Zaczynając lekturę pierwszego tomu miałem duże obawy, czy monumentalne dzieło Tatarkiewicza zdoła utrzymać moją uwagę do końca. Zupełnie niepotrzebnie. Z przerwami, ale bez większego wysiłku dotarłem do końca ostatniego tomu. Popularnonaukowe, choć rzetelne ujęcie (autor nie szczędzi nam „specjalistycznego” języka i potrzebuje prawie 2000 stron, do, jak sam stwierdza, wprowadzenia do tematyki filozofii) potrafi utrzymać naszą uwagę.

Smaczkiem ostatniego tomu są oczywiście zmagania Tatarkiewicza z cenzurą. Wychodzi to wybornie, bo autor stwierdza, że XX-wieczna różnorodność prądów filozoficznych objawiała się w krajach społecznie konserwatywnych, podczas gdy w krajach w których dokonała się rewolucja społeczna osiągnęła niespotykaną dotąd jedność. No i jak biedny cenzor miał kreślić? Prawdziwa jazda zaczyna się wtedy, gdy czytelnik zaczyna łączyć kropki i zdaje sobie sprawę jak „jaśniejąca pełnym blaskiem bezużyteczna bezinteresowność” (definicja filozofii wg Heideggera) wpłynęło na losy ludzkości XIX i XX w., gdy często abstrakcyjne rozmyślania zaczęto, niekoniecznie drogą perswazji. wcielać w życie. Z pewnością Marks śmiałby się w kułak widząc z jakim zapamiętaniem postępują jego apologeci, gdyby wiedzieli, że meldując się u schyłku życia w kurhausie jako profesję podał: „rentier”.

Ciesze się, ze nie musiałem studiować „opus magnum” Tatarkiewicza jako podręcznika akademickiego, z koniecznością zapamiętywania nazwisk, wkuwania terminów etc. Nie polubiłbym tej lektury jako podręcznika akademickiego. Jako przewodnik po trzech tysiącach lat ludzkiej myśli sprawdził się jednak idealnie.

Zaczynając lekturę pierwszego tomu miałem duże obawy, czy monumentalne dzieło Tatarkiewicza zdoła utrzymać moją uwagę do końca. Zupełnie niepotrzebnie. Z przerwami, ale bez większego wysiłku dotarłem do końca ostatniego tomu. Popularnonaukowe, choć rzetelne ujęcie (autor nie szczędzi nam „specjalistycznego” języka i potrzebuje prawie 2000 stron, do, jak sam stwierdza,...