Wczoraj skończyłam czytać książkę noblisty Williama Faulknera pod tytułem Gdy leżę, konając.
Jest to powieść rozpisana na role. Każdy rozdział, to myśli lub słowa innego członka rodziny. Z pozoru wszystko wydaje się normalne, choć akcja rozgrywa się w cieniu tragedii. Umiera Addie, żona Ansego i matka pięciorga dzieci. Jej ostatnią wolą było pochowanie jej w oddalonej miejscowości, wśród krewnych.
Najbardziej gorliwy w spełnieniu tej obietnicy jest Anse, który za wszelką cenę chce dojechać na do Jefferson- nie przeszkadza mu w tym powódź, urwane mosty, złamana noga syna, czy szaleństwo jednego z dzieci, które kończy się podpaleniem stodoły. W trakcie tej podróży, dowiadujemy się więcej o każdym z członków rodziny. Mamy i chorobę psychiczną i niechcianą ciążę. A wszystko to odbywa się po cichu- każdy ma swoje tajemnice i każdy zaczyna patrzeć wilkiem na drugiego. Najbardziej chyba zaskoczyło mnie samo zakończenie, gdy dowiadujemy się o motywach podróży ojca rodziny.
To oczywiście wierzchnia warstwa. Ta książka pokazuje jak rodzina może gnić od środka. Jak tajemnice i sekrety, potrafią wpłynąć na rozwój wydarzeń i zmienić życie każdego z nas. Przerażająca jest też w tej lekturze bieda, kompleks niższości nad ludźmi z miasta.
Co ciekawe, książka powstała w ciągu sześciu tygodni i jednego dnia, a właściwie i jednej nocy, bo Faulkner pisał po nocach, w pracy.
Gdy leżę, konając, to nowe tłumaczenie tego działa, dzięki czemu zyskuje na aktualności. Ja przeczytałam ją z przyjemnością.

Wczoraj skończyłam czytać książkę noblisty Williama Faulknera pod tytułem Gdy leżę, konając.
Jest to powieść rozpisana na role. Każdy rozdział, to myśli lub słowa innego członka rodziny. Z pozoru wszystko wydaje się normalne, choć akcja rozgrywa się w cieniu tragedii. Umiera Addie, żona Ansego i matka pięciorga dzieci. Jej ostatnią wolą było pochowanie jej w oddalonej...