Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciągle natykam się na tę osobę, która jest mną, i nienawidzę jej całym sercem. Nienawidzę tego, jak się wyraża, nienawidzę tego, jak wygląda, nienawidzę jej opinii na temat wszystkiego.

I nie­na­wi­dzi­my ludzi za po­peł­nia­ne błędy o wiele bar­dziej, niż ko­cha­my ich za wy­świad­cza­ne nam dobro, naj­ła­twiej zatem w życiu nie robić nic, nie mówić nic i nie ko­chać ni­ko­go.

Co, jeśli to ja sama nie pozwalam sobie być szczęśliwą? Bo się boję lub wolę się nad sobą użalać albo nie wierzę, że zasługuję na coś dobrego (...) Ilekroć przytrafia mi się coś dobrego, zawsze prędzej czy później zaczynam się zastanawiać: ciekawe, jak długo potrwa, zanim to się źle skończy.

Czy w tym momencie były nieświadome, a nawet bardziej niż nieświadome  - czy w jakiś sposób były odporne, nieczułe na wulgarność i brzydotę, przez chwilę zaglądając głębiej, w coś kryjącego się pod powierzchnią życia, nie nierzeczywistość, lecz ukrytą rzeczywistość: obecność w każdej chwili, w każdym miejscu pięknego świata?

Lepiej być głęboko kochaną niż powszechnie lubianą.

Za­sta­na­wia­jąc się teraz nad tym, myślę, że bran­ża ko­sme­tycz­na sto­ją­ca za współ­cze­snym ide­ałem pięk­na jest od­po­wie­dzial­na za naj­gor­sze prze­ja­wy brzy­do­ty wi­docz­ne w na­szym oto­cze­niu oraz za naj­gor­szy, naj­bar­dziej fał­szy­wy wzo­rzec es­te­tycz­ny, mia­no­wi­cie kon­sump­cjo­nizm. Te wszyst­kie tren­dy i style osta­tecz­nie ilu­stru­ją tę samą za­sa­dę – za­sa­dę wy­da­wa­nia pie­nię­dzy.

Gdy pró­bu­ję sobie wy­obra­zić, jak takie szczę­śli­we życie mia­ło­by wy­glą­dać, ten obraz nie zmie­nił się zbyt­nio od cza­sów, kiedy byłam dziec­kiem – dom oto­czo­ny kwia­ta­mi i drze­wa­mi, w po­bli­żu rzeka, pokój pełen ksią­żek i ktoś, kto by mnie ko­chał, to wszyst­ko.

(...) najzwyczajniejszą rzeczą, gdy chodzi o człowieka, nie jest przemoc ani chciwość, tylko miłość i troska.

Nie­kie­dy wy­obra­żam sobie ludz­kie re­la­cje jak coś mięk­kie­go, ta­kie­go jak pia­sek lub woda, czemu na­da­je­my kształt, umiesz­cza­jąc to w kon­kret­nym na­czy­niu. Zwią­zek matki z córką jest więc prze­la­ny do na­czy­nia ozna­czo­ne­go jako „matka i jej dziec­ko” i re­la­cja ta przy­bie­ra formę swego na­czy­nia, i w niej się za­wie­ra, le­piej lub go­rzej. Może ja­kieś nie­szczę­śli­we przy­ja­ciół­ki by­ły­by w pełni za­do­wo­lo­ne w roli sióstr, a mał­żeń­skie pary w roli ro­dzi­ca i dziec­ka, kto wie? Ale jak by to było utwo­rzyć zwią­zek bez ja­kie­go­kol­wiek z góry okre­ślo­ne­go kształ­tu? Po pro­stu lać wodę i po­zwa­lać jej pły­nąć. Nie przy­bra­ła­by wtedy żad­nej formy i roz­la­ła się na wszyst­kie stro­ny.

Wy­obra­żam sobie wiek XX jako jedno dłu­gie py­ta­nie, na które osta­tecz­nie po­da­li­śmy błęd­ną od­po­wiedź.

