Chyba najważniejsza pozycja dot. tzw. antynatalizmu filozoficznego (w odróżnieniu od modnego dzisiaj tzw. antynatalizmu ekologicznego i w sumie czysto psychologicznego podejścia pt. "nie chcę mieć dzieci"). Ta książka jest oparta na klarownej filozoficznej argumentacji na rzecz zupełnie nieintuicyjnej (i nieakceptowanej społecznie) tezy. Jak wskazali inni recenzenci, Benatar wychodzi z założenia, że życie ludzkie jest wypełnione cierpieniem, które przeważa nad brakiem cierpienia i przyjemnością, a ludzie co do zasady potrafią się samooszukiwać, że są szczęśliwi (tzw. efekt Pollyanny). Oczywiście samo takie założenie jest dyskusyjne. Benatar jednak prowadzi swój wywód tak, że mierzy się z argumentami przeciwnymi. Prowadzi to do przekonującej konkluzji, że jedynym sposobem na oszczędzenie naszym dzieciom cierpień jest niepłodzenie ich. I to w każdym przypadku. A zatem jedynym moralnym wyborem prokreacyjnym jest nieposiadanie dzieci w ogóle. Mam zatem poczucie, że każda osoba planująca dziecko powinna się zapoznać z przedstawioną przez Benatara argumentacją i sama siebie zapytać: "Czy na pewno tego chcesz dla swoich dzieci?".

Chyba najważniejsza pozycja dot. tzw. antynatalizmu filozoficznego (w odróżnieniu od modnego dzisiaj tzw. antynatalizmu ekologicznego i w sumie czysto psychologicznego podejścia pt. "nie chcę mieć dzieci"). Ta książka jest oparta na klarownej filozoficznej argumentacji na rzecz zupełnie nieintuicyjnej (i nieakceptowanej społecznie) tezy. Jak wskazali inni recenzenci,...