Kiedy myślę o ulubionych polskich aktorach, to jednym z pewniaków jest Cezary Pazura. Nie zliczę ile razy w „Kilerze” czy „13 Posterunku” katował moją przeponę bez litości. Dla kogoś, kto dorastał w latach 90. Pazura jest kimś więcej niż odtwórcą roli. To symbol komedii, rodzima odpowiedź na Jima Carreya, choć w przeciwieństwie do amerykańskiego aktora, raczej nie wykorzystany dramatycznie, a przynajmniej nie na wielkim ekranie.

Ostatnimi czasy Pazura przypomniał o sobie kanałem na youtube, gdzie opowiada o swoich filmach i nie tylko. Robi to w na tyle ciekawy sposób, że gdy dowiedziałem się o napisanej przez niego książce, wiedziałem że lektura może być czymś więcej, niż standardową opowieścią według chronologicznego klucza. Jak się okazało, przeczucie mnie nie myliło. Pierwszą znamienną rzeczą jest to, że nie mamy tu do czynienia z żadnym ghost writerem. Jeśli na okładce piszę, że książkę napisał Cezary Pazura, to rzeczywiście tak jest.

To styl, który może nikogo nie powali szczególnymi umiejętnościami polu językowym, ale przecież wcale nie o to chodzi. Składnikiem, który sprawia, że tak wdzięcznie przedziera się przez tę autobiografię jest szczerość. Od początku zderzamy się tu z czymś autentycznym. Nie ma tu reżyserii, podkręcania tempa i zaznaczania na siłę, jaką to wielką postacią jest opisywany jegomość. Trafia się za to zwykły facet, któremu dzięki ciężkiej pracy i determinacji się udało, choć po drodze przydarzyło się kilka chybionych decyzji.

Jeżeli szukać tu jakiegoś wyróżniającego klucza, to wcale nie są to filmy i dokonania artystyczne głównego bohatera. Bardziej ścieramy się tutaj z człowiekiem, który, owszem, odniósł sukces i podbił serca widzów, ale to, co najważniejsze działo się jakby obok tego wszystkiego. Sercem jest tu rodzina, przyjaciele, zawsze bliscy, choć bywały w tych relacjach zgrzyty. Autor to przyznaję, bywa w snuciu swojej historii intymny, wyjaśnia pewne kwestie, punkt widzenia. Pewnymi wspominkami raduje, podczas innych bije się w pierś. Chce czytelnikowi podarować coś prawdziwego, pozbawionego otoczki blichtru.

Jak już wspomniałem wyróżnia się tu Cezary Pazura jako człowiek, co nie znaczy, że nie ma go tu jako aktora. Znajdzie się tu miejsce na przybliżenie trudnych początków, pierwszych ról i przełomowych momentów. Spojrzenia na profesję i pewnego rozliczenia z niektórymi wyborami. Dominuje tu jednak dzieciństwo, wiele sytuacji tak bardzo wbitych w pamięć, że nie sposób się nimi nie podzielić. Do tego wiele zabawnych anegdot, podróży małych i dużych. Słów kilka o spojrzeniu na życie, wiarę, związki.

Byłbym zapomniał bez wątpienia jest biografią inną. Szczególną przez swoją szczerość i intymność. Cezary Pazura w swoim strumieniu świadomości i przeskakiwaniu z tematu na temat oferuje coś więcej niż klasyczne podsumowanie dotychczasowej kariery. To równie interesujące zetknięcie z ludzką sferą popularnego aktora, co i portret czasów w jakich się wychował. Mógłbym narzekać na to, że ta opowieść bardziej urywa się niż kończy, ale myślę sobie, że może właśnie tak powinno być. W końcu ta historia płynie dalej i mam nadzieję, że autor za kilka ładnych lat ponownie zasiądzie do komputera i znów napisze coś o sobie i życiu zarazem, bo niewątpliwie ma do tego smykałkę.

Patryk Rzemyszkiewicz