Więc oczywiście w kontekście tego wszystkiego, co się dzieje, gdy stan świata jest taki, jaki jest, a ludzkość stoi na skraju zagłady, oto ja piszę kolejnego mejla o seksie i przyjaźni. Czyż jest coś innego, dla czego warto żyć?

Jeśli kiedyś rzeczywiście cię złapię, nie będziesz mi musiała tego mówić - dodał. Sam będę wiedział. Ale nie zamierzam się zbyt długo uganiać. Po prostu zostanę tam, gdzie jestem, i zobaczę, czy do mnie podejdziesz.
Tak, tak właśnie myśliwi postępują z sarnami - powiedziała. - A potem je zabijają.

Więc oczywiście w kontekście tego wszystkiego, co się dzieje, gdy stan świata jest taki, jaki jest, a ludzkość stoi na skraju zagłady, oto piszę kolejnego mejla o seksie i przyjaźni. Czyż jest coś innego dla czego warto żyć?

Uważa się, że so­cja­lizm jest utrzy­my­wa­ny siłą – po­przez przy­mu­so­wą kon­fi­ska­tę wła­sno­ści pry­wat­nej – ale chcia­ła­bym, żeby przy­zna­no, że ka­pi­ta­lizm rów­nież jest utrzy­my­wa­ny siłą, tylko ukie­run­ko­wa­ną od­wrot­nie, po­przez przy­mu­so­wą ochro­nę ist­nie­ją­ce­go po­dzia­łu wła­sno­ści.

...i w tym spoj­rze­niu jak w gle­bie po­grze­ba­nych było wiele lat.

Jest religijny, wiesz.
Felix przekrzywił głowę, jak gdyby czekał, aż Alice wytłumaczy mu dowcip.
W sensie, że wierzy w Jezusa? - upewnił się.
No.
Ja pierdolę, serio? Ma coś nie tak z głową czy co?

Nie może chyba dziwić, że ludzie z tęsknotą patrzą w przeszłość na czasy, zanim przyroda zaczęła obumierać, zanim formy kulturowe, w których wspólnie uczestniczymy, się zdegenerowały i zamieniły w masowy marketing i zanim nasze miasta i miasteczka stały się anonimowymi centrami zatrudnienia.

Każdy dzień, nawet każda go­dzi­na dnia za­stę­pu­je i dez­ak­tu­ali­zu­je okres wcze­śniej­szy, wy­da­rze­nia na­sze­go życia mają sens tylko w od­nie­sie­niu do wiecz­nie się ak­tu­ali­zu­ją­cej osi czasu.

Aż się zastanawiam, czy kultura celebrycka nie rozprzestrzeniła się jak nowotwór, by wypełnić pustkę po religii.

Teraźniejszość straciła ciągłość. Każdy dzień, nawet każda godzina dnia zastępuje i dezaktualizuje okres wcześniejszy, wydarzenia naszego życia mają sens tylko w odniesieniu do wiecznie się aktualizującej osi czasu.

Zapamiętane cierpienie nigdy nie wydaje się tak straszne jak to obecne (...).

Ale właściwie jak osoby, które w przeszłości zrobiły coś złego, miałyby postąpić? (...) a co, jeśli na całym świecie grono złych ludzi, którzy czekają, aż ich złe uczynki zostaną zdemaskowane, nie jest wcale małe? A co, jeśli wszyscy nimi jesteśmy?

Tak już teraz będzie do końca naszych dni? Czas będzie się rozpływał w gęstej ciemnej mgle, będzie nam się wydawało, że od zdarzeń z zeszłego tygodnia minęły lata, a od zdarzeń z zeszłego roki - godziny?

Czyż­by to było aż tak pro­ste? Mu­si­my tylko szlo­chać i się uko­rzyć, a Bóg wszyst­ko nam prze­ba­czy? A może to wcale nie jest pro­ste – być może naj­trud­niej jest na­uczyć się pła­kać i ko­rzyć w spo­sób au­ten­tycz­nie szcze­ry?

