Cóż to była za powieść! Szalona i dzika, prawie że surrealistyczna, perwersyjna i mroczna, gotycka, weirdowo-bizarna historia, świetnie opowiedziane studium narastającego obłędu, dzieło eksplorujące motyw winy, kary i – przede wszystkim – niedającego spokoju sumienia, tego straszliwego uczucia, przez które cierpi ów książę!
Ladislav Klima, Czech żyjący w latach 1878–1928, w roku swojej śmierci zdążył jeszcze opublikować właśnie „Cierpienia księcia Sternenhocha”. I co z tym biednym księciem – dlaczego tak cierpi, skąd u niego ten ból?
Wiadomo – przez kobietę. Spętany jakąś tajemną siłą, czymś szatańskim, kierowany pobudkami zupełnie nieracjonalnymi, Helmuth postanawia poślubić niejaką Helgę, osobliwą kobietę: milczącą, zawstydzoną, wychudzoną, beznamiętną i bezwolną… Szybko jednak zaraz po ślubie Helga zmienia swoje oblicze i przeradza się w… Helgę-Demonę! Z powodów, które wyjawia mężowi, temu biednemu Sternenhochlikowi, jak mianują go tu czasem, kobieta przechodzi nieodwracalną transformację i staje się szatanem, diabłem wcielonym, demoną realnie zagrażającą życiu wszystkich, którzy postanowią się jej sprzeciwić.
Z tego względu do pewnego momentu powieść kojarzyła mi się trochę ze słynną „Alrauną” Ewersa: rzeczywistość zdegenerowanej arystokracji, obdarzona tajemnymi mocami femme fatale, wątki sadomasochistyczne, rozbuchana erotyka, a wreszcie też ogromna dawka czarnego, skatologicznego i wulgarnego humoru (tego ostatniego jest tu nawet więcej niż u Niemca). Później powieść nasyca się wątkami filozoficznymi oraz quasi-mistycznym obrazowaniem i nic to też dziwnego, bo Klima zajmował się mocno filozofią (podobno szczególnie, i bardzo na serio, cenił nietzscheański ideał nadczłowieka).
W powieści przeczytamy o takich rzeczach, jak: dzikie spółkowanie Helgi ze zwierzakami, wpychanie ubrudzonej kałem skarpety do ust, absurdalne zalecenia berlińskiej wiedźmy czy ciskanie knedliczkami w Czechów w celu ich militarnego powstrzymania. Klima nie patyczkuje się z nikim i ze swobodnym uśmiechem pozwala sobie na wszystko: wprost pisze o tym, jak Helga wymiotuje po próbie ucałowania swojego „urodziwego” męża, jak ten obrzuca ją wszelkimi możliwymi inwektywami albo jak „dostaje sraczki jak Diana” lub „rzyga jak mops”. Sam ojciec Helgi-Demony – już na pierwszych stronach dzieła! – mówi o niej, że to „straszydło” i dodaje: „Diabli wiedzą, co za pokurcz czy żółwi samiec albo bagienny duch wyruchał moją starą”. No, tego się czytelnik z początku nie spodziewa!
A jednocześnie w powieści nie brakuje mroku, gotycyzmu, szaleństwa – które w pewnym momencie zupełnie uniemożliwia już odróżnienie prawdy od majaków (powieść to zapiski księcia) – nekrofilskiego obrazowania i epatowania brutalnością (włącznie z mordowaniem niemowlaków).
Dzieło Klimy nie jest utworem długim, ale zdecydowanie zapadającym w pamięć. Do pochłonięcia – w kilka wieczorów. Do rozważania – na wiele tygodni!

Cóż to była za powieść! Szalona i dzika, prawie że surrealistyczna, perwersyjna i mroczna, gotycka, weirdowo-bizarna historia, świetnie opowiedziane studium narastającego obłędu, dzieło eksplorujące motyw winy, kary i – przede wszystkim – niedającego spokoju sumienia, tego straszliwego uczucia, przez które cierpi ów książę!
Ladislav Klima, Czech żyjący w latach 1878–1928,...

