Po autorce Jeźdzźcy miedzianego to spodziewałam się czegoś więcej. Tom pierwszy był rozczarowaniem....drugi chyba stratą czasu.

Po autorce Jeźdzźcy miedzianego to spodziewałam się czegoś więcej. Tom pierwszy był rozczarowaniem....drugi chyba stratą czasu.

To dalsze losy Juliana i poszukiwanie jego ,,M". To chyba najlepsza część z całej trylogii.
Gdy się wydaje, że los podaruję mu ,,M" na zawsze, to za każdym razem coś przebiega nie tak. Julian się nie poddaje tylko wciąż próbuje czekając długie miesiące na kolejne przeniesienie się w czasie.

To dalsze losy Juliana i poszukiwanie jego ,,M". To chyba najlepsza część z całej trylogii.
Gdy się wydaje, że los podaruję mu ,,M" na zawsze, to za każdym razem coś przebiega nie tak. Julian się nie poddaje tylko wciąż próbuje czekając długie miesiące na kolejne przeniesienie się w czasie.

Ile razy można pisać tą samą historię? Ile razy, znając swoje przeznaczenie, poddawać się temu samemu losowi?
Jak pokazuje "Królestwo nędzników" - całkiem sporo.
Kontynuacja historii zapoczątkowanej w poprzednim tomie w końcu nabiera i rytmu i rumieńców. Julian wciąż walczy z czasem, przemierzając różne epoki (chociaż ubolewam, że wciąż w tym samym kręgu kulturowym, z którego autorka wyłamuje się dopiero na sam koniec; koncepcja wędrówki dusz dawała szalone pole do popisu jeśli chodzi o lokalizację fabuły). Jego ukochana wciąż wymyka mu się z rąk. Ale Julian jest bystry. Julian za każdym razem wie coś, czego nie wiedział wcześniej, eksperymentuje. I to jedno powoduje, że z każdym podejściem kibicujemy mu coraz bardziej (chociaż znamy finał).
Mnie ta historia wciąga, ma swój urok. Nie rozumiem porównywania tej trylogii do innych powieści Simons (i żali, że to nie to samo),to zupełnie inna kategoria książek i osobiście cieszę się, że autorka eksperymentuje.

Ile razy można pisać tą samą historię? Ile razy, znając swoje przeznaczenie, poddawać się temu samemu losowi?
Jak pokazuje "Królestwo nędzników" - całkiem sporo.
Kontynuacja historii zapoczątkowanej w poprzednim tomie w końcu nabiera i rytmu i rumieńców. Julian wciąż walczy z czasem, przemierzając różne epoki (chociaż ubolewam, że wciąż w tym samym kręgu kulturowym, z...

Julian szuka. Błądzi w odmętach czasu, żyje by poraz kolejny ją stracić. Walczy ze słabościami, trenuje ciało, oszukuje los, byle by znów spotkać swoją Josephine.
Druga część cyklu Kres Wieczności to przede wszystkim droga. Z jednego stulecia w drugie, z jednego wcielenia w kolejne. Julian poznał już wiele możliwości, ale w żadnej nie jest w stanie ocalić ukochanej, nawet gdy ta wie, że jej los jest przypieczetowany.
Jak potoczą się losy Tego, który wie wszystko? Czy dozna ukojenia?
Myślę, że w tym całym nieziemskimi zawirowaniu to ulgą jest tym czego najbardziej potrzebuje.

Julian szuka. Błądzi w odmętach czasu, żyje by poraz kolejny ją stracić. Walczy ze słabościami, trenuje ciało, oszukuje los, byle by znów spotkać swoją Josephine.
Druga część cyklu Kres Wieczności to przede wszystkim droga. Z jednego stulecia w drugie, z jednego wcielenia w kolejne. Julian poznał już wiele możliwości, ale w żadnej nie jest w stanie ocalić ukochanej, nawet...

Przed wieloma laty zachwyciła mnie trylogia autorki Jeździec Miedziany, dlatego oczywistą konsekwencją było sięgnięcie po Kres Wieczności.
Nie spełniła jednak moich oczekiwań. Pierwszy tom przebrnęłam na siłę, do drugiego musiałam się zmusić oczekując pozytywnego zaskoczenia w trzeciej części, która faktycznie okazała się lepsza od poprzednich

Przed wieloma laty zachwyciła mnie trylogia autorki Jeździec Miedziany, dlatego oczywistą konsekwencją było sięgnięcie po Kres Wieczności.
Nie spełniła jednak moich oczekiwań. Pierwszy tom przebrnęłam na siłę, do drugiego musiałam się zmusić oczekując pozytywnego zaskoczenia w trzeciej części, która faktycznie okazała się lepsza od poprzednich

Druga cześć trylogii i znowu czytanie na siłę. Kilka ciekawych momentów, ale większość szła opornie.

Druga cześć trylogii i znowu czytanie na siłę. Kilka ciekawych momentów, ale większość szła opornie.

Pierwszą część trylogii wymęczyłam. Drugiej części dałam szansę, ale niestety poległam w połowie. Nuda, nuda, nuda.... Nie polecam. Jestem bardzo rozczarowana, ponieważ wcześniejszą trylogię, tej samej autorki, o Tatianie i Aleksandrze uwielbiam.

Pierwszą część trylogii wymęczyłam. Drugiej części dałam szansę, ale niestety poległam w połowie. Nuda, nuda, nuda.... Nie polecam. Jestem bardzo rozczarowana, ponieważ wcześniejszą trylogię, tej samej autorki, o Tatianie i Aleksandrze uwielbiam.

2 gwiazdki tylko za sentyment dla autorki. Szkoda czasu. Wystarczy pobieżnie przelecieć wzrokiem i niewiele się straci.

2 gwiazdki tylko za sentyment dla autorki. Szkoda czasu. Wystarczy pobieżnie przelecieć wzrokiem i niewiele się straci.

Niestety kolejny raz męka.. momenty lepsze bywają ale to tylko momenty, długie rozwleczone opisy nic nie wnoszące, została ostatnia część ,na szczęście najkrótsza z serii wiec doczytam mimo zniechęcenia..

Niestety kolejny raz męka.. momenty lepsze bywają ale to tylko momenty, długie rozwleczone opisy nic nie wnoszące, została ostatnia część ,na szczęście najkrótsza z serii wiec doczytam mimo zniechęcenia..

Tylko do połowy przeczytana, szkoda mi było czasu.

Tylko do połowy przeczytana, szkoda mi było czasu.