Rozgwiazda

Klimat i atmosfera powieści wgniatające w fotel, a także interesujące postacie i dynamika między nimi sprawiają, że przez większość czasu lektura jest niezwykle intrygująca. Watts wykształcił swój specyficzny styl pisania, który jego czytelnik może dość szybko rozpoznać i który staje się marką samą w sobie.

Jest jeden spory szkopuł: niedaleko końca powieści, moim zdaniem niestety, autor zmienia trochę formułę książki i z aspektu psychologicznego ważniejszy staje się sensacyjny, tworząc wiele pytań o sens tego co przeczytaliśmy, pozostawiając wiele urwanych wątków (może zostaną podjęte w przyszłym tomie?) czy generując sporo potencjalnych luk fabularnych. Tak jakby autor nie do końca wiedział co chciał napisać, albo powieść ewoluowała w trakcie pisania. Mam wrażenie, że pod koniec przydałoby się parę rozdziałów trochę bardziej spajających wydarzenia z końcówki z wcześniejszymi.
Pytania generuje także fakt, że Watts raczej pokazuje, niż opowiada, i to nie zawsze w oczywisty sposób, przez co czytelnik wiele musi się sam domyślić, lub wydedukować tok wydarzeń z tekstu. Nie jest to wada sama w sobie, autor po prostu traktuje czytelników jako inteligentnych ludzi.

Tytuł, z którym powinien zaznajomić się każdy fan dobrego sci-fi.

Klimat i atmosfera powieści wgniatające w fotel, a także interesujące postacie i dynamika między nimi sprawiają, że przez większość czasu lektura jest niezwykle intrygująca. Watts wykształcił swój specyficzny styl pisania, który jego czytelnik może dość szybko rozpoznać i który staje się marką samą w sobie.

Jest jeden spory szkopuł: niedaleko końca powieści, moim zdaniem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po pierwsze: książka wolno się rozkręca, kiedyś ją już odłożyłem, nie byłem w stanie przebrnąć otwierającego konfliktu dwóch mocno neurotycznych pań na stacji, dodatkowo obdarzonych nazwiskami pisarzy S-F.

Po drugie: to debiut Wattsa i miejscami to widać. Książka jest jednocześnie podobna do "Ślepowidzenia" i słabsza. Watts pisze dość specyficznie, tworzy dość charakterystycznych bohaterów, i albo się to polubi, albo nie. Ale... zaczynając czytać Wattsa od końca (czyli nie od Ryfterów) minusy może nie przysłonią nam plusów.

Po trzecie, izolacja w głębinach morskich przypomina izolację w kosmosie. Zresztą nie tylko w głębinach, czytam teraz (powoli) Moby Dicka i jestem zaskoczony, jak samotność statków wielorybniczych przypomina samotność statków kosmicznych (właściwie to w drugą stronę). Kolejne podobieństwa do "Ślepowidzenia".

Po czwarte, jak już się przebiłem przez te warstwy cebuli, dość grube, przyznaję, okazało się, że "Rozgwiazda" to rzecz całkiem ciekawa, inteligentnie i pomysłowo napisana i tak od połowy już wcale, ale to wcale nie nudna. Fabuła zawiera sporo akcji, z megakorporacjami, wybuchami, pościgami, zabójstwami i globalnym zagrożeniem włącznie, ale mamy to w ciekawej, podmorskiej oprawie (Watts jest biologiem morskim), z zaskakująco dużą ilością motywów naukowych i fantastycznonaukowych, wprowadzonych po cichu, niejako przy okazji.

Po pierwsze: książka wolno się rozkręca, kiedyś ją już odłożyłem, nie byłem w stanie przebrnąć otwierającego konfliktu dwóch mocno neurotycznych pań na stacji, dodatkowo obdarzonych nazwiskami pisarzy S-F.

Po drugie: to debiut Wattsa i miejscami to widać. Książka jest jednocześnie podobna do "Ślepowidzenia" i słabsza. Watts pisze dość specyficznie, tworzy dość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna powieść SF. Lżejsza w odbiorze niż inne teksty Wattsa, ale nie znaczy, że gorsza. Interesujące tło historii. Na pewno sięgnę po kontynuacje.

Świetna powieść SF. Lżejsza w odbiorze niż inne teksty Wattsa, ale nie znaczy, że gorsza. Interesujące tło historii. Na pewno sięgnę po kontynuacje.

Pokaż mimo to

Najpierw niestety pomarudzę - bo wydanie polskiej wersji jest po prostu słabe - a potem. No cóż, jestem fanką "Otchłani" więc siłą rzeczy Watts skradł moje serce już po pierwszych stronach.

Najpierw niestety pomarudzę - bo wydanie polskiej wersji jest po prostu słabe - a potem. No cóż, jestem fanką "Otchłani" więc siłą rzeczy Watts skradł moje serce już po pierwszych stronach.

Pokaż mimo to

Rozgwiazda rozkręca się od połowy. Jest tam kilka fajnych pomysłów i ten klimat, który znany ze Ślepowidzenia czy Echopraksji (wiecie, ten ponury naturalizm relacji między bohaterami i ludzkich charakterów, który jest o krok od popadnięcia w groteskę), ale niestety pierwsza połowa historii jest dość nudna - trzeba przebrnąć przez jojczenia o ciężkim życiu i akcje w rodzaju "trudnych spraw" z polsatu czy innego tvnu. Potem robi się ciekawiej, gdy w podwodnym świecie pojawia się "jeden z naszych", korpoludek, który przeprowadzając ewaluację ryfterów, przy okazji pozwala nam znaleźć punkt odniesienia dla "dziwności" całej opowieści. Potem akcja przyspiesza i pod koniec robi się naprawdę ciekawie.

