Chyba najważniejsza pozycja dot. tzw. antynatalizmu filozoficznego (w odróżnieniu od modnego dzisiaj tzw. antynatalizmu ekologicznego i w sumie czysto psychologicznego podejścia pt. "nie chcę mieć dzieci"). Ta książka jest oparta na klarownej filozoficznej argumentacji na rzecz zupełnie nieintuicyjnej (i nieakceptowanej społecznie) tezy. Jak wskazali inni recenzenci, Benatar wychodzi z założenia, że życie ludzkie jest wypełnione cierpieniem, które przeważa nad brakiem cierpienia i przyjemnością, a ludzie co do zasady potrafią się samooszukiwać, że są szczęśliwi (tzw. efekt Pollyanny). Oczywiście samo takie założenie jest dyskusyjne. Benatar jednak prowadzi swój wywód tak, że mierzy się z argumentami przeciwnymi. Prowadzi to do przekonującej konkluzji, że jedynym sposobem na oszczędzenie naszym dzieciom cierpień jest niepłodzenie ich. I to w każdym przypadku. A zatem jedynym moralnym wyborem prokreacyjnym jest nieposiadanie dzieci w ogóle. Mam zatem poczucie, że każda osoba planująca dziecko powinna się zapoznać z przedstawioną przez Benatara argumentacją i sama siebie zapytać: "Czy na pewno tego chcesz dla swoich dzieci?".

Chyba najważniejsza pozycja dot. tzw. antynatalizmu filozoficznego (w odróżnieniu od modnego dzisiaj tzw. antynatalizmu ekologicznego i w sumie czysto psychologicznego podejścia pt. "nie chcę mieć dzieci"). Ta książka jest oparta na klarownej filozoficznej argumentacji na rzecz zupełnie nieintuicyjnej (i nieakceptowanej społecznie) tezy. Jak wskazali inni recenzenci,...

Antynatalizm to pogląd, że powoływanie na świat nowych, odczuwających istot jest złe. Na pierwszy rzut oka może wydać się on absurdalny. W końcu wynika z niego, że ludzie powinni zaprzestać wszelkiej prokreacji, a w konsekwencji cała ludzkość powinna wyginąć. Takie podejście byłoby bardziej zrozumiałe gdyby ludzkie życia były usłane cierpieniami, gdyby (prawie) wszyscy żałowali tego, że przyszli na świat. Tak jednak nie jest. Osoby żałujące tego, że istnieją są w mniejszości, a ludzkie życia oprócz tych smutnych chwil mają też przecież wiele wesołych. Poza tym czy konsekwencją antynatalizmu nie powinno być samobójstwo? Skoro ktoś nie jest zadowolony z tego, że zaistniał, to czy nie powinien uwolnić się od tego ciężaru przez zabicie się? Czy to nie jest logiczna i naturalna konsekwencja przyjęcia tej idei? Poza tym przecież sama Biblia przekazuje, że mamy się rozmnażać i czynić sobie ziemię poddaną. Jeśli uznaje się, że przekazuje ona prawdziwe Słowo Boże, to w takim razie przyjmując antynatalizm występujmy przeciw Bogu, grzeszymy. Czyż nie?

Takich zarzutów można sformułować znacznie więcej, jednak myślę, że w miarę dobrze udało mi się oddać te jakie pierwsze mogą przychodzić na myśl. Gdyby ktoś był ciekaw dlaczego żaden z nich nie wykazuje fałszywości antynatalizmu, to zdecydowanie powinien przeczytać tą książkę. Tak samo powinien powinien przeczytać tą książkę ktoś, kto jest ciekaw jakie argumenty stoją za antynatalizmem i jak można łączyć go z takimi kwestiami jak aborcja, polityka populacyjna czy wyginięcie gatunku ludzkiego. Radzę też przeczytać tą książkę ludziom ciekawym i nie bojącym się konfrontować swoje poglądy.

Książka jest napisana dość przystępnie, z pedantyczną dokładnością jeśli chodzi o tok argumentacji. Jeśli ktoś w miarę dobrze zna angielski raczej nie powinno być większych trudności z lekturą. Gdyby ktoś jednak wolał przeczytać ją po polsku, to z tego co wiem trwają prace nad tłumaczeniem, więc za jakiś czas powinna ukazać się także w polskiej wersji językowej.

Antynatalizm to pogląd, że powoływanie na świat nowych, odczuwających istot jest złe. Na pierwszy rzut oka może wydać się on absurdalny. W końcu wynika z niego, że ludzie powinni zaprzestać wszelkiej prokreacji, a w konsekwencji cała ludzkość powinna wyginąć. Takie podejście byłoby bardziej zrozumiałe gdyby ludzkie życia były usłane cierpieniami, gdyby (prawie) wszyscy...

Główne założenie tego bardzo uporządkowanego i intelektualnie zdyscyplinowanego manifestu antynatalizmu jest bardzo proste: życie nie niesie ze sobą korzyści netto, wobec czego nigdy nie jest warte związanych z nim kosztów.

Argumentacja ufundowana jest na czterech założeniach:
1. Obecność bólu (nieszczęścia) jest zła.
2. Obecność przyjemności (szczęścia) jest dobra.
3. Brak nieszczęścia jest dobry, nawet gdy nieszczęście to nie jest udziałem nikogo, podczas gdy:
4. Brak szczęścia nie jest zły, o ile nie istnieje nikt, kto pada ofiarą owego braku.

Asymetria między punktem 3 i 4 powoduje, że o ile istnieje (moralny) obowiązek unikania powoływania do życia cierpiących ludzi, to nie istnieje (moralny) obowiązek powoływania do życia ludzi szczęśliwych. Przyczyna jest prosta: uważamy, że cierpienie jest złe dla żyjących, a brak cierpienia jest dobry (nawet gdy nikt owego braku nie odczuwa). Z drugiej strony, uważamy, że nie mamy obowiązku powoływać do życia ludzi szczęśliwych, ponieważ – chociaż ich przyjemność byłaby dla nich dobra – jej brak nie byłby dla nich zły, gdy nie byłoby nikogo, kto zostałby jej pozbawiony.

Pełne omówienie książki: https://bartoszbol.wordpress.com/2020/07/27/zbrodnia-prokreacji-david-benatar-better-never-to-have-been-the-harm-of-coming-into-existenceoxford-university-press-2006/

Główne założenie tego bardzo uporządkowanego i intelektualnie zdyscyplinowanego manifestu antynatalizmu jest bardzo proste: życie nie niesie ze sobą korzyści netto, wobec czego nigdy nie jest warte związanych z nim kosztów.

Argumentacja ufundowana jest na czterech założeniach:
1. Obecność bólu (nieszczęścia) jest zła.
2. Obecność przyjemności (szczęścia) jest dobra.
3....