Bardzo miło wspominam tą książkę z dzieciństwa

Bardzo miło wspominam tą książkę z dzieciństwa

Zbór opowiadań gdzie główną osią dla fabuły są zwierzęta. Przeważnie psy i koty choć nie tylko, których losy krzyżują się z napotkanymi w różnych okolicznościach ludźmi. Nie czytałem tej książki ze względu na sentyment z głębokiego dzieciństwa, bo dopiero teraz pierwszy raz maiłem ją w ręce. Lubię zwierzęta, uważam że pod względem emocjonalnym są dalece niedocenione i zawsze wzruszał mnie ich los w konfrontacji wszechobecnym i wszechwładnym w stosunku do nich człowiekiem. Książka ma jeszcze dla mnie ten cenny walor, że opisuje życie i obyczajowość, której już dawno nie ma. Wyblakłe refleksy tego minionego świat przechowuje gdzieś w zakamarkach najdalszych wspomnień dzieciństwa.
Kilkanaście opowiadań mówi o losach zwierząt będących w ciężkim położeniu, najczęściej z winny człowieka, znajdują jednak pomoc u innych, tym razem dobrych ludzi. Czasy w których toczy się większość opowiadań mówią o realiach lat 60-tych i 70-tych. Był to czas, gdzie zwierzęta nie miały w zasadzie żadnych praw. Można je było bezkarnie maltretować, głodzić, zaniedbywać i porzucać bez żadnej większej reakcji społeczne. Dorobek ludzkości z ostatnich lat w tym względzie chcą dzisiaj skasować różni pogrobowcy „II komuny” wydaniu „pisowskim” Wracając do książki, to serce i zrozumienie okazują zwierzętom najczęściej dzieci. W zasadzie w każdym opowiadaniu jest wątek o tym, jak każde zwierzę ma swoją indywidualną osobowość i jak potrafi oddać człowiekowi uczucie i przywiązanie. Dla dzieci z tamtych lat towarzystwo niesfornego czworonoga nierzadko było jedną z niewielu rozrywek. Większość opowiadań kończy się zazwyczaj pozytywnie albo jakąś prawdą o świecie, której życie danego zwierzęcia miało być dowodem. Opowiadania są lekkie i przepełnione już anachronicznym humorem. Jednak ostatnie opowiadanie „Psubrat” jest najdłuższe i najpoważniejsze. Opowiada o tragicznym epizodzie z dzieciństwa małej warszawianki. Która to gehennę powstania warszawskiego przeżywa w piwnicy będącej pod stałym bombardowaniem i obszczałem snajperskim. Jak wiadomo powstanie wybuchło latem. Dla stramatyzowanej dziewczynki cały normalny świat uosabiał zwykły podwórkowy ogród, który o tej porze roku tonął w promieniach słońca i zieleni. Dostęp do niego był jednak niemożliwy ponieważ snajper z piętra domu po drugiej stronie ulicy tylko czekał na łatwy strzał. Ludzi żywili się mlekiem dowożonym przez jakiegoś mleczarza aż do czasu, gdy spostrzegł go niemiecki strzelec wyborowy i zakończył jego życie. Grób mleczarza zapoczątkował aleję prowizorycznych mogił w ogrodzie dziewczynki. Ten widok zepchnął dziewczynkę już na stałe do ciemności i zaduchu piwnicznego. To wszystko rodzi bardzo dojrzałą konstatację dziewczynki. Dlaczego Bóg do którego kilka razy mechanicznie modli się, dopuszcza do tego aby żołnierz uzbrojony w profesjonalny karabin z luneta optyczną zabijał starego i ubogiego człowieka roznoszącego w kaniach mleko dla głodnych kobiet i dzieci. Do tego całego piekła dochodzi z ciemnego rogu piwnicy jęk szczeniącej się małej suczki, która mając za duże jak na swoje rozmiary szczeniaki cierpi okropnie. Nie przeżyła tej przeprawy ale pozostawiła dwa małe żywe szczeniaki, które dziewczynka nazywała „psiebraty”. W tych niewesołych wojennych i powojennych lata życia dziewczynki pocieszeniem i podporą był właśnie zwierzęta o których opowiada dalsza cześć opowiadania.
Zawsze mnie zastanawiało dlaczego my wszyscy jako dzieci interesowaliśmy się zwierzętami, śmieszyły nas i rozczulały zarazem. W każdej na ogół bajcie bohaterami są zwierzęta ze swoimi osobowościami. Gdy już ludzie dorosną są na ogół dla cierpienia i losu zwierząt zupełnie obojętni, tak jakby te stworzenia nie były razem z nami częścią przyrody, którą tworzymy.

Zbór opowiadań gdzie główną osią dla fabuły są zwierzęta. Przeważnie psy i koty choć nie tylko, których losy krzyżują się z napotkanymi w różnych okolicznościach ludźmi. Nie czytałem tej książki ze względu na sentyment z głębokiego dzieciństwa, bo dopiero teraz pierwszy raz maiłem ją w ręce. Lubię zwierzęta, uważam że pod względem emocjonalnym są dalece niedocenione i...

Mocno poruszające serce opowiadania o losach zwierzaków...

Mocno poruszające serce opowiadania o losach zwierzaków...

Jedna z pierwszych książek w mojej własnej, wtedy jeszcze dziecięcej biblioteczce. Jest ze mną do tej pory.

Jest to zbiór opowiastek o zwierzętach. Historie zwierzątek, głównie psiaków, ale i kotów, ptaków, konia, myszki i innych, które w różnych sytuacjach życiowych napotykają na swojej drodze człowieka. Są to opowiadania o przywiązaniu, o bezgranicznej miłości i zwierzęcej lojalności.

Imię suczki - Wery - z opowiadania otwierającego zbiór, nadałam jednemu z moich psów.

Dla współczesnych dzieci, pozycja dość odległa językowo i obyczajowo, szata graficzna też nie zachęca do samodzielnego czytania - wręcz przeciwnie, ale przy wsparciu rodziców - do przebrnięcia.
I warto.

Dedykowana tym wszystkim, którzy kochają zwierzęta, ale może też przede wszystkim tym, którzy wahają się jeszcze przed przyjęciem zwierzęcia pod swój dach.

Jedna z pierwszych książek w mojej własnej, wtedy jeszcze dziecięcej biblioteczce. Jest ze mną do tej pory.

Jest to zbiór opowiastek o zwierzętach. Historie zwierzątek, głównie psiaków, ale i kotów, ptaków, konia, myszki i innych, które w różnych sytuacjach życiowych napotykają na swojej drodze człowieka. Są to opowiadania o przywiązaniu, o bezgranicznej miłości i...

Moja ukochana książka o Zwierzętach...

Moja ukochana książka o Zwierzętach...

Bardzo miła lektura.

Bardzo miła lektura.