Biografia poety napisana przez jego córkę. Właściwie nie jest to typowa biografia, bo historię życia Konstantego Ildefonsa ubarwiają wspomnienia o mieszkaniach, drobne szczególiki, wzmianki o tym kiedy spłonął jaki rękopis, próby rekonstrukcji dwóch wersów, historie piór wiecznych i drewnianych misiów. Sentymentalne to wszystko i mało porywające. Książka jest jednocześnie polemiką z krytykami Gałczyńskiego. Trochę ta polemiką zabawna, bo w zasadzie słyszymy tylko głos adwokata i trzeba się domyślać co poecie zarzucano na podstawie obronnych argumentów autorki. W sprawie życiowych wyborów poety i jego poezji nie słychać krytyki. Acha, gdyby ktoś chciał się dowiedzieć czy Gałczyński był hołubiony przez władze PRL, to powinien kupić inną biografię, bo z tej dowie się tylko, że w szczecińskiej willi mieszkał krótko, a z kolei mieszkanie w Alei Róż było cudowne; ani słowa o tym za co lub dlaczego mógł się tak swobodnie przemieszczać po zrujnowanej Polsce. Od biografii nie oczekuję lustrowania poety, ale pewnego obiektywizmu, przedstawienia złożonych motywacji, tutaj tego nie znalazłem.

Biografia poety napisana przez jego córkę. Właściwie nie jest to typowa biografia, bo historię życia Konstantego Ildefonsa ubarwiają wspomnienia o mieszkaniach, drobne szczególiki, wzmianki o tym kiedy spłonął jaki rękopis, próby rekonstrukcji dwóch wersów, historie piór wiecznych i drewnianych misiów. Sentymentalne to wszystko i mało porywające. Książka jest jednocześnie...