Sam nie mogłem uwierzyć, że czytam powieść sensacyjną, i do tego francuskojęzyczną! To tak, jakbym zjadł na śniadanie muesli w wersji portugalskiej (czyli bardzo nietypowej, jak francuski thriller), a przecież dla mnie oczywiste jest, że słodkie śniadanie to niejadalna ohyda, choć przecież mnóstwo ludzi takie lubi. Coś mnie jednak do Paula Colize'a przyciągnęło, i nie żałuję.
Najciekawszy jest tu wątek psychologiczny, studium zachowań i działań człowieka - mężczyzny wychowywanego bez ojca, który to ojciec zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, co dodatkowo obciąża syna. Powoli, choć pod koniec nieco łopatologicznie, odsłaniane są przyczyny oschłości, samotności, brutalności bohatera wobec świata i samego siebie, kartka po kartce śledzimy pojawianie się w świetle dziennym demonów, które nawiedziły rodzinę bohatera, narodziwszy się z tragedii, na którą nikt nie ma wpływu - z polityki, wojny, nienawiści, zemsty. Niezwykle interesująco pokazana jest (od środka) organizacja prowadząca poszukiwania ukrywających się niemieckich zbrodniarzy wojennych. Nie do pogardzenia jest także całkiem spory wątek polski, i to pozbawiony przekłamań czy stereotypów na temat naszego kraju.
Zatem - thriller, ale z ambicjami, sensacja, ale mądra i taka, w której chodzi o coś więcej, dużo więcej. Dobra powieść, powinniśmy ją w Polsce czytać, również dlatego, że pokazuje wojnę i także nasze losy z innej strony, a to zawsze jest cenne.

Sam nie mogłem uwierzyć, że czytam powieść sensacyjną, i do tego francuskojęzyczną! To tak, jakbym zjadł na śniadanie muesli w wersji portugalskiej (czyli bardzo nietypowej, jak francuski thriller), a przecież dla mnie oczywiste jest, że słodkie śniadanie to niejadalna ohyda, choć przecież mnóstwo ludzi takie lubi. Coś mnie jednak do Paula Colize'a przyciągnęło, i nie...