Dialogi skonstruowane są nieczytelnie. Nie widać gdzie się kończą a zaczynają przemyślenia bohatera. Męcząca historia bez puenty. Chore relacje między bohaterami, które koniec końców magicznie rozwiązują się w ostatnim rozdziale. Nie polecam

Dialogi skonstruowane są nieczytelnie. Nie widać gdzie się kończą a zaczynają przemyślenia bohatera. Męcząca historia bez puenty. Chore relacje między bohaterami, które koniec końców magicznie rozwiązują się w ostatnim rozdziale. Nie polecam

Książka o niczym. Przegadana. Gdyby nie to, że słuchałam audiobooka sprzątając itd., to na pewno nie dałabym rady jej dokończyć. Niedojrzali, irytujący i przede wszystkim toksyczni bohaterowie. NIE POLECAM.
Btw, jak to możliwe, że ta sama autorka napisała "Normalnych ludzi"? Nie wiem.

Książka o niczym. Przegadana. Gdyby nie to, że słuchałam audiobooka sprzątając itd., to na pewno nie dałabym rady jej dokończyć. Niedojrzali, irytujący i przede wszystkim toksyczni bohaterowie. NIE POLECAM.
Btw, jak to możliwe, że ta sama autorka napisała "Normalnych ludzi"? Nie wiem.

Żadna książka w całym moim życiu nie urzekła mnie tak bardzo - bohaterowie w których odnajduje zarówno siebie jak i piękny świat, mistrzowskie dialogi i niesamowita wrażliwość. Tej książki nie czyta się tylko oczami wyobraźni, ale oczami duszy.
Czuję jakby proza Rooney coś we mnie zmieniała, łamała skorupę i przypominała świat, który widziałam kiedyś. Uwrażliwia na piękno drobnych gestów, normalności. Czyste piękno.

Żadna książka w całym moim życiu nie urzekła mnie tak bardzo - bohaterowie w których odnajduje zarówno siebie jak i piękny świat, mistrzowskie dialogi i niesamowita wrażliwość. Tej książki nie czyta się tylko oczami wyobraźni, ale oczami duszy.
Czuję jakby proza Rooney coś we mnie zmieniała, łamała skorupę i przypominała świat, który widziałam kiedyś. Uwrażliwia na piękno...

Jest to książka (jak dla mnie) o niczym. Bardzo filozoficzna, niezbyt ciekawa. Dialogi są suche, a filozoficzne maile przeplatane przez rozdziały męczą. Relacje między bohaterami również są naprawdę dziwne.
Domyślam się, że ma ona głębszy sens, ale ja do niego nie dotarłam, bo w połowie zrezygnowałam.

Jest to książka (jak dla mnie) o niczym. Bardzo filozoficzna, niezbyt ciekawa. Dialogi są suche, a filozoficzne maile przeplatane przez rozdziały męczą. Relacje między bohaterami również są naprawdę dziwne.
Domyślam się, że ma ona głębszy sens, ale ja do niego nie dotarłam, bo w połowie zrezygnowałam.

Strasznie nudna. Zaczęłam ją czytać, bo znałam Normalnych ludzi. Gdyby nie to, odłożyłabym po kilkunastu stronach. Tu liczyłam, że COŚ zaskoczy. Więc czytałam dalej. W pewnym momencie straciłam nadzieję, na to COŚ, ale brnęłam dalej, bo może jednak. I nie. Nie polecam, a jak ktoś zaczął i się zastanawia czy odłożyć to radzę czas poświęcić na coś innego.

Strasznie nudna. Zaczęłam ją czytać, bo znałam Normalnych ludzi. Gdyby nie to, odłożyłabym po kilkunastu stronach. Tu liczyłam, że COŚ zaskoczy. Więc czytałam dalej. W pewnym momencie straciłam nadzieję, na to COŚ, ale brnęłam dalej, bo może jednak. I nie. Nie polecam, a jak ktoś zaczął i się zastanawia czy odłożyć to radzę czas poświęcić na coś innego.

Mam mieszane uczucia; z jednej strony interesujący sposób spojrzenia na współczesne relacje, z drugiej strony miejscami po prostu nudna.

Mam mieszane uczucia; z jednej strony interesujący sposób spojrzenia na współczesne relacje, z drugiej strony miejscami po prostu nudna.

Bardzo dobrze się to czyta. Myślę, że sięgnę po kolejną książkę tej autorki.

Bardzo dobrze się to czyta. Myślę, że sięgnę po kolejną książkę tej autorki.

Sally Rooney to chyba nie jest moja autorka, widzę dlaczego ludziom może się podobać, tworzy kompleksowych bohaterów, z którymi powinniśmy móc się utożsamić i przedstawia rzeczy do bólu przyziemne, ale dla mnie tego tam nie ma, ciężko mi jest wkręcić się w akcje i jakoś nie bardzo podoba mi się sposób w jaki sposób tworzy swoje bohaterki. końcówka mi się podobała, coś się tam zadziało nareszcie, zostało powiedziane to co miało być powiedziane, ale to co najbardziej zaniżyło moją ocenę tej książki to to jak bohaterowie wypowiadają się o religii katolickiej, zwłaszcza Felix. po prostu nie podobało mi się, że osoby wierzące zostały nazwane nienormalnymi (to parafraza) i czułam, że w książce była przedstawiona perspektywa jakby religia i utożsamianie cech takich jak dobro, piękno i sprawiedliwość z istotą Boga było czymś złym i mnie jako osobę wierzącą po prostu to zabolało.