Dużo ostat­nio myślę o po­li­ty­ce pra­wi­cy (jak my wszy­scy, praw­da?) i o tym, jak to się dzie­je, że kon­ser­wa­tyzm (siła spo­łecz­na) za­czął być ko­ja­rzo­ny z pa­zer­nym ka­pi­ta­li­zmem ryn­ko­wym.

Tak czy ina­czej każdy dzień stał się teraz wsku­tek tego nową i uni­ka­to­wą jed­nost­ką in­for­ma­cyj­ną, prze­ry­wa­jąc i za­stę­pu­jąc świat in­for­ma­cji z dnia po­przed­nie­go.

Gdyby au­to­rzy po­wie­ści pi­sa­li o swoim życiu uczci­wie, nikt by ich nie czy­tał – i cał­kiem słusz­nie! Może wtedy mu­sie­li­by­śmy się wresz­cie zmie­rzyć z tym, jak bar­dzo chory, jak głę­bo­ko chory w sen­sie fi­lo­zo­ficz­nym jest obec­ny sys­tem pro­du­ko­wa­nia li­te­ra­tu­ry – jak od­cią­ga pi­sa­rzy od nor­mal­ne­go życia, za­trza­sku­je za nimi drzwi i prze­ko­nu­je ich raz za razem, jacy to są wy­jąt­ko­wi i jak ważne są ich opi­nie.

Mię­dzy mną a moimi ro­dzi­ca­mi roz­pię­łam tak wiel­ką prze­paść wy­ra­fi­no­wa­nia, że nie są w sta­nie mnie teraz do­tknąć ani w ogóle do­się­gnąć. I ja spo­glą­dam nad tą prze­pa­ścią nie z po­czu­ciem winy ani stra­ty, lecz z ulgą i sa­tys­fak­cją. Je­stem lep­sza niż oni? Z pew­no­ścią nie, cho­ciaż może mia­łam wię­cej szczę­ścia. Ale je­stem inna i nie ro­zu­miem ich zbyt do­brze, nie mogę z nimi miesz­kać ani wcią­gnąć ich do mo­je­go we­wnętrz­ne­go świa­ta – a jeśli już o tym mowa, także pisać o nich. Wszyst­kie moje obo­wiąz­ki wy­ni­ka­ją­ce z bycia córką nie są ni­czym innym, tylko sze­re­giem ry­tu­ałów, które mają mnie ochro­nić przed kry­ty­ką, a jed­no­cze­śnie nie po­zwo­lić, bym od­sło­ni­ła choć­by cząst­kę sie­bie.

Nie może chyba dzi­wić, że lu­dzie z tę­sk­no­tą pa­trzą w prze­szłość na czasy, zanim przy­ro­da za­czę­ła ob­umie­rać, zanim formy kul­tu­ro­we, w któ­rych wspól­nie uczest­ni­czy­my, się zde­ge­ne­ro­wa­ły i za­mie­ni­ły w ma­so­wy mar­ke­ting i zanim nasze mia­sta i mia­stecz­ka stały się ano­ni­mo­wy­mi cen­tra­mi za­trud­nie­nia.

Po­wta­rzam sobie, że chcę szczę­śli­we­go życia i że oko­licz­no­ści pro­wa­dzą­ce do szczę­ścia jesz­cze się nie zma­te­ria­li­zo­wa­ły. Ale co, jeśli to nie­praw­da? Co, jeśli to ja sama nie po­zwa­lam sobie być szczę­śli­wą? Bo się boję lub wolę się nad sobą uża­lać albo nie wie­rzę, że za­słu­gu­ję na coś do­bre­go, a może jest jakiś inny powód. Ile­kroć przy­tra­fia mi się coś do­bre­go, za­wsze prę­dzej czy póź­niej za­czy­nam się za­sta­na­wiać: cie­ka­we, jak długo po­trwa, zanim to się źle skoń­czy. I chcę nie­mal, żeby naj­gor­sze się stało szyb­ciej, nie póź­niej, a w miarę moż­li­wo­ści od razu, żeby już nie czuć w związ­ku z tym nie­po­ko­ju.