po dwóch tygodniach męczenia audiobooka dotarlam do konca. babcia jako glowna bohaterka opowiesci wrecz przytlacza swoja dobrocia, miloscia i pracowitoscia oraz zamiłowaniem do tradycji, wszyscy ja uwielbiaja z wzajemniscia, ale niech no tylko ktos chleb upusci a nie podniesie i nie pocaluje.... ogolnie pierwsza polowa ksiazki zleciala mi jakos przyjemniej i szybciej, wiecej tez z niej wyciagnelam.

po dwóch tygodniach męczenia audiobooka dotarlam do konca. babcia jako glowna bohaterka opowiesci wrecz przytlacza swoja dobrocia, miloscia i pracowitoscia oraz zamiłowaniem do tradycji, wszyscy ja uwielbiaja z wzajemniscia, ale niech no tylko ktos chleb upusci a nie podniesie i nie pocaluje.... ogolnie pierwsza polowa ksiazki zleciala mi jakos przyjemniej i szybciej,...

Bardzo ciepła książka przypominająca słodkie czasy dzieciństwa. Taki trochę magiczny świat, choć wcale nie bajkowy. Uczestniczymy w codziennym życiu bohaterów i jedynie czujemy lekki niepokój na samą myśl, że ta książka kiedyś się skończy....

Bardzo ciepła książka przypominająca słodkie czasy dzieciństwa. Taki trochę magiczny świat, choć wcale nie bajkowy. Uczestniczymy w codziennym życiu bohaterów i jedynie czujemy lekki niepokój na samą myśl, że ta książka kiedyś się skończy....

Powiedzmy sobie szczerze - to nie jest książka dla wszystkich. Polecałabym przeczytać ją w dwóch przypadkach:
1) Jeśli lubimy spokojne wiejskie sielanki w stylu Anii z Zielonego Wzgórza (klimatem przygody Ani są bardzo bliskie Babuni),podobają nam się opisy wiejskiej codzienności z połowy XIX wieku, interesują zwyczaje chłopskie, takie jak obchodzenie świąt czy przesądy gospodarcze i umiemy wkręcić się w małe dramaty wiejskiej społeczności.
2) Interesujemy się Czechami (lub po prostu studiujemy bohemistykę) i czujemy obowiązek zapoznania się z jednym z najważniejszych dzieł literackich tego narodu.
Jeśli żaden z powyższych punktów nie pasuje - nie ma co się męczyć z tą lekturą.
(Mi, jak widać po ocenie, przypadło do gustu bardzo. Ale ja mogę się podpisać pod oboma punktami jakie podałam :) ).

Ps. Jeśli traficie na wydanie z 1952 roku, to nawet nie próbujcie czytać wstępu od wydawcy. Okrutnie upolitycznione w duchu komunistycznym (Czesi walczący w XIX wieku na barykadach o swą wolność, JASNE),staje się lekturą ani przyjemną, ani pożyteczną. Przypisy za to sprawdzają się bardzo dobrze.

Powiedzmy sobie szczerze - to nie jest książka dla wszystkich. Polecałabym przeczytać ją w dwóch przypadkach:
1) Jeśli lubimy spokojne wiejskie sielanki w stylu Anii z Zielonego Wzgórza (klimatem przygody Ani są bardzo bliskie Babuni),podobają nam się opisy wiejskiej codzienności z połowy XIX wieku, interesują zwyczaje chłopskie, takie jak obchodzenie świąt czy przesądy...

Piękna opowieść o tradycjach, miłości do Ojczyzny i głębokiej wierze. Babunia w swoje prostocie jest cudowną istotą, przepełnioną dobrem i wspaniałomyślnością.

Piękna opowieść o tradycjach, miłości do Ojczyzny i głębokiej wierze. Babunia w swoje prostocie jest cudowną istotą, przepełnioną dobrem i wspaniałomyślnością.

Choć mamy tu dobrotliwą staruszkę, wieś sielską i anielską (ale i groźną, gdy do głosu dochodzą żywioły),mnóstwo ludowych zwyczajów, bliskość z naturą i jej obszerne opisy, czyli wszystko co może nie do końca pozytywnie kojarzyć się z opowiastkami Rodziewiczówny, Mniszkówny czy oklepanym „Nad Niemnem” Orzeszkowej (przy czym odwołuję się tylko i wyłącznie do zasłyszanych opinii na temat tych utworów, ja sama „Nad Niemnem” bardzo lubię),to, moi drodzy, Němcová jest inna. Czemu? Bo pod względem talentu narracyjnego wszystkie te autorki bije na głowę.

Oczywiście wśród wierzeń Babuni mnóstwo jest nieprawdopodobnych historii uznawanych dziś za zabobony. Ale to one nadają całej historii barwny, bajkowy wymiar, przenoszą nas do czasów, gdy leśne nimfy i wodniki jeszcze krążyły wśród ludzi, do czasów sprzed mickiewiczowskiego mędrca szkiełka i oka. Němcová pisze tak malowniczo, że naprawdę chce się uwierzyć, że Wiktorka nie jest naiwną uwiedzioną przez żołnierza dziewczyną, ale nieszczęśnicą omamioną i zgubioną przez czarnego myśliwego, uosobienie złych mocy.

