Właśnie siedzę z nowo otwartym postem. Chciałabym napisać recenzję. Muszę ją napisać, bo ta książka (debiut) tego po mnie wymaga. Siedzę i siedzę, i nic nie przychodzi mi do głowy. Kompletna pustka. Autorka zmiotła mnie doszczętnie. Minęło ładnych kilka lat odkąd czytałam tak dobrą, doskonałą fantastykę. Jestem zaskoczona wspaniałym wykreowaniem świata w kosmosie, jestem zaskoczona tak dobrze prowadzonymi postaciami, wydarzeniami, rozwiązaniem. Nie powinnam wam tego mówić, bo wielu z was będzie to uważało za spojler, ale ta historia ma dwie strony medalu w zakończeniu. Czytając "Excalibur. Dziedzictwo krwi" czułam strach, niemoc, pustkę, radość razem z bohaterką. Nie myślałam, że w momencie zamknięcia książki, podniosę głowę, a w niej będzie tyle myśli jednocześnie, że nie będę mogła się skupić na żadnej z nich. To wspaniała historia, uczy by się nie poddawać, mieć nadzieję, żyć. Ma nas rozluźnić, ale też dać do zrozumienia jedno: EMPATIA ludzie, empatia. A tytuł? Po lekturze wiem, że tytuł w obu tłumaczeniach sprawdza się w 100%. I wiecie co jeszcze? To moja książka roku. Przesuńcie w lewo, zobaczycie kto mi pomagał ;)
__________________
Liv to Polka szwedzkiego pochodzenia. Uczy się medycyny. Wszystko zaczyna się zmieniać, gdy postanawia wyjechać do rodzinnych stron w poszukiwaniu informacji o zmarłych rodzicach. W tym czasie na świecie zaczyna szerzyć się tajemnicza epidemia, a Liv trafia do miejsca, gdzie staje się kartą przetargową. Jak potoczą się jej losy? Czy zdoła ocalić przyjaciół? Jaką rolę odegra Excalibur i jaką cenę przyjdzie im za to zapłacić?

Właśnie siedzę z nowo otwartym postem. Chciałabym napisać recenzję. Muszę ją napisać, bo ta książka (debiut) tego po mnie wymaga. Siedzę i siedzę, i nic nie przychodzi mi do głowy. Kompletna pustka. Autorka zmiotła mnie doszczętnie. Minęło ładnych kilka lat odkąd czytałam tak dobrą, doskonałą fantastykę. Jestem zaskoczona wspaniałym wykreowaniem świata w kosmosie, jestem...