Jeździec Miedziany

Bardzo podobała mi się historia miłości w tej książce, która zapierała mi dech w piersi. Chociaż nieraz główny bohater mnie rozczarował i chciałam zapytać go "dlaczego tak się zachowujesz?" to i tak podbił moje serce.
Książka porwała mnie od pierwszych stron, a dzięki wyobraźni czułam się jakbym oglądała wszystko z boku.
Polecam wszystkim, którzy chcą przeczytać piękną książkę o miłości partnerskiej, siostrzanej i rodzinnej z II wojną światową w tle.

Bardzo podobała mi się historia miłości w tej książce, która zapierała mi dech w piersi. Chociaż nieraz główny bohater mnie rozczarował i chciałam zapytać go "dlaczego tak się zachowujesz?" to i tak podbił moje serce.
Książka porwała mnie od pierwszych stron, a dzięki wyobraźni czułam się jakbym oglądała wszystko z boku.
Polecam wszystkim, którzy chcą przeczytać piękną...

Ukochana, przepiękna, najlepsza książka jeśli chodzi o tematykę romanse-wojenne. Kocham całym sercem i niezmiennie wracam - wzruszenie gwarantowane każdemu, zazdroszczę każdej osobie która ma tą piękną historię przed sobą!

Ukochana, przepiękna, najlepsza książka jeśli chodzi o tematykę romanse-wojenne. Kocham całym sercem i niezmiennie wracam - wzruszenie gwarantowane każdemu, zazdroszczę każdej osobie która ma tą piękną historię przed sobą!

Na początku byłam zachwycona, potem ledwo doczytałam do końca. Najpierw napisana z rozmachem powieść historyczna, potem radzieckie 50 twarzy Greya, na końcu zabili go i uciekł. Nie sięgnę po dalsze tomy, bo bardzo się zawiodłam.

Na początku byłam zachwycona, potem ledwo doczytałam do końca. Najpierw napisana z rozmachem powieść historyczna, potem radzieckie 50 twarzy Greya, na końcu zabili go i uciekł. Nie sięgnę po dalsze tomy, bo bardzo się zawiodłam.

Jedna z moich ulubionych o tematyce wojennej. Jedna z pierwszych. Bardzo wciągająca, miejscami denerwujaca i infantylna, jednak jako całość bardzo dla mnie wartościowa. Leningrad i jego oblężenie to nie jest temat, który czesto pojawia sie w tego typu literaturze, zazwyczaj są to obozy. Bardzo polecam, wywoluje ogromne emocje, od wzruszenia po złość

Jedna z moich ulubionych o tematyce wojennej. Jedna z pierwszych. Bardzo wciągająca, miejscami denerwujaca i infantylna, jednak jako całość bardzo dla mnie wartościowa. Leningrad i jego oblężenie to nie jest temat, który czesto pojawia sie w tego typu literaturze, zazwyczaj są to obozy. Bardzo polecam, wywoluje ogromne emocje, od wzruszenia po złość

Tylu naczytałam się zachwytów nad tą książką, że w końcu stwierdziłam - dobra, spróbuję.
No i spróbowałam. Dotarłam do połowy, bohaterowie skonsumowali swoją miłość, a mi nie chce się już czytać dalej. Jak dla mnie taka sobie pozycja, raczej przeciętna. Bohaterowie są szaleńczo w sobie zakochani, ale nie są ze sobą i właściwie trudno powiedzieć dlaczego. Ona nie pozwala mu zerwać ze swoją siostrą, bo nie chce tej siostry zranić. Rani za to siebie i to już ma być okej. On z kolei się tejże siostrze oświadcza i robi to po to, by chronić ukochaną przed zakusami swego pseudoprzyjaciela. Ja rozumiem, że miało być jak w greckiej tragedii, gdzie każda decyzja jest zła i bohaterowie miotają się rozdarci między pragnieniem a powinnością, ale obydwa konflikty wewnętrzne są niedojrzałe, niewiarygodne i na dłuższą metę dosyć irytujące.
Zdecydowany plus za historyczno-obyczajową otoczkę. Ale to za mało, by chciało mi się czytać dalej.

