Gdyby ta książka została napisana po angielsku, przez autora z UK lub USA zostałaby szybko międzynarodowym bestsellerem. Jeszcze nie czytałem pozycji beletrystycznej, która w taki sposób opisywałaby autentyczny koncert rockowy – w tym przypadku U2.
Tyle tylko, że ten koncert mógł opisać wyłącznie ktoś pochodzący z dawnej Jugosławii, w języku niezrozumiałym dla anglojęzycznego, opiniotwórczego świata. Bowiem odbył się on w Sarajewie w 1997 r., dwa lata po zakończeniu wojny w Bośni. Muzyka może łagodzić obyczaje, może też zacierać podziały narodowościowe, religijne i pokoleniowe, łączyć różnych ludzi, nawet antagonistycznie do siebie nastawionych. Na koncert wybrali się zarówno Boszniacy, jak i Serbowie oraz Chorwaci, nie tylko mieszkający w Bośni, ale i w sąsiednich krajach. Indyferentni religijnie, muzułmanie, katolicy i prawosławni. Nastolatkowie i starsi, nierzadko niedawno jeszcze walczący po obu stronach barykady.
W opowieść, a raczej w zbiór częściowo zazębiających się ze sobą historii uczestników, autor idealnie wpasował poszczególne utwory U2. Można czytać puszczając sobie odpowiednią muzykę w tle.
Dziś wiemy, że koncert niewiele zmienił jeśli chodzi o dalsze losy Bośni i okolicznych krajów. Ale przez czas jego trwania ludzie znowu żyli w połączonym społeczeństwie „bratstva i jedinstva” czyli braterstwa i jedności, które bezpowrotnie, w krwawy i tragiczny sposób rozpadło się kilka lat wcześniej. Mała powieść, a tak dużo treści.

Gdyby ta książka została napisana po angielsku, przez autora z UK lub USA zostałaby szybko międzynarodowym bestsellerem. Jeszcze nie czytałem pozycji beletrystycznej, która w taki sposób opisywałaby autentyczny koncert rockowy – w tym przypadku U2.
Tyle tylko, że ten koncert mógł opisać wyłącznie ktoś pochodzący z dawnej Jugosławii, w języku niezrozumiałym dla...