Mnie jednak „Babunia” ujęła przede wszystkim ze względu na swój wymiar osobisty. Tytułowa bohaterka żyła naprawdę i była najjaśniejszym punktem dzieciństwa Němcovej. Powieść ta miała być hołdem złożonym ukochanej babci, a jej tworzenie i towarzyszący mu powrót do najmilszych wspomnień – osłodą trudnych chwil w życiu autorki, które przeżywała po śmierci syna.

Na początku powieści, zwracając się do od wielu już lat nieżyjącej babci, Němcová pisze: „Dość mi będzie na tym, jeśli znajdę choć kilku czytelników, którzy czytaliby o tobie z takim uczuciem, z jakim ja o tobie piszę”. I jeśli o mnie chodzi – całkowicie jej się udało.

[http://literackie-skarby.blogspot.com/2013/12/czeski-klasyk-odkurzony-babunia-bozena.html]

Choć mamy tu dobrotliwą staruszkę, wieś sielską i anielską (ale i groźną, gdy do głosu dochodzą żywioły),mnóstwo ludowych zwyczajów, bliskość z naturą i jej obszerne opisy, czyli wszystko co może nie do końca pozytywnie kojarzyć się z opowiastkami Rodziewiczówny, Mniszkówny czy oklepanym „Nad Niemnem” Orzeszkowej (przy czym odwołuję się tylko i wyłącznie do zasłyszanych...

Czasem aż się dziwię co można znaleźć na moim strychu. Pośród starego kurzu, stosu mniej lub bardziej potrzebnych przedmiotów, stosów zeszytów szkolnych mojej mamy i wujków znajduje się czasem coś co w danej chwili jest komuś potrzebne. Pewnego dnia, moja babcia przypadkowo w toku poszukiwań czegoś ważnego, znalazła niepozorną, małą nieco podniszczoną, pewnie nigdy nieczytaną (o czym świadczyły niepoprzecinane strony) książeczkę. Babcia nie mogąc się powstrzymać, otworzyła znalezisko na pierwszej stronie i zaczęła czytać. Postanowiła ocalić pozycję od zapomnienia i czytać wieczorami. O dziwo przeczytała "Babunię" w trzy dni, bo historia tak się jej podobała. Oczywiście, zaraz potem przyszła do mnie i zachęcała bym i ja poznała ten utwór Němcovej, bo była ciekawa mojego zdania. Czy mogłabym odmówić skorzystania z tej propozycji?

Czechy. Druga połowa XIII wieku. Do pewnej babuni przychodzi trochę niespodziewany list od córki. Irena Proszkowa składa matce dość niespodziewaną propozycję, by po wielu latach niewidzenia się z nią przeprowadziła się do malowniczej doliny i pomogła jej w opiece nad dziećmi. Kobieta nie waha się ani chwili i przyjmuje propozycję pomimo wielkiego przywiązania do swojego drewnianego domku i tamtejszych przyjaciół. Niedługo okazuje się, że ta decyzja odmieni nie tylko życie wnuków, ale i mieszkańców maleńkiego górskiego miasteczka.

Książka to powieść biograficzna z elementami fikcyjnymi. Pod postacią Barunki można rozpoznać samą autorkę, która wspomina swoją babcię (choć nie wprost, bo nie wypowiada się w pierwszej osobie) Muszę przyznać, że nie wczułam się chyba w tę historię. To prawda polubiłam tytułową bohaterkę i podziwiam ją za to, że krzewiła w dzieciach miłość i pamięć o czeskich tradycjach, ale trochę brakowało mi tego, że ta postać przez większą część akcji powieści stanowi niemal cały pierwszy plan, co troszkę nudzi biorąc pod uwagę, że pomimo dobrej fabuły, książka ma (przynajmniej według mnie) dość stabilny i jednakowy ładunek emocjonalny przekazywany czytelnikowi.

Najmocniejszą stroną książki jest stanowczo opis tradycji. W tym względzie, nasunęło mi się porównanie z plastycznością i realizmem opisu w "Chłopach" Reymonta. Božena Němcová w delikatny sposób ukazuje przepaść pomiędzy życiem biednego ludu czeskiego, a bogatej magnaterii promującej wtedy nowoczesne, niemieckie tradycje. Najbardziej jednak z książki emanuje specyficzne ciepło, dla którego warto ją przeczytać.

Czasem aż się dziwię co można znaleźć na moim strychu. Pośród starego kurzu, stosu mniej lub bardziej potrzebnych przedmiotów, stosów zeszytów szkolnych mojej mamy i wujków znajduje się czasem coś co w danej chwili jest komuś potrzebne. Pewnego dnia, moja babcia przypadkowo w toku poszukiwań czegoś ważnego, znalazła niepozorną, małą nieco podniszczoną, pewnie nigdy...