Książka ta składa się z dwóch części - wywiadu z Swietlaną oraz jej książki, którą wydała na emigracji, chwilę po ucieczce z ZSRR.

Część, stanowiąca wywiad, była dla mnie interesująca i intrygująca, ale też muszę zaznaczyć, że wcześniej nigdy o rodzinie Stalina nie czytałam. Czuć w tej książce rosyjskość, która wyraża się w sposobie konstruowania zdań i wizji rzeczywistości.

A sama Swietlana? Odrealniona, żyjącą wśród własnych wyobrażeń i tęsknoty za życiem, które wydaje jej się, że pamięta, a którego tak naprawdę nigdy nie miała. Podobnie z rodzicami. Autorka tęskni do matki i to z jej samobójstwem wiążę przemianę ojcem, który stał się jednym z największych zbrodniarzy w historii. W skutku autorka chce widzieć przyczynę.

Z jednej strony ojca potępia, ale wyraźnie też nie wierzy, że zło, które uczynił, pochodziło od niego. Winni byli inni, którzy do bycia złym skłonili. Może i miał predyspozycje, ale nie ujawiłyby się gdyby nie inni, i tu, muszę przyznać, że w tych momentach odkładałam książkę na bok, bo w jakiś sposób mnie to wszystko zniesmaczało.

Losy Swietlany nie mogły być inne. Zawsze pod nadzorem, obserwowana, z listą wymagań i nakazów. Nigdzie nie była nigdy u siebie, podejmowała nierozsądne decyzje i do końca życia pozostawała w cieniu tragedii na jaką skazali ją tak naprawdę oboje rodzice; matka - zabijając się i pozostawiając z psychopatą (wtedy już u władzy) dwójkę małych dzieci oraz ojciec - z oczywistych powodów. Rzeczywistość tę Swietlana w książce próbuje maskować. Tak samo jak fakt, że powieliła w stosunku do własnych dzieci zachowania swoich rodziców. Porzuciła syna i córkę uciekając nieoczekiwanie z ZSRR i w sytuacji konfliktu z synem, napisała do uczelni, w której pracował, paszkwil na niego. Z jednej strony Swietlana narzekała, że ojciec potrafił zesłać jej zalotników na Syberię i nie akceptował jej wyborów, gdy tym samym ona, po kilkunastu latach nieobecności w życiu syna, krytykuje jego żonę.

Taka jest to właśnie książka. O córce zbrodniarza, która się nie odnalazła w żadnej rzeczywistości. Jej wyróżnieniem i przekleństwem stało się to, czyim była dzieckiem.

Można przeczytać tę książkę jako ciekawostkę, ale nie jest to porywająca lektura, którą czyta się na jednym wydechu. Szczególnie część będąca książką Swietlany, jest po prostu nudna.

Książka ta składa się z dwóch części - wywiadu z Swietlaną oraz jej książki, którą wydała na emigracji, chwilę po ucieczce z ZSRR.

Część, stanowiąca wywiad, była dla mnie interesująca i intrygująca, ale też muszę zaznaczyć, że wcześniej nigdy o rodzinie Stalina nie czytałam. Czuć w tej książce rosyjskość, która wyraża się w sposobie konstruowania zdań i wizji...