Szorstko. Jak walić w buźkę, to tak, by zęby leciały. Ale czy szaro? Rzekłbym krwisto. Komuna nie była szara. Szare były bloki i ulice. Dusze, emocje, marzenia, rozbite łuki brwiowe, rozdarte serca miłosne, które za nic mają ustrój, one wszystkie szare nie były.
Dobrze to jest pokazane. Bez morałów, kiepskich puent. Autor, wyzuty z kurtuazji niby peerelowski zaopatrzeniowiec, otwiera kolejne klatki, i kiedy nawet nerw podrażniony, że przegina, wiesz, że to nie ściema. Może głupio opisuje. Ale nie ściemnia.
Dla mnie kapitalne opowiadania o napalonej, całkiem pozbawionej zasad młodej komunistce na wsi, o mordobiciu w Bieszczadach - o tu mnie autor pokonał, o profesorze, o babci, o pierogach, ale to kończące, ta historia na moście, czyli znów o Żydach. Czapki. Spadły. Wiecie skąd.

Szorstko. Jak walić w buźkę, to tak, by zęby leciały. Ale czy szaro? Rzekłbym krwisto. Komuna nie była szara. Szare były bloki i ulice. Dusze, emocje, marzenia, rozbite łuki brwiowe, rozdarte serca miłosne, które za nic mają ustrój, one wszystkie szare nie były.
Dobrze to jest pokazane. Bez morałów, kiepskich puent. Autor, wyzuty z kurtuazji niby peerelowski...

Fantastyczny zbiór felietonów. Czyta się na jeden raz, bo nie sposób się oderwać. Napisane pięknym, literackim językiem, z charakterem, że swadą, widać, że autor ma ogromne poczucie humoru i iście monty pythonowski sposób postrzegania otaczającej go rzeczywistości.
Są też teksty refleksyjne i łza może się zakręcić w oku, te także czyta się wspaniale. Dużo samczego puszenia się, zwłaszcza przy opowieściach o "panienkach", ale da się to znieść, taka męska przypadłość...
Wielka przyjemność obcowania z inteligentną literaturą, z dziką rozkoszą przeczytałabym ze trzy tomy felietonów tego autora.

Fantastyczny zbiór felietonów. Czyta się na jeden raz, bo nie sposób się oderwać. Napisane pięknym, literackim językiem, z charakterem, że swadą, widać, że autor ma ogromne poczucie humoru i iście monty pythonowski sposób postrzegania otaczającej go rzeczywistości.
Są też teksty refleksyjne i łza może się zakręcić w oku, te także czyta się wspaniale. Dużo samczego puszenia...

Bardzo udane spotkanie z nietuzinkową lekturą. Od pierwszej strony uderza czytelnika osobliwa mieszanka ironii, dowcipu i nostalgii. Absurdy PRL-u są przedstawione w groteskowy sposób, z wielkim znawstwem tematu. Z rozrzewnieniem opisuje stryja z GS-u, nowoczesnego rolnika, który miał luksusy w obejściu. Fryzjerstwa uczył się w sowieckim wojsku. Wujek Słomiany zaś lubił trunki i tradycyjnie co niedziela szedł się wieszać gdy stryjenka była na mszy. Stworzył sobie swoisty rytuał z tego wieszania, oczywiście wszystko tak wykoncypował, że nigdy mu się krzywda nie stała. Miał ulubionego kompana do zakrapianych biesiad, a był nim ... kogut. Wujek denaturat przepuszczał przez ziarno, co skutkowało rozpijaniem ogłupiałego ze szczęścia ptactwa. Epizody rodem z 'Homo Bimbrownikus". Na Wołyniu rodzina autora ocalałą z krwawych rozpraw z Polakami, bo sąsiad ryzykując głową, kazał im po nocy uciekać. Ojciec autora miał więc za co braciom Ukraińcom dziękować.
Przytaczane są dowcipy z brodą o komunie i komunistach, ale w tak zawadiacki sposób, że wybaczamy Dziurawcowi wskrzeszanie dawnych kawałów. Barwnie opisuje kłopoty systemu ze sznurem do snopowiązałek, który na pewno przed żniwami podprowadzili Polakom jacyś wywrotowcy, czy zgnili kapitaliści. A piwo było tylko do konsumpcji, tylko że nie samego piwa. Najpiękniejsza przedstawiona w tym tomie jest historia miłości rodziców autora.
Dostaje się też legendzie Bieszczad jako regionu, gdzie można zbić kokosy, zasadzie doboru urzędników na kierownicze stanowiska. Z sympatią wyraża się o hipisach, kontestujących "zglajszachtowaną rzeczywistość" Z drugiej jednak strony chwali najlepszy wynalazek tamtych czasów, czyli FWP, bo z jego dobrodziejstw korzystali obywatele bezpośrednio, nie przez swoich "równiejszych" przedstawicieli

