się nie przenikają: indukcyjnym u chłopów i dedukcyjnym u szlachty. Chłopi skupiają się na konkrecie, który dopiero po mozolnym czasie obserwacji może stworzyć bardziej złożony zarys teorii. Rzadko jednak dochodzi do oglądu spraw z większej, poza-przyziemnej perspektywy. Poza tym liczy się, co zrozumiałe, bardziej położenie ekonomiczne niż indywidualność. Tymczasem szlachta odwrotnie - wychodzi od teorii, szerszej panoramy rzeczywistości, od symbolu, słowa, obrazòw np. patriotyzmu, z tymże z przesłanek wyciąga pochopne wnioski, a co gorsze - NIGDY nie dochodzi do analizy. Było to na przestrzeni wieków fatalnie zgubne dla losów państwa i narodu. Dla stanów wyższych indywidualność i jednostkowe przeżycia były fundamentalne. Okres romantyzmu był tego dowodem - "ja" rozdmuchane do granic możliwości, kult wieszcza i poety, romantyczna miłość, fascynujące podróże, "zbójeckie lektury" - to wszystko było niedostępne stanowi chłopskiemu. A nieistnienie stanu mieszczańskiego, który mógł to przybliżać, tylko pogłębiało ten rozziew. A zatem pomiędzy tymi dwoma typami myślenia i dwoma stanami społecznymi brakowało w Polsce spoiwa - mogącego połączyć te skrajności czyli solidnego stanu mieszczańskiego. Na Zachodzie puszczał on w ruch idee idące z nizin społecznych w "górę" i odwrotnie. Dlatego sposoby myślenia w różnych klasach społecznych nie były od siebie aż tak oderwane jak u nas. W Polsce od wieków pomiędzy chłopami a szlachtą nie było żadnego umysłowego i życiowego pomostu, w skròcie: z jednej strony - romatyzm i Król-Duch, z drugiej -mozolna walka o kawałek chleba. Tę przepaść udawało się (chwilowo) zasypać tylko w momentach walki o niepodległość, w okresach poświęcenia całego narodu w walce z zaborcą, okupantem. Stąd może taka tendencja w nas do zbrojnego rzucania się z motyką na słońce - żeby choć przez chwilę poczuć upojenie narodową jednością. Autor stawia różne wnikliwe tezy, dlatego bardzo zachęcam do lektury. Ja sama, miło zaskoczona tymi felietonami, sięgnę po następne jego książki.

Świetne felietony, napisane z werwą i humorem, niestety wciąż w dużej mierze aktualne. Serial "1670" byłby tu jak znalazł. Autor opisuje znane rzeczy na temat postszlacheckiej mentalności Polaków. Pisze o zawiści, kundlizmie (interesowności), płaszczeniu się przed możnymi, pogardzie wobec niżej usytuowanych, biurokracji, rzekomej czci dla kobiet. Za bardzo trafną uważam...