"Epoka człowieka. Retoryka i marazm antropocenu" jest wynikiem pracy badawczej autorki nad sposobami mówienia o zmianach klimatycznych, wynikającą z nich biernością, kampaniami dezinformacji oraz samym pojęciem antropocenu (epoki geologicznej kształtowanej przez działalność człowieka). Ewa Bińczyk analizuje, dlaczego wiedząc o globalnym kryzysie środowiskowym, de facto nie robimy prawie nic, jesteśmy w stanie bezwładu i otępienia. Typowe reakcje to rezygnacja (nic się nie da zrobić), zaprzeczenie problemowi albo bagatelizowanie jego skali. Z kolei osoby zdające sobie sprawę z powagi sytuacji uderzają w coraz bardziej alarmujące tomy, wręcz histeryczne, co odbierane jest z niechęcią w społeczeństwach ceniących zachowywanie zimnej krwi i skupienie nie na emocjach a faktach. A czas biegnie i nie działa na naszą korzyść.

Książka Ewy Bińczyk jest bardzo ważna, nasycona informacjami, pisana z szerokiej perspektywy i wyczerpująco objaśniająca przyczyny tytułowego marazmu. Byłam pod wielkim wrażeniem, że publikacja o charakterze naukowym (będąca wynikiem grantu finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki) daje się czytać mnie, laikowi. Muszę jednak ostrzec czytelników, że nie cała treść jest napisana w sposób przystępny i sama miałam chwile zwątpienia w sens dalszej lektury. Środkowa część książki przysporzyła mi trudności (rozdziały o słowniku epoki człowieka i obliczach antropocenu), natomiast resztę uważam za błyskotliwą i wnikliwą analizę tematu i gorąco polecam.

Byłabym jeszcze bardziej zadowolona gdyby autorka pokusiła się o serię artykułów popularnych traktujących o temacie i gdyby największe media były zainteresowane ich publikacją.

"Epoka człowieka. Retoryka i marazm antropocenu" jest wynikiem pracy badawczej autorki nad sposobami mówienia o zmianach klimatycznych, wynikającą z nich biernością, kampaniami dezinformacji oraz samym pojęciem antropocenu (epoki geologicznej kształtowanej przez działalność człowieka). Ewa Bińczyk analizuje, dlaczego wiedząc o globalnym kryzysie środowiskowym, de facto nie...