Tak naprawdę poznałem Bowiego dopiero po jego śmierci, chociaż znałem go całe swoje życie. Co się kryje za tym enigmatycznym stwierdzeniem? Otóż – jeszcze jak byłem mały – myślałem, że to nie Bowie śpiewa, a jakiś Queen lub inny zespół, lub wokalista. Jako dziecko nie potrafiłem odróżnić tej specyficznej barwy głosu od innych brytyjskich wykonawców. Dopiero jak zacząłem przeglądać serwisy muzyczne, odkryłem swój wielki błąd i momentalnie zakochałem się w jego muzyce. Ponownie.

Teraz – po sześciu latach od jego śmierci – jestem szczęśliwym posiadaczem kilku winyli i mogę słuchać „Space Oddity” czy „Heroes”, kiedy tylko zechcę. A muszę przyznać, że ochotę mam dosyć często.

„Bowie w Warszawie” Doroty Masłowskiej to sztuka w trzech aktach. Akcja dzieje się w latach siedemdziesiątych, za rządów Edwarda Gierka. Główną bohaterką jest Regina – młoda dziewczyna mieszkająca z matką. W zaloty do córki przychodzi Pan Kozełko, król pieczarek. No może król, to przesada, ale chłopina znalazł swoją lukę w rynku i w niej się realizuje. Regina jednak niekoniecznie angażuje się w jego romantyczną grę. Już bardziej interesuje ją tajemniczy Dusidamek, który grasuje po Warszawie. Ale i to blaknie wobec poszukiwania pracy, skoro ze studiów nici.

„Bowie w Warszawie” do mnie nie przemówił. Wszystkie postacie są stereotypowe i sztampowe, aż do przesady. Dyrektor to kobieciarz, nerwus i alkoholik, a Pan Kozełko to poczciwy głupek. Nawet Matka jest typową matką. Potencjał zmarnowany, gdyż Masłowska w tym aspekcie nie oferuje kompletnie niczego nowego. Oczywiście dialogi bywają bardzo dobre, ale walory językowe nie są w stanie przyćmić jednowymiarowości postaci. Ktoś może powiedzieć, że taka była konwencja, ale nawet w ramach pewnych żartów warto wysilić się i zaproponować coś nowego. Tutaj tego nie ma. Zwłaszcza że sztuka sama w sobie nie wnosi niczego, a mogłaby, gdyby tytuł okazał się czymś więcej niż mało zgrabnym żartem.

No bo czym dokładnie sztuka Masłowskiej chce być? Nostalgiczną podróżą ku latom siedemdziesiątym? Chyba niekoniecznie, gdyż w fabule nie ma niczego, co wprowadziłoby nas w klimat tamtych czasów. Pastiszem tamtych czasów? Inni zrobili to zdecydowanie lepiej. Odą do młodości? Raczej nie. Tak więc, czym dokładnie jest sztuka Masłowskiej?

Nie wiem. Nie znalazłem tutaj żadnej głębszej treści. Według mnie fabuła jest tylko pretekstem dla ukazania końcowego żartu. Akt trzeci próbuje dokonać małej wolty, ale zupełnie nie pasuje do poprzednich fragmentów. W efekcie otrzymujemy tak dziwną i momentami nużącą mieszankę, że rozczarowanie rośnie z każdą kolejną stroną. Szkoda, że Bowiego jest tak mało. Potencjał niewykorzystany. Żałuję, że nie potrafię odgadnąć intencji autorki. Mam nadzieję, że wam się uda.

„Bowie w Warszawie” to sztuka w trzech aktach. Był to mój pierwszy kontakt z Masłowską i wiem, że nie ostatni. Po prostu traktuję to jako wypadek przy pracy. Autorka zdecydowanie pisać umie, ale książki to nie tylko styl. To również fabuła. A tutaj tego zabrakło.

Michał Wnuk