Ciekawa książka. Z lektury można się dowiedzieć nie tylko wielu informacji o bozonie Higgsa (w tym historii jego odkrywania),złamanej symetrii, ale również o LHC (jego poprzednikach, budowie oraz jego działaniu).
Duży plus za "dodatki", które są na ostatnich stronach, opisujące dość zrozumiale diagramy Feymanna, spiny, oraz jakim oddziaływaniom podlegają poszczególne fermiony i bozony.

Ciekawa książka. Z lektury można się dowiedzieć nie tylko wielu informacji o bozonie Higgsa (w tym historii jego odkrywania),złamanej symetrii, ale również o LHC (jego poprzednikach, budowie oraz jego działaniu).
Duży plus za "dodatki", które są na ostatnich stronach, opisujące dość zrozumiale diagramy Feymanna, spiny, oraz jakim oddziaływaniom podlegają poszczególne...

Wspaniała książka. W bardzo ciekawy sposób opowiada o rzeczach fascynujących ;)
Rzetelnie i zajmująco wyjaśnia zagadnienia naukowe (pomijając nieliczne naciągnięcia),okraszając je równie ciekawymi anegdotkami.
Dla mnie było super. Uzyskałem odpowiedzi na pare nurtujących mnie pytań i mam kilka nowych, mogę poszukiwać dalej :)

Wspaniała książka. W bardzo ciekawy sposób opowiada o rzeczach fascynujących ;)
Rzetelnie i zajmująco wyjaśnia zagadnienia naukowe (pomijając nieliczne naciągnięcia),okraszając je równie ciekawymi anegdotkami.
Dla mnie było super. Uzyskałem odpowiedzi na pare nurtujących mnie pytań i mam kilka nowych, mogę poszukiwać dalej :)

Wyśmienita lektura! Jeśli ciekawi Cię czym jest bozon Higgsa, jak go odkryto i z czym wiąże się jego istnienie to jest to najlepsza książka na ten temat po polsku.
Carroll ma bardzo przyjemny styl pisania i jest czynnym naukowcem, dzięki czemu pisząc nie dokonuje zbytnich uproszczeń czy niewinnych przekłamań. Gratka zarówno dla obeznanych w temacie cząstek elementarnych jak i dla osób chcących z przyjemnością poznać meandry świata pól i ich cząstek.

Wyśmienita lektura! Jeśli ciekawi Cię czym jest bozon Higgsa, jak go odkryto i z czym wiąże się jego istnienie to jest to najlepsza książka na ten temat po polsku.
Carroll ma bardzo przyjemny styl pisania i jest czynnym naukowcem, dzięki czemu pisząc nie dokonuje zbytnich uproszczeń czy niewinnych przekłamań. Gratka zarówno dla obeznanych w temacie cząstek elementarnych jak...

Dawno nie czytałem tego wydawnictwa. Odkrycie bozonu Higgsa jest dla mnie ciekawostką. Ciągle w to nie mogę uwierzyć choć niektórzy się tym ekscytują. Jak i autor książki. Niestety ja nadal jej nie widzę. Widzę że zbliżyliśmy się do czegoś ale tak naprawdę nie wiemy do czego.
Jako popularnonaukowa pozycja może być.

Dawno nie czytałem tego wydawnictwa. Odkrycie bozonu Higgsa jest dla mnie ciekawostką. Ciągle w to nie mogę uwierzyć choć niektórzy się tym ekscytują. Jak i autor książki. Niestety ja nadal jej nie widzę. Widzę że zbliżyliśmy się do czegoś ale tak naprawdę nie wiemy do czego.
Jako popularnonaukowa pozycja może być.

