Ta część nie jest ani lepsza ani gorsza od części pierwszej, tylko inna (chociaż pierwsza była bardziej emocjonalna, dramatyczna),bo dotyczy zupełnie innego okresu życia Swietłany. W pierwszej części śledziliśmy jej dzieciństwo na Kremlu i młodość oraz sensacyjną emigrację z Rosji do USA, a tutaj mamy powrót z emigracji do Rosji i ponowny wyjazd za granicę z córką Olgą, która urodziła się w Stanach, ale temu wyjazdowi nie towarzyszy już otoczka aż takiej sensacji i skandalu. Swietłana odbywa podróż sentymentalną do Rosji ( w towarzystwie córki, Olgi) i do Gruzji, skąd pochodził jej ojciec. Ma nadzieję, że pojedna się z synem i córką, których przed laty porzuciła, wyjeżdżając za granicę. Niestety, dzieci są do niej wrogo nastawione, a córka w ogóle nie chce się spotkać z matką. Swietłana uświadamia sobie, że przyjazd do Rosji był błędem i ze smutkiem stwierdza, że:” Patrzyli na mnie jak na rzadki okaz ptaka, który przyfrunął tu przez pomyłkę – obrzucali mnie ciekawskimi spojrzeniami, a rozmowę ze mną zaczynali od słów: „jak wielkim człowiekiem był pani ojciec”. Postanawia wrócić z córką z powrotem na Zachód (najpierw USA a potem Wielka Brytania),jednak nie żałuje, że odbyły tę podróż. Potrzebowała tego, aby ostatecznie rozliczyć się ze swoją przeszłością, przekonać się, że w ten kraj mentalnie niewiele zmienił się od czasów Stalina i że nie potrafiłaby już tutaj żyć będąc ciągle inwigilowaną. Córka Olga poznała członków swojej rodziny, nauczyła się rosyjskiego i gruzińskiego, a Swietłana spotkała z niektórymi członkami rodziny, przyjaciółmi, odwiedziła stare kąty i pożegnała się z Rosją na zawsze. Nie bez problemów opuściły Rosję.
Opisuje tutaj również jak w rzeczywistości wyglądała śmierć jej ojca, jak tuszowano pewne sprawy z nią związane.

Swietłana to postać niezwykła. Mogła wykorzystać swoją uprzywilejowaną pozycję do tego aby opływać w luksusy, a jednak tego nie zrobiła. Pozostała skromną i normalną osobą, która musiała żyć ze świadomością, że nie sposób oderwać się od przeszłości i wizerunku córki Stalina, który ciążył jej jak kamień u szyi. Dokądkolwiek by nie wyjechała, nawet na koniec świata, to i tak ten wizerunek ciągnął się za nią i do końca życia nie mogła się od niego uwolnić. A ja zainspirowana jej wspomnieniami, śledzę w internecie losy jej córki – Olgi, do której przylgnęła łatka „wnuczki Stalina”, tak więc brzemię wielkiego przywódcy przechodzi na kolejne pokolenia a sam Stalin „wiecznie żywy” i to nie tylko w Rosji.

Ta część nie jest ani lepsza ani gorsza od części pierwszej, tylko inna (chociaż pierwsza była bardziej emocjonalna, dramatyczna),bo dotyczy zupełnie innego okresu życia Swietłany. W pierwszej części śledziliśmy jej dzieciństwo na Kremlu i młodość oraz sensacyjną emigrację z Rosji do USA, a tutaj mamy powrót z emigracji do Rosji i ponowny wyjazd za granicę z córką Olgą,...

Książka w dużej mierze ciekawa, dlatego że widziana oczami córki tyrana. Ktoś by mógł przypuszczać sięgając po tę książkę, że zapewne będzie autorka koloryzowała dany czas w Rosji, jako że to w końcu córka Stalina. Nic bardziej mylnego, zostaje przez nią ukazany przytłaczający obraz tamtego życia i jak sama zauważyła nic się nie zmieniło. Warto ją przeczytać, aby samemu mów wyrobić sobie zdanie o tamtym czasie.

Książka w dużej mierze ciekawa, dlatego że widziana oczami córki tyrana. Ktoś by mógł przypuszczać sięgając po tę książkę, że zapewne będzie autorka koloryzowała dany czas w Rosji, jako że to w końcu córka Stalina. Nic bardziej mylnego, zostaje przez nią ukazany przytłaczający obraz tamtego życia i jak sama zauważyła nic się nie zmieniło. Warto ją przeczytać, aby samemu mów...