„Jego babeczka” sprawi, że już od pierwszych zdań poczujecie jesienny klimat. Pozwoli Wam docenić tę znienawidzoną porę roku – pokaże, że zimno, deszcz, spadające liście i wszechobecne przemijanie mogą mieć swój urok.

Emily nienawidzi lata. Kojarzy jej się jednoznacznie z oparzeniami słonecznymi i mokrym od potu biustem. Zdecydowanie nic fajnego. Za to jesień! Tak, to jest to! Feeria barw, rześkie powietrze i nadchodzące Halloween! Choć na pierwszy rzut oka ten upiorny, jesienny klimat bardziej pasuje do jej gotyckiej przyjaciółki – zachowującej się jak rasowy kot, gardzącej wszystkim, siejącej zniszczenie i lubującej się w dręczeniu ludzi – nasza bohaterka również potrafi go docenić.

Tegoroczne Halloween ma być dla Emily wyjątkowe. W styczniu ma zacząć wymarzone studia w Paryżu i to ostatnie miesiące zanim wyruszy na podbój Starego Kontynentu. Ma zamiar zostać artystką z prawdziwego zdarzenia, ale mimo to da się ją lubić! Nie jest nadęta, egocentryczna czy oderwana od rzeczywistości, jak to stereotypowy artysta. Kocha to, co robi, nawet jeśli oznacza to nauczanie malarstwa starców.

Żeby było śmieszniej, właśnie w domu spokojnej starości wpadł jej w oko facet, którego znała ze szkoły i niezbyt dobrze to wspomina. Uczucia targające naszą bohaterką zrozumie każdy, kto był choć raz dręczony w czasach szkolnych. Z jednej strony olbrzymia chęć odwetu za te wszystkie lata, z drugiej świadomość, że przecież są już dorosłymi ludźmi, to było dawno, zmienili się od tej pory i ogółem nie warto. W dodatku on jej nawet nie pamięta… Choć zemsta byłaby kusząca, bardziej przekonuje ją oferta złożona przez Ryana.

Tak, dobrze kojarzycie to imię. Ryan pojawił się na drugim planie w „Jej wisienkach”. Przejął piekarnię żony Wiliama, kiedy telewizja zaczęła zabierać jej za dużo czasu, i teraz planuje zorganizować wielką imprezę halloweenową, na którą dekoracje ma przygotować Emily.

W powieściach Penelope Bloom świat jest naprawdę mały! Wspomniana wcześniej gotycka przyjaciółka też już pojawiała się w tym uniwersum – to Lilith, sekretarka Williama i Bruce'a, czyli bohaterów poprzednich części. Jakby tego było mało, dom opieki, w którym Emily daje lekcje sztuki, to to samo miejsce, w którym przebywa rezolutna babcia Hailey, głównej bohaterki „Jej wisienek”.

Choć niektórych taka ilość powiązań może irytować (ostatecznie autorka mogłaby bez problemu stworzyć zupełnie nowe postaci!), to potęguje to też wrażenie, że miłość może czekać tuż za rogiem. W końcu nie od dziś wiadomo, że najwięcej par poznaje się przez wspólnych przyjaciół. I to właśnie dzięki takim przyjaciołom życie Ryana w krótkim czasie zaczyna przypominać komedię w stylu „Mamy Cię!”. Wbrew pozorom w tej książce pierwsze skrzypce grają postaci poboczne, których przez poprzednie części narobiło się naprawdę dużo!

„Jego babeczka” przeniesie was na najwyższy poziom doskonałego humoru, a zarazem odrealnienia. Tę książkę pochłania się rozdział za rozdziałem, z niedowierzaniem kręcąc głową, że żaden z bohaterów nie szuka ukrytych kamer. Patrząc na śmiałe poczynania bohaterów drugoplanowych, bawiących się w dość kreatywnych swatów, można się popłakać ze śmiechu.

Każdy poprzedni związek Ryana kończył się klapą. Jednak przez dyskusyjną „pomoc” jego przyjaciół istnieje ryzyko, że ten skończy się, zanim się w ogóle zacznie. Do tego dochodzi jeszcze nieubłaganie zbliżająca się data wyjazdu naszej bohaterki. I głównie z tego powodu oboje się tak wstrzymują – wręcz odpychają od siebie myśl o głębszym uczuciu. Nie ma mowy o trwałej relacji, gdy zegar wciąż tyka. Nikt nie rzuci swoich wieloletnich marzeń dla niedawno poznanej osoby. A może jednak?

Właśnie ten wiszący nad naszą parą termin ważności sprawia, że „Jego babeczka” jeszcze bardziej niż poprzednie części przypomina komedię romantyczną. W powietrzu czuć, że wszystko będzie dobrze. Bo przecież musi! O dziwo, nie ma tu tylu niegrzecznych nawiązań, słownych gierek i w ogóle samego erotyzmu, co w poprzednich częściach. Tytułowa babeczka również nie ma seksualnego podtekstu, jest raczej nawiązaniem do pewnej nieprzyjemnej sytuacji z przeszłości. Jednak i bez tego książka ta bawi do łez, równocześnie skłaniając do refleksji.

„Jego babeczka” to historia o miłości, która przychodzi w nieodpowiednim czasie. O przyjaźni i szukaniu samego siebie, o tym, że miłość może być bliżej, niż nam się zdaje, i przybierać naprawdę nieoczekiwane formy. To książka o dążeniu do realizacji marzeń – nie pogoni za nimi, a tworzeniu realnego planu działania, by wszystko dało się osiągnąć – i priorytetach, które czasem mogą ulec zmianie, a czasem wręcz nie powinny.

Penelope Bloom naprawdę potrafi oderwać od rzeczywistości, rozluźnić i zabawić, jednocześnie dając trochę do myślenia. To cudowne, że w tej niezbyt długiej i zdecydowanie niewymagającej powieści można odnaleźć aż tyle emocji. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że autorka planuje napisanie kolejnych części, o czym informuje czytelników w podziękowaniach. Nie wiem jak Wy, ale ja będę czekać na nie z utęsknieniem! Tym bardziej że bohaterką kolejnej książki będzie właśnie gothka Lilith!

Na koniec zostawiam Was z dość ciekawym cytatem pokazującym, jak być rodzicem na medal. Co mówisz, gdy twoje dziecko postanawia zostać artystą? Właśnie to:

To świetnie. Niektórzy będą próbowali podciąć ci skrzydła, ale to ci sami, którzy podcinaliby ci skrzydła, gdybyś chciała zostać hydraulikiem, kucharką albo sekretarką. Rób dobrze to, co robisz, i nie zwracaj na nich uwagi.

Katarzyna Kłosowska