Ta książka jest jedną wielką laurką dla teorii wieloświatowej. Sean Carroll z niesamowitą pasją objaśnia wszystkie jej niuanse i próbuje wybijać wszystkie argumenty z rąk jej przeciwników bardzo dokładnym tłumaczeniem założeń. Szczególnie podobał mi się rozdział ósmy, gdzie autor ustami dwójki naukowców – córki i syna – prowadzi w gruncie rzeczy filozoficzną dysputę nad implikacjami teorii wieloświatów. W zgrabny sposób rozprawia się też z zarzutami pod jej adresem.

Fizyk zabierał się do pisania pracy ze świadomością, że nie wszystkich do swej myśli przekona, ale trzeba mu oddać, że w niezwykle barwny i sugestywny sposób snuje swoją narrację. Na dodatek często odwołuje się do innych teorii, które dane zagadnienie także próbują tłumaczyć, ale odwołując się do odmiennych koncepcji. Mamy więc przybliżone teorie ukrytych zmiennych, obiektywnego kolapsu czy kilku innych. Carroll uczciwie podchodzi do sprawy i za każdym razem przypomina czytelnikowi, że poza teorią wieloświatów dane zjawisko można tłumaczyć inaczej (choć jednocześnie za każdym razem podkreśla, że koncepcja zrodzona w głowie Hugh Everetta w latach 50. XX wieku wydaje się jedyną słuszną).

„Coś głęboko ukrytego” to bardzo filozoficzna pozycja i dość wymagająca. Nie wydaje mi się, by dobrym pomysłem było sięganie po nią, gdy nie zna się podstaw mechaniki kwantowej. W tym celu lepiej zacząć od dzieł popularyzatorskich m.in. Jima Baggotta czy Johna Gribbina. Praca Carrolla rzeczywiście może trochę zamieszać w głowie, bo raczej nie kłopocze się wyjaśnianiem podstaw, ale od razu interpretuje je w kontekście teorii wieloświatów.

Tak czy inaczej to lektura, po którą warto sięgnąć. Nawet jeśli nie staniecie się zwolennikami koncepcji Everetta, to przynajmniej dobrze poznacie jej założenia. Przy okazji to intelektualna uczta – sposób snucia opowieści przez Carrolla zachęca do samodzielnych rozważań nad naturą mechaniki kwantowej.

Ta książka jest jedną wielką laurką dla teorii wieloświatowej. Sean Carroll z niesamowitą pasją objaśnia wszystkie jej niuanse i próbuje wybijać wszystkie argumenty z rąk jej przeciwników bardzo dokładnym tłumaczeniem założeń. Szczególnie podobał mi się rozdział ósmy, gdzie autor ustami dwójki naukowców – córki i syna – prowadzi w gruncie rzeczy filozoficzną dysputę nad...