Krótka powieść z początku XX wieku pt. "Cierpienia księcia Sternenhocha" czeskiego artysty Ladislava Klima, to utwór groteskowy - komiczny i tragiczny zarazem.
Przepełniona skrajnie wypaczonym sceptyzmen filozofii Schopenhauera i Nietzschego historia pokracznego pruskiego księcia oraz jego pięknej inaczej wybranki. Przynajmniej na początku. Później z powodu swojej niewierności życie z niej uleci za sprawą ciężkiej ręki męża w której trzymał młotek. Jednakże, jak przystało na jednostkę wybitną, nie potrafi udźwignąć odpowiedzialności za swój czyn.
Pierwszy oraz trzeci i zarazem ostatni rozdział to najlepsze prześmiewcze teksty jakie ostatni czytałam. Ciągłe wybuchy sprawiły, że rodzina coraz to bardziej przestraszonymi oczami, zastanawiała się czy serio wszystko ze mną w porządku. Inaczej było z rozdziałem drugim, bo ile można czytać o powrocie i pogorszeniu zdrowia naszego księcia. Rozumiem co to miało na celu - ukazanie paradoksu całej tej sytuacji, ale po czasie zaczęło się już robić nudno i przewidywalnie. Choć nie powiem pomysły na pozbycie się poczwary, którą stała się po śmierci żona - najwyższych lotów!
Dawno się tak nie uśmiałam i bardziej chętnie przeczytałabym wszystko co napisał Klima, ale raczej nie będzie mi dane, bo to autor nieznany u nas.
Ocena 7,5/10
Instagram @moze_booka

Krótka powieść z początku XX wieku pt. "Cierpienia księcia Sternenhocha" czeskiego artysty Ladislava Klima, to utwór groteskowy - komiczny i tragiczny zarazem.
Przepełniona skrajnie wypaczonym sceptyzmen filozofii Schopenhauera i Nietzschego historia pokracznego pruskiego księcia oraz jego pięknej inaczej wybranki. Przynajmniej na początku. Później z powodu swojej...

Twórczość Klimy rzeczywiście zdaje się niedoceniona. Lektura ma bardzo delikatny, ale i mroczny charakter. Mrok ten jednak jawi nam się poprzez (wypaczoną?) filozofię woli, nawiązująca poniekąd do Nietzschego czy Schopenhauera. Zgrabna forma, będąca narracją fajtłapowatego głównego bohatera, który z trudem mierzy się z makbetowskimi snami, nadaje tekstowi nuty komizmu.

Twórczość Klimy rzeczywiście zdaje się niedoceniona. Lektura ma bardzo delikatny, ale i mroczny charakter. Mrok ten jednak jawi nam się poprzez (wypaczoną?) filozofię woli, nawiązująca poniekąd do Nietzschego czy Schopenhauera. Zgrabna forma, będąca narracją fajtłapowatego głównego bohatera, który z trudem mierzy się z makbetowskimi snami, nadaje tekstowi nuty komizmu.

Helmut i Helga - typowa niemiecka rodzina. Historia od dawien dawna znana - miłość, zaręczyny, ślub, znudzona żona zdradza męża, który po odkryciu niewierności w szale ją zabija. I rzeczywiście byłaby to opowieść jak tysiące innych - gdyby nie to, że autorem jest Ladislav Klima. Klimova Helga więc to dziewczę paskudne - długa i cienka, że można się przestraszyć, o rysach zwiędłych i ospałych, wyglądająca jak trup przez mechanizm poruszany. Nawet ojciec nie ma o urodzie córki najlepszego zdania nazywając ją straszydłem i zgniłą poczwarą. Małżonka - księcia pruskiego także - wbrew jego mniemaniu - najurodziwszym mężczyzną nazwać nie można - “wysoki” na 150 cm, prawie bezzębny, łysy, poniekąd zezowaty i kulawy. Ale cóż, nikt nie jest idealny i nawet słońce ma plamy. Skoro z bohaterami Klima pojechał po bandzie, to i z samą historią nie mógł postąpić inaczej. Zatem po zamordowaniu przez męża Helga jak każdy normalny człowiek nie umiera - a przynajmniej nie do końca - jako duch będzie od tej pory prześladować Helmuta i powoli z każdym kolejnym dniem wprowadzać go w coraz większy obłęd. To już nie mała głupia świnka, dżdżownica, suczka - ta umarła. Narodziła się Demona! Bohater aby uciec od szaleństwa będzie próbował różnych środków i szukał pomocy w najdziwniejszych miejscach. W akcie desperacji kieruje się więc do cyganki, która za odpowiednią (nie)skromną sumę sprzedaje mu uzdrawiający Podex romanus - orzech, w którym znajdują się przerzadkie, tajemne składniki takie jak łajno żmii (koniecznie na kwiat paproci wydalone - inne nie posiada magicznej mocy!),łza gorylicy, pióro żaby, pochwycone w szklaną pułapkę promienie czerwonej planety Aldebaran. A wszystko to przepojone oddechem dziewicy, która urodziła już trzynaścioro dzieci - nie będąc przy tym przez mężczyznę tknięta! Żeby amulet zadziałał w całej swej mocy należy jeszcze, gdy gdy Demona się ukaże - na całe gardło wykrzyknąć zaklęcie - “Straszydło, do d*py mi skocz!”. Nadal nie działa? Krzycz głośniej! Wrzeszcz, aż się dom w posadach zatrzęsie! I wszystko ładnie, wszystko pięknie, ale Podex romanus to zwykły najzwyklejszy orzech. Nic więc dziwnego, że Helmut nadal szalony - i to w królika to w psa się przemienia. Merda wesoło ogonem, podgryza kostki pasażerkom w pociągu, a wszystko to przy akompaniamencie dźwięcznego “hau! hau! hau!”.