"Gorączka cząstek – od idei do rzeczywistości"

Mechanika kwantowa badająca cuda świata mikroskopowego ma wspaniały rodowód, rozwinęła się bowiem z prac teoretycznych najtęższych umysłów, jakie wydał świat – Maxa Plancka i Alberta Einsteina, jej przyszłe kształty szlifowali Niels Bohr i Paul Dirac po to, by współcześnie można było ochrzcić ją najprężniej rozwijającą się dziedziną fizyki. Wgląd w sferę subatomową dookreśla wizję rzeczywistości opisaną prawami mechaniki klasycznej – od nas samych po odległe galaktyki i reliktowe promieniowanie pozostałe po narodzinach Wszechświata. Ogniwem spinającym rozległe, pełne masywnych ciał przestrzenie kosmosu z drobinami tworzącymi atomy materii jest bozon Higgsa, o którym z pewnością słyszała większa część ludzkości, gdy w 2012 roku fizycy ogłosili jego istnienie światu. Niechlubnie nazwany „boską cząstką”, bozon Higgsa rozpala wyobraźnię naukowców już od blisko pięciu dekad, lecz w świadomości zwykłych zjadaczy chleba funkcjonuje na zasadzie egzotycznie brzmiącej nazwy bez większych, poznawczych aspiracji zmierzających do wyjaśnienia, czym ów bozon jest i co powoduje. Jego nieistnienie sugerował sam Stephen Hawking, który uszczuplił swój portfel o sto dolarów, gdy wraz z rewolucyjnym odkryciem przegrał zakład z Gordonem Kane’em. Bozon Higgsa jest sławny, jak żadna inna cząstka elementarna – tworzy się poświęcone mu blogi i filmy, pisze książki i przeredagowuje podręczniki, jego ślady znaleźć można i na facebooku, gdzie ma swój własny profil.

Sean Carroll, wybitny kosmolog teoretyk, daje czytelnikom do rąk książkę, którą śmiało można określić mianem elementarza mechaniki kwantowej w jej najogólniejszej postaci. „Cząstka na końcu wszechświata. Bozon Higgsa i nowa wizja rzeczywistości” złożona jest z trzynastu rozdziałów i trzech dodatków rozwijających podstawowe zagadnienia związane z fizyką cząstek (autor objaśnia tu pojęcia masy i spinu, a także dość szczegółowo opracowuje elementy tworzące Model Standardowy). Zakres tematyczny książki rozciąga się pomiędzy szeroką charakterystyką hierarchii organizującej budowę atomu a treściami związanymi z typowo techniczną stroną odkryć i prowadzonymi na niewyobrażalną skalę doświadczeniami z cząstkami tworzącymi wszystko, co nas otacza. Tak więc, nie jest to rzecz poświęcona w całości bozonowi Higgsa, a wpisujaca go w szeroką panoramę kwestii z nim związanych – budowy Wielkiego Zderzacza Hadronów, wspaniałych portretów ludzkich, śmiesznych anegdot, szampana, nagrody Nobla i Wszechświata. Jak zaznacza sam autor „Cząstki na końcu Wszechświata” to opowieść o ludziach, którzy poświęcili swoje życie badaniom ostatecznej natury rzeczywistości – a cząstka Higgsa jest jej kluczowym elementem*.

Mówiąc o walorach świetnej ze wszech miar książki Carrolla należy podkreślić jej rolę poznawczą i uświadamiającą. Autor w barwnych i stosunkowo prostych obrazach prezentuje wyniki wieloletnich badań, których owocem jest odkrycie ostatniego z puzzli tworzących Model Standardowy, czyli konstytutywny opis teorii cząstek elementarnych wraz z trzema przynależnymi im fundamentalnymi w przyrodzie oddziaływaniami (oddziaływaniem słabym, oddziaływaniem silnym i oddziaływaniem elektromagnetycznym). Lektura „Cząstki na końcu Wszechświata” wnosi bardzo wiele w podstawowe wiadomości na temat natury rzeczywistości i samej materii. Fascynujące jest to, jak względnie niewielka ilość cząstek tworzy wszystko, co nas otacza, a o których istnieniu nie zdajemy sobie sprawy. Carroll udowadnia, że bozon Higgsa jest wśród nich bodaj najważniejszy – nadaje masę cząsteczkom, z którymi oddziałuje, co pozwala na tworzenie się atomów i, dalej, materii. Tak naprawdę bozon Higgsa jest wynikiem drgań tak zwanego pola Higgsa, które pojawiło się w przestrzeni około jednej bilionowej sekundy po Wielkim Wybuchu i które spowija całą widzialną rzeczywistość. Sama cząsteczka Higgsa ma masę 125 GeV, a czas jej „życia” uczeni szacują na około jedną zeptosekundę (10-21s),a więc niewyobrażalnie krótko, co było główną przeszkodą w jej odkryciu. Te trudne do pojęcia wielkości unaoczniają ile wysiłku, wiedzy i poświęcenia wymaga zrozumienie oraz opisanie świata wraz ze wszystkimi przynależnymi mu zjawiskami. Uczeni pokładają w bozonie Higgsa wielkie nadzieje, wierzą, że pomoże im odkryć i rozwiązać jedną z największych zagadek fizyki kosmosu – fenomen ciemnej materii stanowiącej ponad 90% masy Wszechświata.

