Dzienniki Juliana Ursyna Niemcewicza z lat 1837-1838, oddawane do rąk Czytelników nie wymagają, jak się wydaje, specjalnych rekomendacji.
Julian Ursyn Niemcewicz (1757-1841), autor Powrotu posła, działacz Sejmu Czteroletniego, sekretarz i adiutant Kościuszki, wieloletni sekretarz Senatu zarówno Księstwa Warszawskiego, jak i Królestwa Polskiego, członek i działacz, a od 1827 r., po śmierci Stanisława Staszica prezes Towarzystwa Przyjaciół Nauk, poeta, autor pierwszych polskich powieści i sztuk teatralnych, a także popularnych w XIX wieku Śpiewów
historycznych, wydawca źródeł do dziejów Polski, ulubieniec salonów
warszawskich w pierwszym dwudziestoleciu XIX w., właściciel Ursynowa, wysłannik Adama Jerzego Czartoryskiego do Anglii w okresie powstania listopadowego, a potem emigrant polityczny, chociaż z paszportem amerykańskim, do końca życia przebywający w Paryżu, jest postacią bez wątpienia interesującą. W swoim życiu stykał się z wieloma ludźmi: politykami, działaczami organizacji dobroczynnych, pisarzami, poetami, muzykami. Łatwo nawiązujący kontakty towarzyskie, ciekawy
świata i zachodzących w nim wydarzeń, oczytany, inteligentny rozmówca, przyjmowany w wielu salonach literackich oraz politycznych angielskich i paryskich, do końca swego życia prowadził liczną międzynarodową korespondencję. Sam pisał dużo, choć czasami nieco grafomańsko. Sporo plotkował, ale i wiedział dużo. Nie wszystko odnotowywał. Pasjonował się polityką, zbieractwem medali, nowościami naukowymi.
Dwukrotnie zasiadał do pisania swoich wspomnień. Niezależnie od autobiografii Niemcewicz codziennie, od wyjścia z więzienia rosyjskiego, tj. od końca 1797 r., aż do 20 maja 1841 r., to jest dnia przed swoją śmiercią, pisał dziennik.