"Kuszący głos przyzywa mnie, podczas gdy otaczająca mnie ciemność staje się nieprzenikniona i nie umiem już odróżnić, gdzie góra, a gdzie dół. To głos Burzy. Obiecuje rzeczy piękne, mroczne i głębokie. Mówi, że moja rozpacz jest dobra, że powinnam zanurzyć się w niej jeszcze śmielej."

Mówi się, że zaczynamy doceniać życie dopiero wówczas, gdy jesteśmy bliscy jego utraty. Nie mówi się, że stajemy się wojownikami, gdy ktoś odbiera nam bliskich.

Vesper Vale jest córką wojowniczki i rewolucjonistki, która zamiast wyroku śmierci wybrała wejście w Burzę. Burzę, która pochłania kolejne kręgi miasta. Burzę, z której wyłaniające się potwory wywołują w ludziach przerażenie.

"Przed sobą mam Burzę. To ściana, ale nie z kamienia czy gliny, lecz z mroku. Jest niczym muślinowa zasłona spowijająca nasze miasto, utworzona z warstw mgły, dymu i cienia, w jednakowej barwie ciemności [...]. Nie ma przed nią ucieczki [...]."

Ojciec Vesper, Alcanar Vale, to genialny ikonomanta, ukrywający się wraz z nastoletnią córką, przed żołnierzami księcia Dalki Zabulona Illusora, syna Regii. Człowieka, który "[...] kiedyś odziedziczy jedyną moc zdolną chronić nas przed Burzą; moc słabnącą z każdym pokoleniem."

Tworzenie ikon przez niewyszkolonych ikonomantów jest śmiertelnie niebezpieczne. Lecz nie tylko z tego powodu ojciec Vesper nie chce, bu uczyła się ona ikonomacji. Choć dzięki niej można leczyć, podgrzewać wodę, czy też chłodzić skórę...

" - Ona coś człowiekowi odbiera. Coś, czego nie da się odzyskać."

Życie jednak nie układa się tak, jak tego pragniemy.
Aby ratować córkę, przed potworami Burzy Alcanar ujawnia swoje zdolności tworzenia ikon, czego konsekwencją staje się jego aresztowanie.

Spalony dom, w którym ukrywała się Vesper, śmierć bliskich i aresztowanie ojca, to te wydarzenia powodują, że chowana dotąd pod kloszem ambitna i bystra nastolatka nie zważając na niebezpieczeństwa i niewiele się zastanawiając, napędzana gniewem i poczuciem winy, postanawia za wszelką cenę uratować ojca. Aby tego dokonać, musi przekroczyć granice kręgów, by znaleźć się jak najbliżej wojowników Wardana — których zadaniem jest strzec mieszkańców miasta przed potworami wyłaniającymi się z Burzy — i księcia Dalki, na którego rozkaz aresztowano jej ojca. Z chwilą podjęcia decyzji o ratowaniu ojca, Vesper staje się wojowniczką.

" Trzy czerwone smugi mkną przez półmrok w stronę frontu Burzy. Wardana. Nasi strażnicy, pierwsza i ostatnia linia obrony miasta, zbrojni mocą niebywałej ikonomancji. [...] lecą wprost ku Burzy, gotowi walczyć [...]."

Znakomicie skonstruowana powieść fantasy, w której nie ma szaleństwa, ale nie wieje nudą. Nie znajdziemy tu krwawych walk, ale nie obce staną nam się bestie Burzy.

Główne skrzypce w powieści, grają bohaterowie. To na nich, ich emocjach, rozterkach, skłonności do poświęcenia, determinacji w działaniu skupia się autorka: na lękach i obawach, strachu i lojalności, gniewie i sile, miłości i nienawiści.

Pisarka, w bardzo przemyślany sposób dozuje Czytelnikowi informacje na temat bohaterów, ich przeszłości, przeznaczenia i motywów działania. Każdy z nich ma swoje lęki, koszmary, pragnienia i cele do zrealizowania. A droga, którą kroczą nie jest łatwa. Każdy jest taki, jakim został stworzony i wykreowany przez swoją przeszłość. W każdym z nich tkwi zło i dobro. W czasie trwania opowieści zmieniają się. Nie, oni się nie zmieniają, oni są sobą, tylko pokazują swoje różne oblicza. Kto jest wrogiem, kto przyjacielem, kto tylko udaje, by osiągnąć cel? Czy ktoś jest tam naprawdę szczery?

Poznając siebie bliżej, nawzajem otwierają sobie oczy na to, co ich otacza i co jest sensem istnienia, nie tylko ich samych jako jednostek.

Ile należy poświęcić dla osiągnięcia celu?
Czy droga, którą podążają jest tą właściwą?
Czy to już miłość, czy jeszcze nienawiść?
Czy prawdą jest, że:

"Gdy chce dokonać czegoś dobrego, nagle okazuje się, że wymaga to tysiąca drobnych złych uczynków."?

Fantastyczny świat wykreowany przez autorkę, wydaje się być "rzeczywisty". Miejsca, postacie, wydarzenia, przewijały się przed oczami mojej wyobraźni. Nie miałam problemu wtopić się w tłum, czy też stać się "niewidzialnym" obserwatorem wydarzeń. Przemykałam ulicami piątego kręgu i alejkami książęcego ogrodu. Stałam na balkonie pałacu, patrząc na rozszalałą Burzę.

Im więcej stron było za mną, tym bardziej intrygująca i wciągająca stawała się przedstawiona historia. Poznawałam nowe fakty z życia bohaterów, a i oni zaczynali coraz więcej rozumieć, zadawać sobie coraz więcej ważnych pytań. Bardzo ciekawie poprowadzona opowieść. Nie sposób się nudzić, a z każdą kolejną stroną Czytelnikowi może być coraz trudniej odłożyć książkę na półkę. Odpowiednie jest także tempo powieści. Im dalej tym napięcie w Czytelniku się wzmaga. Wszystko jest płynne i odpowiednio zharmonizowane. Książka wciągała mnie tak jak Burza wchłaniała mieszkańców królestwa. Początkowo irytowało mnie to, że nie wiem, czym tak naprawdę jest Burza i skąd się wzięła. W swoim czasie autorka wszystko dokładnie wyjaśniła Czytelnikowi.

Świetna praca korektora. Nie wyłapałam żadnej literówki, co nie jest stałym elementem w świecie wydawniczym; a dla mnie jako Czytelniczki jest ważne i świadczy o profesjonalizmie.

Książkę polecam zarówno nastolatkom, jak i dorosłym, entuzjastom fantastyki i tym, którzy mają umysł otwarty i ciekawy.
Z wielką przyjemnością i zaciekawieniem sięgnę po kolejny tom cyklu Burza.

Książka w ramach akcji recenzenckiej serwisu lubimyczytac.pl
Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Rebis.

"Kuszący głos przyzywa mnie, podczas gdy otaczająca mnie ciemność staje się nieprzenikniona i nie umiem już odróżnić, gdzie góra, a gdzie dół. To głos Burzy. Obiecuje rzeczy piękne, mroczne i głębokie. Mówi, że moja rozpacz jest dobra, że powinnam zanurzyć się w niej jeszcze śmielej."

Mówi się, że zaczynamy doceniać życie dopiero wówczas, gdy jesteśmy bliscy jego utraty....