Pod-, a właściwie sądząc z układu strony tytułowej i okładki nadtytuł „Gomory”, czyli „Pieniądze, Władza, i Strach w polskim Kościele” są przedmiotem licznych dyskusji prywatnych, prasowych i wizualnych, w mediach społecznościowych i w ogólnie dostępnych programach online. Artur Nowak i Stanisław Obirek zręcznie przypisują przywary dostojników kościelnych siedmiu grzechom głównym. Ilustrują je opisami zjawisk, występujących obecnie z dużym nasileniem w polskim Kościele, które wszyscy interesujący się tematyką dobrze znają. Osadzają je w polskim kontekście historyczno-społecznym, ale przywołują także coraz większe zróżnicowanie w podejściu do tych zagadnień w innych narodowych i personalnych ekipach Kościoła Powszechnego. Jednak jeszcze bardziej interesująca niż przykłady i analizy zamieszczone w pierwszej części książki jest dla mnie jej część druga, zatytułowana Nadzieja. Najkrócej rzecz ujmując, encykliki, wypowiedzi, dialog z wyznawcami innych wyznań, ludźmi niewierzącymi i wykluczonymi przez katolickich konserwatystów, w wykonaniu obecnego papieża ujmują autorzy pod zbiorczym hasłem „teologia Franciszka” i kontrastują z tym, co nazywają „teologią polską”. Podążając drogą Franciszka można by wyobrazić sobie przyszłość jako budowanie nowego porządku eklezjalnego, z Bogiem, lub lepiej Absolutem poza Kościołami. Czegoś, w co wierzą coraz liczniejsi, także wśród polskich byłych katolików, tzw. nones, czyli bezwyznaniowcy, którzy odrzucają autorytet obecnych Kościołów z ich rygorami, jakie zupełnie wyeliminowały z religii budowanie wspólnoty. Oczywiście Obirek i Nowak nie mają złudzeń co do utopijnego charakteru swojej Nadziei. Na pewno jednak lektura „Gomory” oprócz bogactwa informacji dostarcza ciekawych wyzwań intelektualnych. Natomiast Adam Bauman, skądinąd jeden z moich ulubionych lektorów, z powodu lekko cwaniackiego timbru głosu nie sprawdza się, moim zdaniem, jako narrator tego dzieła. Na szczęście mam również drukowaną wersję książki