Jerzy Jarniewicz zabrał mnie w cudowną podróż po mojej ulubionej dekadzie w historii: czasie kontrkultury, złotych latach zbuntowanej młodzieży, pragnącej wykrzyczeć swoim rodzicom i dziadkom ich błędy i przemilczenia, epoce niewinności, nadziei, brutalności i wiary w społeczeństwo obywatelskie. czyta się to fantastycznie (jak zresztą wszystko, co Jarniewicz pisze), a ogromnym plusem jest to, że obok postaci i wydarzeń bardzo znanych (Woodstock, Joni Mitchell, protesty studenckie, Stonewall, Wietnam), swoje miejsce w tym zbiorze znalazły też postacie i zdarzenia mniej znane i przemielone przez popkulturę, jak np. Joan Baez, Pauline Boty czy Hell's Angels. zaskoczył mnie rozdział o psychiatrii, ale jest on przeciekawy i dobrze wpisuje się w narrację o czasach odzyskiwania/walki o godność, nawet, jeśli dzisiaj nauka prezentuje się nieco inaczej.

autor reprezentuje perspektywę współczesną i patrzy na wydarzenia ze zrozumiałym dystansem, nie boi się oceniać ich krytycznie bądź negatywnie, jednak w jego pisaniu czuć fascynację, melancholię, czułość w stosunku do tematów, o których pisze, utopii, za którą tęskni.

przepiękna była to dekada, choć zakończona tak nagle i boleśnie.

jeśli mam się czepiać to - oprócz tego, że jeszcze wiele sylwetek i ważnych wydarzeń zostało do poruszenia i jest to książka bardzo amerykocentryczna - brakuje mi tutaj zdjęć, obrazujących to, co opisuje autor. każdy rozdział zaczyna się pasującą do niego fotografią, ale opisy konkretnych kadrów czy scen aż się proszą o wklejenie ich między akapity.

Jerzy Jarniewicz zabrał mnie w cudowną podróż po mojej ulubionej dekadzie w historii: czasie kontrkultury, złotych latach zbuntowanej młodzieży, pragnącej wykrzyczeć swoim rodzicom i dziadkom ich błędy i przemilczenia, epoce niewinności, nadziei, brutalności i wiary w społeczeństwo obywatelskie. czyta się to fantastycznie (jak zresztą wszystko, co Jarniewicz pisze), a...