Tylu naczytałam się zachwytów nad tą książką, że w końcu stwierdziłam - dobra, spróbuję.
No i spróbowałam. Dotarłam do połowy, bohaterowie skonsumowali swoją miłość, a mi nie chce się już czytać dalej. Jak dla mnie taka sobie pozycja, raczej przeciętna. Bohaterowie są szaleńczo w sobie zakochani, ale nie są ze sobą i właściwie trudno powiedzieć dlaczego. Ona nie pozwala mu...

Właśnie zakończyłam czytać "Jeźdźca Miedzianego", bo po książce "Do końca moich dni" wciąż miałam ochotę na historię, której tłem będzie Związek Radziecki czasów stalinowskich.
Ciężko mi ocenić tą powieść, bo z jednej strony jest bardzo ciekawa, wciągająca, długa - przez co czytelnik może bardziej związać się z bohaterami i ich losem. Sama miłość też jest na pozór piękna i wielka... No ale do minusów zaliczyłabym właśnie zbyt wielkie skupienie się bohaterów na miłości fizycznej, która w rzeczywistości jest dopełnieniem miłości duchowej, emocjonalnej. W młodym czytelniku może kształtować bardzo niebezpieczny i wypaczony obraz miłości, skupiającej się na egoistycznych doznaniach cielesnych, podczas gdy prawdziwa miłość jest raczej ofiarą, szlachetnością, wyzbywaniem się własnego egoizmu dla kogoś.
Pomijając to postaci pod względem charakteru zostały bardzo ciekawie wykreowane - Tatiana troszcząca się o wszystkich, ofiarna, wydawałoby się, że naiwna, a wewnątrz inteligentna, myśląca i pragnąca dobra dla wszystkich i Aleksander - prawdziwy żołnierz, męski, odważny, sięgający po swoje i władczy. Można się zakochać, jak napisał też ktoś w komentarzu :) Akcja też jest ciekawa, choć przybliża potworny czas oblężenia i blokady Leningradu, w której zginęło trochę ponad milion osób...
Książka ogólnie bardzo mi się podobała, dlatego sięgnę teraz po kolejne tomy.

"Nie mieli przeszłości. Nie mieli przyszłości. Po prostu byli. Żyli. Młodzi i piękni. Tu, w Łazariewie. Tak więc jedli, bawili się, rozmawiali, opowiadali sobie kawały, łowili ryby, siłowali się i spacerowali po lesie. (...) Przeżywał najpiękniejsze dni swojego życia. Nie miał żadnych złudzeń. Wiedział, że Łazariewo już się nie powtórzy, ani dla niego, ani dla niej."

Właśnie zakończyłam czytać "Jeźdźca Miedzianego", bo po książce "Do końca moich dni" wciąż miałam ochotę na historię, której tłem będzie Związek Radziecki czasów stalinowskich.
Ciężko mi ocenić tą powieść, bo z jednej strony jest bardzo ciekawa, wciągająca, długa - przez co czytelnik może bardziej związać się z bohaterami i ich losem. Sama miłość też jest na pozór piękna i...

Wracam do tej serii chyba 100 raz. Niezmiennie moja ulubiona pozycja i nie mogę znaleźć nic, co by jej dorównało!

Wracam do tej serii chyba 100 raz. Niezmiennie moja ulubiona pozycja i nie mogę znaleźć nic, co by jej dorównało!

Początek zapowiadał się intrygująco i mnie pochłonęła ta lektura. Gdy w środku okazało się, że wszystko się wyjaśniło, miałam wrażenie, że czytam Harlequina... Na szczęście koniec lektury wszystko uratował i mam ochotę na kolejną część.

Początek zapowiadał się intrygująco i mnie pochłonęła ta lektura. Gdy w środku okazało się, że wszystko się wyjaśniło, miałam wrażenie, że czytam Harlequina... Na szczęście koniec lektury wszystko uratował i mam ochotę na kolejną część.

