🌼Gdzie jesteś, piękny świecie🦋

Pamiętam, że po lekturze „Normalnych ludzi” długo zbierałam się, żeby napisać coś sensownego o tej książce. Nie inaczej jest w przypadku „Gdzie jesteś, piękny świecie”. Z jednej strony jest to książka, która potrafi zachwycić, ale z drugiej…no właśnie.

Czy wszystko trzeba sprowadzać do tego, że życie jest tak okropnie melancholijne i smutne? Czy wszystko, nawet najdrobniejsze szczegóły trzeba podnosić do rangi przełomowych i zarazem patetycznych wydarzeń w życiu? Czy jedyną definicją szczęścia i spełnienia kobiety jest mężczyzna u boku?

Nie wiem, ale mam wrażenie, że Sally Rooney na wszystkie te pytania odpowiedziałaby twierdząco.

Czytając „Gdzie jesteś, piękny świecie” czułam frustrację i złość. Denerwowałam się, bo to o czym pisała Rooney sprawiało, że czułam się przygnębiona. Zaczynałam rozmyślać o tym jak będzie wyglądało moje życie, gdy będę w wieku bohaterów i czy nie powiem sobie wtedy „Julka, zmarnowałaś czas. Mogłaś osiągnąć wszystko, a nie masz nic”.

Alice była pisarką. Robiła coś o czym większość z nas marzy. A mimo to nie była szczęśliwa. Czy tak jest zawsze? Czy spełnienie marzeń nie gwarantuje wiecznego szczęścia? Dużo różnych pytań przemykało przez moją głowę podczas czytania tej książki.

Pisze to słowa i mam ochotę krzyczeć, bo jestem zła na autorkę. Bo przez nią zaczynam odnosić wrażenie, że wszystko, dosłownie wszystko w życiu jest okropne, smutne i dołujące. I może odczuwanie takich emocji przy książce świadczy o tym, że jest to dobra książka.

I po części to prawda. To dobra książka, ale byłaby zdecydowanie lepsza, gdyby nie fakt, że autorka na siłę wpychała tam głębokie, filozoficzne rozmyślania o świecie i o tym jak to (znowu!) wszystko jest takie okrutne, niesprawiedliwe i po prostu złe. Fragmenty, w których Alice i Eileen wymieniały maile miałam ochotę za każdym razem omijać, bo dla mnie osobiście brzmiały jak jeden wielki bełkot (ale może jestem po prostu na to za głupia, who knows).

Nie podobało mi się też to, że ta książka poszła w stronę erotyku. Praktycznie wszystkie sceny głównych bohaterek w towarzystwie mężczyzn były sprowadzane do rozmów o seksie albo samego seksu. Co do samych tych związków uważam również, że były bardzo toksyczne.

„Normalnie ludzi’ mi się podobali. Z „Gdzie jesteś, piękny świecie” mam problem. Widzę to, co może zachwycić innych w tej książce i rozumiem też, dlaczego jej styl może się komuś podobać, ale szczerze mówiąc – ja się chyba do tego grona nie zaliczam. Być może to nie jest autorka dla mnie, ale to czy jest dla was musicie sprawdzić sami.

🌼Gdzie jesteś, piękny świecie🦋

Pamiętam, że po lekturze „Normalnych ludzi” długo zbierałam się, żeby napisać coś sensownego o tej książce. Nie inaczej jest w przypadku „Gdzie jesteś, piękny świecie”. Z jednej strony jest to książka, która potrafi zachwycić, ale z drugiej…no właśnie.

Czy wszystko trzeba sprowadzać do tego, że życie jest tak okropnie melancholijne i...