Jest to jedno z najnowszych, kompleksowych opracowań dziejów dynastii Piastów. Książka omawia panowanie poszczególnych władców, zawiera rekonstrukcję średniowiecznego społeczeństwa polskiego oraz osiągnięcia kulturalne. Wiele z tych aspektów struktury społecznej to żmudne odtwarzanie bazujące na skromnych, dyskusyjnych źródłach i archeologii.
Pomimo iż rozbicie dzielnicowe nie cieszy się w polskiej historiografii, ze zrozumiałych względów, zbyt dobrą opinią, to autor postanowił trochę inaczej podejść to tego problemu. Przedstawił je jako nieuniknioną konsekwencję istnienia w ówczesnych warunkach państwa rodowego, które jest własnością władcy i jego potomków. Zresztą sąsiednie państwa również przez ten etap przechodziły z różnym skutkiem. Powstanie państewek dzielnicowych rządzonych przez lokalnych piastowskich książąt, ich relacje z Kościołem i rycerstwem/możnowładztwem (ważny, a zapomniany przywilej z Cieni z 1228) skutkowały przecież ukształtowaniem się struktury społecznej, programu ideologicznego i powstaniem zrębów ustroju, które umożliwiły późniejsze zjednoczenie Polski.
Właśnie część z rozbiciem uważam za najciekawszy, ponieważ jest ono zmorą dla uczniów, a autor w sposób klarowny i bez uprzedzeń podszedł do tego problemu.

Jest to jedno z najnowszych, kompleksowych opracowań dziejów dynastii Piastów. Książka omawia panowanie poszczególnych władców, zawiera rekonstrukcję średniowiecznego społeczeństwa polskiego oraz osiągnięcia kulturalne. Wiele z tych aspektów struktury społecznej to żmudne odtwarzanie bazujące na skromnych, dyskusyjnych źródłach i archeologii.
Pomimo iż rozbicie dzielnicowe...