Jedna uwaga techniczna - wydanie które czytałem było strasznie kiepskie - literówki, błędy interpunkcyjne, braki znaków interpunkcyjnych, stosowanie anglosaskiego zapisu zamiast polskiego - np "--" zamiast ". . ." To wszystko plus niełatwy sam w sobie sposób narracji Wattsa cholernie utrudniały lekturę. Czasem nie miałem pojęcia, kto mówi, czy faktycznie mówi, a może pomyślał/a, ale nie powiedział/a na głos. Bardzo to było irytujące.

Powieść, którą warto znać, ale nie polecam szczególnie, bo mam wrażenie, że lepiej sprawdziłaby się jako opowiadanie, bez psychologiczno-obyczajowej waty i zbędnych wątków.

No ale jest jak jest. Może kiedyś sięgnę po drugi tom.

Rozgwiazda rozkręca się od połowy. Jest tam kilka fajnych pomysłów i ten klimat, który znany ze Ślepowidzenia czy Echopraksji (wiecie, ten ponury naturalizm relacji między bohaterami i ludzkich charakterów, który jest o krok od popadnięcia w groteskę), ale niestety pierwsza połowa historii jest dość nudna - trzeba przebrnąć przez jojczenia o ciężkim życiu i akcje w rodzaju...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W nie tak dalekiej przyszłości łaknąca energii cywilizacja sięga po zasoby geotermalne ukryte na dnie Pacyfiku. Jak każda elektrownia, ta również potrzebuje serwisantów. Kto jednak chciałby pracować w skrajnie niestabilnym sejsmicznie regionie, trzy kilometry pod powierzchnią wody, gdzie ciśnienie rzędu setek atmosfer może w spektakularny sposób zabić w ułamku sekundy? Kto zgodziłby się dla tej pracy na wyprucie części wnętrzności i wstawienie w to miejsce zaawansowanej maszynerii celem dostosowania ciała do oddychania pod wodą i uzyskania odporności na ciśnienie bezwzględne? Kto w końcu wytrzyma długotrwałą izolację w warunkach skrajnego stresu?

Coś takiego zniósłby tylko psychopata, prawda?

Garstka odszczepieńców zostaje zesłana w miejsce, gdzie normalny człowiek straciłby rozum w przeciągu dni. Pogrążona w kryzysie humanitarnym ludzkość potrzebuje nowych źródeł energii, ale na dnie znajdzie też coś, czego nikt się nie spodziewał.

W nie tak dalekiej przyszłości łaknąca energii cywilizacja sięga po zasoby geotermalne ukryte na dnie Pacyfiku. Jak każda elektrownia, ta również potrzebuje serwisantów. Kto jednak chciałby pracować w skrajnie niestabilnym sejsmicznie regionie, trzy kilometry pod powierzchnią wody, gdzie ciśnienie rzędu setek atmosfer może w spektakularny sposób zabić w ułamku sekundy? Kto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna fabuła, bardzo wciągająca. Skandaliczne wydanie pełne błędów językowych i edytorskich.

Świetna fabuła, bardzo wciągająca. Skandaliczne wydanie pełne błędów językowych i edytorskich.

Pokaż mimo to

Najdłuższy prolog w historii literatury, dobre 300 stron wprowadzenia, zanim coś zacznie dziać. W tym czasie cyborgi na dnie oceanu tłuką się z rybami albo między sobą. I po co cała ta wydumana psychologia bohaterów jak koniec końców okazuje się, że chodzi o stary, dobry armagedon? Watts ma fajne, zaawansowane pomysły, ale ubiera to w wyjątkowo ciężkostrawne słowa.

Najdłuższy prolog w historii literatury, dobre 300 stron wprowadzenia, zanim coś zacznie dziać. W tym czasie cyborgi na dnie oceanu tłuką się z rybami albo między sobą. I po co cała ta wydumana psychologia bohaterów jak koniec końców okazuje się, że chodzi o stary, dobry armagedon? Watts ma fajne, zaawansowane pomysły, ale ubiera to w wyjątkowo ciężkostrawne słowa.

Pokaż mimo to

Drugie po "Ślepowidzeniu" spotkanie z autorem i znów się nie polubiliśmy. W przemowie czytałam, że krytycy porównują do Solaris Lema - obok takiej literatury ta powieść niestety nie stała. Mam wrażenie, że Watts jara sie swoimi pomysłami tak bardzo, że uważa, że obronią się same. Że nie potrzeba prawdziwych bohaterów (traumatyczne przeżycia nie robią z automatu głebi psychologicznej), nie potrzeba intrygi, wystarczy koncept. Niestety dla mnie dość wtórny. Jedna dobra część książki - mniej więcej jedna trzecia, gdzie siedzimy z bohaterami pod wodą, w tej wspaniałej i świetnie opisanej głebi i myślimy - co jest prawdą, a co nie? Czemu autor nie poszedł do końca tą drogą a la Solaris - nie wiem, ale szkoda. Kolejne tomy nie wzbudzają we mnie żadnej ciekawości.

Drugie po "Ślepowidzeniu" spotkanie z autorem i znów się nie polubiliśmy. W przemowie czytałam, że krytycy porównują do Solaris Lema - obok takiej literatury ta powieść niestety nie stała. Mam wrażenie, że Watts jara sie swoimi pomysłami tak bardzo, że uważa, że obronią się same. Że nie potrzeba prawdziwych bohaterów (traumatyczne przeżycia nie robią z automatu głebi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mniam, mniam. Bardzo dobra.

Mniam, mniam. Bardzo dobra.

Pokaż mimo to