Książka stanowi drugą część cyklu „Nawłociowe wzgórze” Małgorzaty Manelskiej, w której autorka opisuje dalsze losy Stefanii oraz jej córki Basi.
Najpierw zostajemy przeniesieni do 1953 r. Od śmierci Leopolda Kociuby minęło już osiem lat, a sprawca zabójstwa oficera bezpieki nie został wykryty. Stefania jest teraz szczęśliwą żoną Wszebora. Oprócz Basi wychowują wspólnie Michała, będącego synem Leopolda oraz Zosię, owoc ich miłości. Stefania jest nauczycielką w szkole, natomiast Wszebór nie może wrócić na medycynę mimo iż zanim wybuchła wojna był już na trzecim roku studiów. Razem z młodymi mieszka mama Stefanii – Marianna.
Mijają kolejne lata i mamy rok 1963. Basia kończy nauki w liceum pedagogicznym i czeka na skierowanie do pracy. Od ciotki Kazi dowiaduje się o swoim pochodzeniu i rozczarowana ucieka z domu. Wprowadza się do niezamieszkałego domu babci w Baranowie. Przez przypadek znajduje dolary, ukryte w domu przez jej dziadka. Niestety okazuje się, że jest podglądana i wkrótce ktoś kradnie znalezione przez nią pieniądze. Baśka postanawia odzyskać skarb, w czym pomaga jej miejscowy chłopak Antoni Mróz.
Od zielarki Baśka dowiaduje się także o klątwie dziewiątki rzuconej na jej rodzinę. Klątwa ta ma zatoczyć koło. Co to oznacza, i jak potoczą się losy bohaterów?


Czytając miałam wrażenie, jakbym przeniosła się do tamtych lat. Autorka umiejętnie wplątała losy bohaterów w ówczesne czasy. Wszystko jest bardzo wyważone i bynajmniej nie jest to podręcznik do historii. Bohaterowie są ciekawi i bardzo dobrze przedstawieni. Jednych można polubić do innych można czuć antypatię. Mamy dwie siostry: starszą Kazię i młodszą Stefanię, jednak dziewczyny różnią się jak ogień i woda. Bardzo podobał mi się wątek Michałka, syna Kociuby. Chłopak był opóźniony w rozwoju, jednak otoczony był przez wszystkich olbrzymią miłością. Z kolei Basia była bardzo impulsywna. Mam wrażenie, że jej decyzje były podejmowane szybko i dopiero później nachodziła refleksja. Jednak mimo młodego wieku musiała bardzo szybko dorosnąć, lecz podziwiałam ją za tego ducha walki i za tą zadziorność.
Książkę na pewno na dłużej pozostanie w mojej pamięci i oceniam ją na pełne 8 pkt.

Książka stanowi drugą część cyklu „Nawłociowe wzgórze” Małgorzaty Manelskiej, w której autorka opisuje dalsze losy Stefanii oraz jej córki Basi.
Najpierw zostajemy przeniesieni do 1953 r. Od śmierci Leopolda Kociuby minęło już osiem lat, a sprawca zabójstwa oficera bezpieki nie został wykryty. Stefania jest teraz szczęśliwą żoną Wszebora. Oprócz Basi wychowują wspólnie...