Obok rozdziałów prezentujących i wyjaśniających zachowania oraz wzajemne interakcje cząstek elementarnych, Carroll równie wiele miejsca poświęca zagadnieniom związanym z budową i funkcjonowaniem chyba największego, najdroższego i najbardziej zaawansowanego sprzętu badawczego w historii fizyki doświadczalnej. Mowa tu o systemie detektorów tworzących Wielki Zderzacz Hadronów (LHC) położonym 100 m pod ziemią niedaleko Genewy i osiągającym 2,5 km w obwodzie. To tam uczeni rozpędzają wiązki protonów do potężnych prędkości, by następnie obserwować ich zderzenia oraz wytrącające się wówczas nowe cząstki. Mimo sporej wiedzy teoretyczno-technicznej, autor nie bombarduje czytelnika niezrozumiałymi opisami i trudnymi, inżynieryjnymi terminami, a snutą opowieść uatrakcyjnia przykuwającymi uwagę ciekawostkami. W związku z tym, jest nam dane dowiedzieć się, że jeden z detektorów LHC zamykają pokrywy wykonane z mosiądzu odzyskanego z łusek po rosyjskich pociskach artyleryjskich, a jedną z najważniejszych części detektora ATLAS jest zespół 78 000 kryształów wolframianu ołowiu, które wytwarzano w Rosji i Chinach przez 10 lat (wyhodowanie w laboratorium jednego takiego kryształu zajmuje około dwóch dni); poza tym, fakt, że żaby widzą pojedyncze fotony światła, a hiphopowcy z amerykańskiej grupy Insane Clown Posse rapują o magnesie i fizycznej złożoności świata niezwykle uatrakcyjnia typowo naukowy tekst. Na plusa zasługuje przede wszystkim dystans autora, z jakim buduje swój analityczny wywód, widać, że tka go z myślą o niewprawionym w fizyce cząstek czytelniku. Ważne jest, że lektura o tak trudnej tematyce, jaką bez wątpienia jest mechanika kwantowa, nie stawia niepotrzebnych barier – wystarczy minimum zainteresowania i spora doza skupienia, a z „Cząstki na końcu Wszechświata” można wysnuć naprawdę zdumiewające i ważne wnioski.

Z estetycznego punktu widzenia, książka została wydana w bardzo atrakcyjnej szacie graficznej, jaką charakteryzują się wszystkie pozycje z serii „Na ścieżkach nauki” Prószyńskiego i S-ki. Intrygująca okładka w pełni odzwierciedla interesującą treść, dodatkowo wzbogaconą licznymi rycinami, diagramami i wykresami w klarowny sposób dopełniającymi poruszane zagadnienia. Miłym uzupełnieniem jest także szesnaście kolorowych, lakierowanych stron odznaczonych wewnątrz książki – prezentują one sylwetki najbardziej zaangażowanych w projekt odkrycia bozonu Higgsa fizyków, zdjęcia ukazanego z kilku perspektyw Wielkiego Zderzacza Hadronów oraz diagram Modelu Standardowego, wykresy dokumentujące odkrycie cząstki Higgsa, a także humorystyczną scenkę o miłośnikach nauki. Oprócz tego, książka jest zaopatrzona w obszerny spis bibliograficzny oraz uporządkowany alfabetycznie indeks najważniejszych pojęć i nazwisk. „Cząstka na końcu Wszechświata” pięknie prezentuje się na półce i zachęca, by ciągle do niej wracać w celu intelektualnych eksploracji rzeczywistości.

