„Bardzo długi marzec” Andrzeja Dziurawca to opowieść zbudowana ze wspomnień wielu osób, zakotwiczona w trudnej historii Polski lat 60. Adam jest nastolatkiem. Lubi muzykę, chodzi do klubu potańczyć, pogadać, zapalić, napić się taniego alkoholu, czasem wrócić z pamiątką pod okiem. By pójść na koncert Stonesów jest gotów na wszystko. Ale nie do końca wie, co dzieje się wokół. Jako syn wiceministra uczy się w elitarnym liceum, a dzięki ich gosposi ma już za sobą inicjację seksualną. Kiedy MO próbuje pałkami wybić potrzeby kulturalne fanom rocka przed Salą Kongresową, Adam poznaje Anię, swoją pierwszą i wielką miłość. Jest marzec, uczucie kwitnie, chłopak z pasją uwiecznia w kadrach lustrzanki swoją ukochaną. A w szarej, socjalistycznej Warszawie dzieje się coraz gorzej. Kiedy jego semickie pochodzenie zaczyna być wielkim problemem, zaczyna rozumieć, że sprawy oczywiste już takimi nie są. Dorasta ekspresowo, nabiera świadomości pod wpływem siły ducha młodzieży walczącej o nie do końca wypałowane z głowy idee, wbrew cenzurze, propagandzie i metodom SB. Okrutne dzieje naszej przeszłości opisane rzeczowo, dojrzale, fascynująco. Aż czuć zadymiony Carmenami czy Sportami klimat lokali, w których wielkie myśli wtórowały muzyce Doorsów czy tajni współpracownicy pochłaniali winiak luksusowy na koszt władzy. Coś jest w powiedzeniu, że historia lubi się powtarzać. Zamieszanie wokół „Dziadów”, próby cenzury i upolitycznienia mediów, przemoc organów ścigania na protestach, brak tolerancji wydają się dziwnie znajome. Nadchodzi marzec. Wciąż trudny społecznie, politycznie i gospodarczo. Sięgnijcie! Fascynująca, okrutna, prawdziwa lektura, świetnie napisana. Istotna. Polecam.