Daję tylko znać, że ostatnio udało mi się przeczytać „Jeźdźca miedzianego”. Nie będę świrować - książka zrobiła na mnie wrażenie, lecz nie znajdzie się w mojej topce ulubionych klasyków. Początek tej historii naprawdę mnie zaintrygował. Pierwsza część spełniła wszystkie moje oczekiwania względem nie tylko samej powieści historycznej, ale i romansu. „Jeździec miedziany” ukazuje życie dwójki młodych ludzi, których wojna wystawia na niejedną próbę. Czytelnik przez całą powieść obserwuje wzloty i upadki Tani, oraz Aleksandra. Dwa różne światy, dwie różne osobowości, które próbują przetrwać wśród ognia, oraz niemieckich oficerów. To książka, która wydobywa emocje. Przedstawia czytelnikowi życie w głodzie, mrozie i wiecznym strachu. Cierpienie, walka o rodzinę, dylematy, kłamstwa, czy skomplikowane relacje, także nie są tutaj pojęciami obcymi. To powieść, która na maksa uderza w czytelnika, zmusza do refleksji, oraz ukazuje, ile jest w stanie poświęcić człowiek dla prawdziwej i tej jedynej miłości. To książka, która zapewne niejednokrotnie złamie Twoje serce. Więc dlaczego nie stała się moim ulubieńcem? Przez pojawiającą się infantylność. Mając wgląd na to, że główną bohaterką jest młoda dziewczyna, idzie jakoś to zrozumieć i przymknąć oko. Lecz tutaj pojawia się kolejna sprawa - sceny erotyczne gdzieś w połowie książki. Był moment, gdzie podczas czytania czułam, że ocieram się o kiepski i tani romans. Na szczęście po kilkudziesięciu stronach wszystko wraca na odpowiednie tory i czytelnik dalej może cieszyć się piękną i wspaniałą historią. Ale nie ukrywam, trochę mnie to pokonało… Koniec końców, patrząc na całokształt, książka dała radę. Autorka operuje naprawdę przyjemnym piórem, niejednokrotnie zaskakuje, wydobywa z czytelnika sporo smutku, trochę łez, ale również i delikatny uśmiech. Także jak najbardziej polecam.

Daję tylko znać, że ostatnio udało mi się przeczytać „Jeźdźca miedzianego”. Nie będę świrować - książka zrobiła na mnie wrażenie, lecz nie znajdzie się w mojej topce ulubionych klasyków. Początek tej historii naprawdę mnie zaintrygował. Pierwsza część spełniła wszystkie moje oczekiwania względem nie tylko samej powieści historycznej, ale i romansu. „Jeździec miedziany”...

"Jeźdźca miedzianego" czytałam dwa razy i w obu przypadkach byłam równie zachwycona. Opowieść o pięknej miłości. Pięknej, choć jednocześnie smutnej i rozwijającej się w czasach, kiedy takie uczucie było prawdopodobnie abstrakcją. Świetnie oddany duch Rosjan i ich spojrzenie na świat, a także miłość do "matki Rosji".
Zarówno za pierwszym, jak i za drugim razem miałam ogromną niechęć do Daszy, choć pamiętam, że wydawało mi się, iż umierając wypowiada nieco inne słowa. Jakie było moje zaskoczenie, kiedy okazało się, że to tylko moja wyobraźnia!, - i w tym właśnie momencie nieco ją polubiłam. Szura i Tatia... postaci pięknie stworzone, z pięknymi charakterami. Będąc zupełnie szczerą, wcale nie dziwię się Tatianie miłości i oddania, jakimi obdarzyła Alexandra. Mam wrażenie, że sama nieco się w nim zakochałam (tylko mnie nie wydajcie).

"Jeźdźca miedzianego" czytałam dwa razy i w obu przypadkach byłam równie zachwycona. Opowieść o pięknej miłości. Pięknej, choć jednocześnie smutnej i rozwijającej się w czasach, kiedy takie uczucie było prawdopodobnie abstrakcją. Świetnie oddany duch Rosjan i ich spojrzenie na świat, a także miłość do "matki Rosji".
Zarówno za pierwszym, jak i za drugim razem miałam...