Swojego czasu na Twitterze pojawił się wpis o treści: Detektory ATLAS i CMS nie znajdą cząstki Higgsa jako pierwsze – Chuck Norris odkrył go już dawno temu. Norris, czy fizycy – nieważne. Ważne, że kolejny element układanki tworzącej wszystko to, co dotąd zdołało zobaczyć ludzkie oko wskoczył na swoje miejsce, otwierając jednocześnie zupełnie nowe perspektywy badań i szansę na równie spektakularne, innowacyjne eksperymenty z materią rzeczywistości. Praca Seana Carrolla to hołd złożony ludzkiemu umysłowi, niezmordowanej pasji odkrywania i nazywania; to także wyrazy wdzięczności skierowane ku Stevenowi Weinbergowi, Wolfgangowi Pauliemu, Richardowi Feynmanowi, Enrico Fermiemu i wielu innym pionierom fizyki teoretycznej, dzięki którym możemy lepiej zrozumieć świat, w którym żyjemy. Ja, jako czytelnik pragnę ze swej strony podziękować autorowi za niezapomnianą podróż w rejony ekstremalnie egzotyczne, ale jakże frapujące.

"Gorączka cząstek – od idei do rzeczywistości"

Mechanika kwantowa badająca cuda świata mikroskopowego ma wspaniały rodowód, rozwinęła się bowiem z prac teoretycznych najtęższych umysłów, jakie wydał świat – Maxa Plancka i Alberta Einsteina, jej przyszłe kształty szlifowali Niels Bohr i Paul Dirac po to, by współcześnie można było ochrzcić ją najprężniej rozwijającą się...

Ogólnoświatowe media raczej nie zainteresowały się specjalnie odkryciem bozonu Higgsa – temat przewijał się w nich przez dzień, dwa, po czym ucichł. Dla fizyków był to jednak krok milowy, o którym śnili po nocach i fantazjowali na jawie – jednocześnie pozwoliło to także na popchnięcie do przodu naszych starań w zdobywaniu wiedzy o Wszechświecie. Publikacji o tym konkretnym dziale fizyki powstało już naprawdę wiele (i równie sporo zostało przetłumaczonych na nasz język),zaś „Cząstka na końcu wszechświata…” to kolejna z nich.

W pewnym momencie analizowanie serii naukowych w wydawnictwie Prószyński przestaje mieć znaczenie – zarówno dla czytelnika i miłośnika tychże, jak i recenzenta. Z bardzo prostego powodu – po prostu nie da się stworzyć dokumentu o fizyce, który w mniejszym lub większym stopniu nie zahaczałby o elementy przedstawione w innej pozycji tego typu. Stąd uważne śledzenie „czarnej serii” Prószyńskiego raczej nie sprawi, że każda kolejna książka w niej opublikowana dostarczy tylko i wyłącznie nowych informacji. Nie ma co jednak przerażać się, że „Cząstka na końcu wszechświata…” to odgrzewany kotlet – bo konkretnych, ważnych rzeczy pojawia się tu całkiem sporo.

Więcej: http://szortal.com/node/6439

Ogólnoświatowe media raczej nie zainteresowały się specjalnie odkryciem bozonu Higgsa – temat przewijał się w nich przez dzień, dwa, po czym ucichł. Dla fizyków był to jednak krok milowy, o którym śnili po nocach i fantazjowali na jawie – jednocześnie pozwoliło to także na popchnięcie do przodu naszych starań w zdobywaniu wiedzy o Wszechświecie. Publikacji o tym konkretnym...

Warto. Szczególnie jak ktoś nie wie co to LHC, a warto, bo to z naszych unijnych podatków inwestycja.

Warto. Szczególnie jak ktoś nie wie co to LHC, a warto, bo to z naszych unijnych podatków inwestycja.