Sally Rooney to chyba nie jest moja autorka, widzę dlaczego ludziom może się podobać, tworzy kompleksowych bohaterów, z którymi powinniśmy móc się utożsamić i przedstawia rzeczy do bólu przyziemne, ale dla mnie tego tam nie ma, ciężko mi jest wkręcić się w akcje i jakoś nie bardzo podoba mi się sposób w jaki sposób tworzy swoje bohaterki. końcówka mi się podobała, coś się...

Przerwałam czytać w połowie. Obrzydliwie nudna książka, kolejny raz w niby „fajny i interesujący” sposób autorka opowiada nam o dysfunkcyjnych relacjach. Książką ma przyciągnąć czytelnika chyba tylko szczegółowymi opisami seksu, których fanami są nastoletni chłopcy. Żenująco zla. Ostani raz dalam szanse tej autorce. Niesłusznie. 0/10

Przerwałam czytać w połowie. Obrzydliwie nudna książka, kolejny raz w niby „fajny i interesujący” sposób autorka opowiada nam o dysfunkcyjnych relacjach. Książką ma przyciągnąć czytelnika chyba tylko szczegółowymi opisami seksu, których fanami są nastoletni chłopcy. Żenująco zla. Ostani raz dalam szanse tej autorce. Niesłusznie. 0/10

🌼Gdzie jesteś, piękny świecie🦋

Pamiętam, że po lekturze „Normalnych ludzi” długo zbierałam się, żeby napisać coś sensownego o tej książce. Nie inaczej jest w przypadku „Gdzie jesteś, piękny świecie”. Z jednej strony jest to książka, która potrafi zachwycić, ale z drugiej…no właśnie.

Czy wszystko trzeba sprowadzać do tego, że życie jest tak okropnie melancholijne i smutne? Czy wszystko, nawet najdrobniejsze szczegóły trzeba podnosić do rangi przełomowych i zarazem patetycznych wydarzeń w życiu? Czy jedyną definicją szczęścia i spełnienia kobiety jest mężczyzna u boku?

Nie wiem, ale mam wrażenie, że Sally Rooney na wszystkie te pytania odpowiedziałaby twierdząco.

Czytając „Gdzie jesteś, piękny świecie” czułam frustrację i złość. Denerwowałam się, bo to o czym pisała Rooney sprawiało, że czułam się przygnębiona. Zaczynałam rozmyślać o tym jak będzie wyglądało moje życie, gdy będę w wieku bohaterów i czy nie powiem sobie wtedy „Julka, zmarnowałaś czas. Mogłaś osiągnąć wszystko, a nie masz nic”.

Alice była pisarką. Robiła coś o czym większość z nas marzy. A mimo to nie była szczęśliwa. Czy tak jest zawsze? Czy spełnienie marzeń nie gwarantuje wiecznego szczęścia? Dużo różnych pytań przemykało przez moją głowę podczas czytania tej książki.

Pisze to słowa i mam ochotę krzyczeć, bo jestem zła na autorkę. Bo przez nią zaczynam odnosić wrażenie, że wszystko, dosłownie wszystko w życiu jest okropne, smutne i dołujące. I może odczuwanie takich emocji przy książce świadczy o tym, że jest to dobra książka.

I po części to prawda. To dobra książka, ale byłaby zdecydowanie lepsza, gdyby nie fakt, że autorka na siłę wpychała tam głębokie, filozoficzne rozmyślania o świecie i o tym jak to (znowu!) wszystko jest takie okrutne, niesprawiedliwe i po prostu złe. Fragmenty, w których Alice i Eileen wymieniały maile miałam ochotę za każdym razem omijać, bo dla mnie osobiście brzmiały jak jeden wielki bełkot (ale może jestem po prostu na to za głupia, who knows).

Nie podobało mi się też to, że ta książka poszła w stronę erotyku. Praktycznie wszystkie sceny głównych bohaterek w towarzystwie mężczyzn były sprowadzane do rozmów o seksie albo samego seksu. Co do samych tych związków uważam również, że były bardzo toksyczne.

„Normalnie ludzi’ mi się podobali. Z „Gdzie jesteś, piękny świecie” mam problem. Widzę to, co może zachwycić innych w tej książce i rozumiem też, dlaczego jej styl może się komuś podobać, ale szczerze mówiąc – ja się chyba do tego grona nie zaliczam. Być może to nie jest autorka dla mnie, ale to czy jest dla was musicie sprawdzić sami.

🌼Gdzie jesteś, piękny świecie🦋

Pamiętam, że po lekturze „Normalnych ludzi” długo zbierałam się, żeby napisać coś sensownego o tej książce. Nie inaczej jest w przypadku „Gdzie jesteś, piękny świecie”. Z jednej strony jest to książka, która potrafi zachwycić, ale z drugiej…no właśnie.

Czy wszystko trzeba sprowadzać do tego, że życie jest tak okropnie melancholijne i...