Bardzo udane spotkanie z nietuzinkową lekturą. Od pierwszej strony uderza czytelnika osobliwa mieszanka ironii, dowcipu i nostalgii. Absurdy PRL-u są przedstawione w groteskowy sposób, z wielkim znawstwem tematu. Z rozrzewnieniem opisuje stryja z GS-u, nowoczesnego rolnika, który miał luksusy w obejściu. Fryzjerstwa uczył się w sowieckim wojsku. Wujek Słomiany zaś lubił...

„Urodziłem się dziewięć miesięcy po śmierci Stalina…” – tak Andrzej Dziurawiec zaczyna swą książkę. Początek zatem interesujący; na kolejnych stronach mamy historie związane z dzieciństwem i młodością autora. Są też opowieści o wujkach, babci, o kolegach i miłościach życia. Jesteśmy w „późnym Gomułce”, by za chwilę przenosić się na wschodnie kresy, bo „Autorowi tam dobrze”. No i mamy Wołyń, lata wojny, a nawet wcześniej – rok 1938 w opowiadaniu „Rogatywka”.

A tytuł obiecywał nieco inne klimaty. Oczywiście, będzie i „wczesny Gierek”, ale trochę to pomieszane i trudno mi było dociec, wg jakiego klucza autor układał opowiadania w swej książce. Może to po prostu zasada przypominania sobie co ciekawszych i barwniejszych historii i niekoniecznie przez siebie zapamiętanych. Niektóre przetrwały na zasadzie rodzinnej legendy i z czasem nabierały kolorów, np. opowieść o pijanym kogucie czy pierogach babci Anieli.

Obiecywanych na okładce absurdów PRL-u nie ma za wiele; „piwo do konsumpcji”, fundusz FWP. Przeczytane treści dość szybko ulatują, niewiele pozostaje w pamięci. Można odnieść wrażenie,że są pisane głównie z myślą o rodzinie i znajomych, którzy pewnie bardziej niż inni czytelnicy odkryją „urok” minionej epoki PRL-u. Oczywiście musi być cudzysłów, bo autor nie kryje niechęci do „jedynie słusznego systemu”.

Książka wpisuje się w popularny nurt mody na PRL.Jest kilka książek o tej tematyce. Można z nostalgią obejrzeć zdjęcia i pośmiać się. Tęsknić nie ma do czego – to refleksja tych, którzy pamiętają te czasy. Dla młodych to egzotyczna przeszłość bez komórek, laptopów i Internetu.

„Urodziłem się dziewięć miesięcy po śmierci Stalina…” – tak Andrzej Dziurawiec zaczyna swą książkę. Początek zatem interesujący; na kolejnych stronach mamy historie związane z dzieciństwem i młodością autora. Są też opowieści o wujkach, babci, o kolegach i miłościach życia. Jesteśmy w „późnym Gomułce”, by za chwilę przenosić się na wschodnie kresy, bo „Autorowi tam dobrze”....

Bardzo śmieszne opowiadania. Polecam dla rozrywki, przyjemnie i szybko się czyta:)

Bardzo śmieszne opowiadania. Polecam dla rozrywki, przyjemnie i szybko się czyta:)

świetne wspomnienia z czasów PRL... dużo śmiechu ale łezka w oku nie raz się zakręciła. Polecam...

świetne wspomnienia z czasów PRL... dużo śmiechu ale łezka w oku nie raz się zakręciła. Polecam...

Rewelacja! Dawno sę tak nie uśmiałam. A i żeby popłakć też była okazja. Polecam!!!
a.

Rewelacja! Dawno sę tak nie uśmiałam. A i żeby popłakć też była okazja. Polecam!!!

a.

Świetna!

Świetna!

Najlepsza i najzabawniejsza książka jaką kiedykolwiek czytałam:)

Najlepsza i najzabawniejsza książka jaką kiedykolwiek czytałam:)

uzasadnienie oceny:
https://klub-aa.blogspot.com/2018/12/andrzej-dziurawiec-w-klubie-czyli-pozny.html

uzasadnienie oceny:
https://klub-aa.blogspot.com/2018/12/andrzej-dziurawiec-w-klubie-czyli-pozny.html