„Cierpienia księcia Sternenhocha” to nadzwyczaj oryginalna książka. Surrealistyczna, groteskowa, okraszona filozofią nietzscheańską. Klima nie stroni też od fragmentów prawdziwie makabrycznych i obrzydliwych - Edward Lee by mu pozazdrościł. Jednak całość jest przede wszystkim prześmieszna. Czy połowę czy ¾ lektury przeleżałam ze śmiechu na ziemi - nie jestem w stanie dokładnie określić. Gdybym na podstawie książki miała coś powiedzieć o autorze - to stwierdziłbym, że Ladislav Klima był bardzo wesołym człowiekiem. W dzisiejszych czasach zapewne byłby memem.


https://romy-czyta.blogspot.com
https://www.instagram.com/romyczyta
https://www.facebook.com/romyczyta

Helmut i Helga - typowa niemiecka rodzina. Historia od dawien dawna znana - miłość, zaręczyny, ślub, znudzona żona zdradza męża, który po odkryciu niewierności w szale ją zabija. I rzeczywiście byłaby to opowieść jak tysiące innych - gdyby nie to, że autorem jest Ladislav Klima. Klimova Helga więc to dziewczę paskudne - długa i cienka, że można się przestraszyć, o rysach...

Jaki trafny tytuł, jak tam wszyscy cierpią! Nastawiłam się już, że jeśli czeska, przedwojenna groza, to mistyczne golemizmy, bladzi studenci metafizyki na praskich poddaszach i śnienie chimerycznych dam. Oj nie. Powódź wydzielin ciała, lawiny gnojowisk i produktów gnicia. Z tychże wyrastają monologi micińsko-nietzcheańskie, w których - tak! - pojawiają się określenia takie jak "kuriozalne, prakosmiczne głębiny", "Siebieobjęcie Boskie w metamistycznej Światłości", "fluid boskich istot w bezprzestrzennych krańcach Wszechjestestwa". Wszyscy przewalają się w perwersji i upadku i cierpią, jak cierpią! W bardzo interesującym posłowiu* można przeczytać, że (stan na rok 1980) "twórczość Ladislava Klimy wciąż czeka na odkrycie", co w kondycji tuż po lekturze całości nie wydało mi się zaskakujące.

Kolejny dowód na to, że "biała seria" Wydawnictwa Literackiego jest arcyciekawym zbiorem, bez mdłego punktu.

* (W posłowiu występuje także wyraz "diapazon", o istnieniu które go nie miałam wcześniej pojęcia. "Prezentacja Klimy jest (...) istotnym poszerzeniem diapazonu czeskiej literatury", wisienka na torcie Siebieobjęć i Wszechjestestw")

Jaki trafny tytuł, jak tam wszyscy cierpią! Nastawiłam się już, że jeśli czeska, przedwojenna groza, to mistyczne golemizmy, bladzi studenci metafizyki na praskich poddaszach i śnienie chimerycznych dam. Oj nie. Powódź wydzielin ciała, lawiny gnojowisk i produktów gnicia. Z tychże wyrastają monologi micińsko-nietzcheańskie, w których - tak! - pojawiają się określenia takie...

Szczegółowa historia obłędu w oparach kultu silnej jednostki. Literacko trzyma poziom, ideologicznie - moim przynajmniej zdaniem - nie bardzo.

Szczegółowa historia obłędu w oparach kultu silnej jednostki. Literacko trzyma poziom, ideologicznie - moim przynajmniej zdaniem - nie bardzo.

Tak jak w przypadku Wertera, tutaj czytelnik cierpi wraz z księciem Sternenhochem. Poza opisem różnych obrzydlistw ta książka niewiele wniosła w moje życie, ale (być może) znajdują się w niej inne, głębsze treści, których po prostu nie dostrzegłam. Nie skreślam Klimy, jestem ciekawa, co jeszcze napisał i na pewno po coś jego autorstwa jeszcze kiedyś sięgnę.

Tak jak w przypadku Wertera, tutaj czytelnik cierpi wraz z księciem Sternenhochem. Poza opisem różnych obrzydlistw ta książka niewiele wniosła w moje życie, ale (być może) znajdują się w niej inne, głębsze treści, których po prostu nie dostrzegłam. Nie skreślam Klimy, jestem ciekawa, co jeszcze napisał i na pewno po coś jego autorstwa jeszcze kiedyś sięgnę.

niezłe opisy, obrzydliwe na maksa:)

niezłe opisy, obrzydliwe na maksa:)